Χαρά σ’ αυτόν που πρώτος φεύγει
κι αφήνει πίσω του συντρόφι και παιδιά
κι αβέρτα φίλους
τη μνήμη την καλή να συντηρούνε
κι αναπαμού δεήσεις να παρέχουν…
Χαρά σ΄αυτόν!
Χαρά σ΄ αυτόν,
που δεν τον μοίραναν οι Μοίρες να θρηνήσει πρώτος,
την κακορίζικη στιγμή που εκτάκτως μπαίνει
και ξεριζώνει από τη θέση της,
της φύτρας του το φύτρο…
Χαρά σ΄ αυτόν!
Χαρά σ΄ αυτόν που πρώτος κονταρομαχεί
στο σταυροδρόμι ετούτο
και πρώτος
στο αχαλίνωτο του Χάρου άτι ανεβαίνει
κι αφήνει πίσω του όλα όσα η ζωή
του έχει φορτωμένο…
Χαρά σ΄ αυτόν!
20 Οκτώβρη 2018
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Καλησπέρα Μαρία. Ανταμώνω με ένα ακόμα υπέροχο ποίημα της δικής σου ψυχής, παιδί των στοχασμών σου. Όμορφα να περνάς καλή μου φίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει σειρά ο θάνατος, ξεπερνάς ποτέ τον πόνο την απώλεια; Ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα αγκάθι μόνο γιαυτούς που βιάστηκαν να φύγουν νωρίς και που κάθε φορά θα βρίσκει αφορμή να ματώνει.
Καμιά φορά κι ένα πικρό γιατί κι ο πόνος λίγος ή πολύς πόνος θα είναι πάντα, αβάσταχτος.
Για τον Γιάννη Ρίτσο δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ το σπίτι, μένουν εκεί και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, ζει η απουσία τους μαζί μας, ζει και γερνάει και χάνεται μαζί με μας.
Να είσαι καλά Μαρία μου. Θλιμμένοι οι στίχοι σου μα όπως πάντα υπέροχοι. Μέρος της ζωής που αλέθει αδιάκοπα τη χαρά μαζί και τον πόνο.
Μια όμορφη χαρούμενη μέρα!
Αγαπητή μου Αννίκα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουφός και τυφλός ο Χάροντας θερίζει με το δρεπάνι του αλύπητα...χωρίς να ακούει κλάματα και παρακάλια!...Μακάρι ο Θεός και οι Μοίρες να μας προστατέψουν και να μη μας στείλουν τόσο πόνο... τόσο, όσο μπορεί να αντέξει η ανθρώπινη Ψυχή...
Να 'σαι καλά Αννίκα μου!
Καλή δύναμη!