«ΑΝΑΒΑΣΗΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΑΝΑΒΑΣΗΣ »

Πάει κι αυτή η μέρα, με άφησε σύξυλο, χωρίς σανδάλι στα ποδάρια  μου. Ακολουθεί  τη ρότα των πουλιών που διασχίζει  τους ιχνογραφημένους  χάρτες μου, εκείνους τους χάρτες που άοκνα χρόνια σχεδίαζα. Την  πήρα κι εγώ στο κατόπι να μη με φάει το μαύρο σκοτάδι.  Ντυμένος στα λευκά. Κρίνο  ολόλευκο να ξημερωθώ μαζί της  προτού η νύχτα μου αμαυρώσει την ψυχή. Φίλησα τους φονιάδες μου στο στόμα. Συγχωροχάρτι έδωσα με ακριβή αμοιβή. Κόλλησα στο στήθος τα βήματα της ερημιάς μου και περπάτησα μέχρι να βρω το αίμα των αγίων μου‧ εκεί που στάλαζε η ζωή κι άφηνε πίσω τα ίχνη της. Να σκοντάψω πάνω απ’ τον τάφο μου. Να  ριγήσω  στον ήχο της πτώσης μου, να κρατηθώ σε εγρήγορση, τις λιθοσωριασμένες μου πτυχές  να επανακτήσω.

«Τους σκοπευτές της νύχτας να αποφεύγεις. Οσμίζονται το θήραμα από μίλια μακριά. Στοχεύουν ελεύθερα κι όποιον πάρει ο χάρος… Χτυπάνε στο ψαχνό!»  

Στην τελευταία μάχη η πετριά με πέτυχε στο Δόξα Πατρί! Έχασα τη γης κάτω απ’ τα πόδια μου. Έσφιξα τα δόντια. Χτύπησα  ξύλο... αλλά ο χρόνος μου έραψε κοστούμι στα μέτρα μου: στη βουλή των ονείρων να προεδρεύω με βουλευτή την ψυχή μου. Έτσι διάβηκα το κατώφλι της και χωράτεψα με τα ασίγητα οράματα της νιότης μου μετρώντας όλους εκείνους τους αγέρηδες που με έσπρωχναν μακρύτερα. Μάζευα ανάσες μέσα απ’ τη ρωγμή του τάφου μου και βαλσάμωνα τις πνοές μου να μη σβήσουν. Έλιωσα τις σόλες  στο μονόδρομο του στόχου εφαρμόζοντας την πειθαρχία του στρατιώτη, με εντολές πολυβόλων να σπάζουν τα μηνίγγια μου. Ποτέ  δεν σταμάτησαν να συσπώνται τα όνειρα μέσα μου. Και τώρα στο φευγιό μιας επιπλέων μέρας, για πολλοστή φορά φορτώθηκα την αλήθεια  στις φτερούγες  μου. Την  αυταπάτη μου να αδειάσουν οι κρουνοί τ’ ουρανού.  Να  κυματίσει το φως καθώς ανεβαίνω το δρόμο της σταύρωσης. Είθε, παντοτινός οδηγητής μου ο Ήλιος.

Παρασκευή, 14 Ιουνίου 2019

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη