«ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΧΑΝΤΡΕΣ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Ο Γιάνναρος με την κομπολογιά

σε κεχριμπάρι χάραζε τραγούδια

τις νύχτες έχτιζε  όνειρα χρυσά

που οι μέρες τα σκορπούσαν  σε άγριο κύμα.

Αντάρτες σκέψεις, λωποδύτες και φρικιά

σκαλώνανε στης μνήμης τις ταράτσες

μαύρα κοράκια κρώζαν στα σκαλιά

και του πασάρανε στη γλώσσα λέξεις σκάρτες.

Που είσαστε αλήτες, μάγκες και λεβεντονιοί,

να καθαρίστε τα αλώνια  απ’ τους κοπρίτες;

Αγίων τάγματα κι αγγέλων μουσικοί,

να βγάλετε τους δολοφόνους απ’ τις κρύπτες;

Οι χάντρες έσπασαν στα δυο κι αιμορραγούν

τρίζουν οι κρύσταλλοι σε ματωμένες χέρες

τα αληθινά  αισθήματα πωλούν

αφέντες τυχοδιώχτες σε τεκέδες.

Μου έφυγε η μαγκιά που υπηρετώ

πάνω σε μαύρο άλογο γοργάτο

παιδί Ελλήνων ήμουν φωτεινό

μα τώρα έπεσα στου βούρκου το πλακάτο.

Ο  Γιάνναρος που του ‘φυγε η μαγκιά

σαν περιστέρι  ολόλευκο μες  από  άσπρα χέρια,

αναστενάζει τώρα μόνος στα σκαλιά

προσμένοντας της δίκης τα ξεφτέρια.

Το λάδι στο καντήλι έχει σωθεί

το  ‘φαγαν  με κουτάλες οι κουρσάροι

σε πυροφάνι  βλέπει πως κρατεί

ο πόνος το αδιάλυτο μελάνι.

Βαρύμαγκας, χωρίς κομπολογιά,

με ματωμένες χάντρες έσπερνε λουλούδια

πέτρωνε  η μνήμη σ' όνειρα φρικιά

τη χειμωνιά του γέμιζε  τραγούδια...

20  Μαΐου 2012