Το δέντρο
Χέρια, πριόνια,
κόβουν τα κλώνια
και τεμαχίζουν το κορμί
που ‘χει τις ρίζες του
στη γη.
Με λένε, Κέδρο,
μένω στο κέντρο
μίας πλατείας εχθρικής
οδός: Αλήτικης Φυλής.
Τα καπνογόνα μ’ έπνιξαν,
τη φυλλωσιά μου έκαψαν!
Δεν ζω!
Πενθώ,
τον θάνατό μου τον
αργό!..
Τα φύλλα μου, σηψαιμικά,
φωλιάζουν τα αερικά:
Βόμβες Μολότοφ, δακρυγόνα,
τ’ απόβλητα του
Ρουβικώνα.
Στο πληγωμένο μου κορμί,
κρύβονταν οι κορυδαλλοί.
Σπίτι δεν έχουν…
Φύγανε!
Και άστεγοι ξεμείνανε!...
Μη μου φοράτε άλλο το φέσι!
Χρειάζομαι κι εγώ μια
θέση.
Φωνάζω… Τρέμω… Δεν με βλέπεις;
Ματιά υποχθόνια κατέχεις!
Θέλω αδέλφια και ξαδέλφια
για να τους λέω όλα τα
ντέρτια.
Ένα τσιγάρο αντάμωσαν
κι από ζωή ορφάνεψαν.
Με λένε, Κέδρο.
Είμαι ένα δέντρο…
Σ’ ό,τι ερωτώ δεν μ’
απαντούν
και κεραυνοί παντού
χτυπούν.
Με λένε, Κέδρο, κι είμαι ένα δέντρο
που του στερούνε τη ζωή
με ανεξήγητη οργή...
21 Σεπτέμβρη 2013
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου