ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ σημείωσε η παρουσίαση των βιβλίων και ζωγραφιών του Γερ.Μ.Λυμπεράτου, στο Σύδνεϋ

Η ομιλία του Γερ. Μ. Λυμπεράτου

Αγαπητοί μου φίλοι

Η παρουσία μου στα λογοτεχνικά δρώμενα της παροικίας μας αρχίζουν από παλιά καθώς ποιήματα και διηγήματα δημοσιεύθηκαν σε όλες τις εφημερίδες της παροικίας μας Νέα Πατρίδα, Ελληνικό Κήρυκα, Κόσμο, Κοινοτικοί ορίζοντες, Κυριακή, Ελληνίς κλπ.
Σήμερα όμως και καθώς τα χρόνια περνούν είπα  να υπακούσω στον «χρόνο» που κάθε στιγμή με προστάζει με την λέξη «Σπεύδε».
Έτσι αποφάσισα  να εκδώσω μερικά  από τα παλιά  και περισσότερα από τα νέα ποιήματα  και διηγήματά μου.
Σήμερα βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας τα παρουσιάσω ως συλλογές, σε εκδόσεις ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ που εδρεύουν στην Αθήνα.

Αγαπητοί μου φίλοι,
χαρά μου θα είναι αν μπορέσω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου που εκφράζονται  λογοτεχνικά είτε με το ποίημα είτε με το διήγημα είτε με την καλλιτεχνία.
Επειδή όμως άλλοι ομιλητές  θα αναφερθούν  στο διήγημα και τα σκίτσα προτίμησα την σημερινή μου ομιλία  να την συσχετίσω με την ποίηση,  να δώσω έμφαση σ’ αυτό που λέμε «σχέση του ποιητή με την ποίηση». Έτσι όταν θα έρθετε σ΄ επαφή με τα ποιήματά μου θα καταλάβετε περισσότερο πως προέκυψαν αυτά.

Αγαπητοί φίλοι,

πρέπει να τονίσω πως  η σχέση μου με την ποίηση πρωταρχικά φέρει τη σφραγίδα της ανάγκης. Δεν μου την επέβαλε κανείς, φυσικά ήρθε στη ζωή μου, κάποιες στιγμές της εφηβείας μου κι αργότερα σαν βρέθηκα σ’ αυτούς τους  μακρινούς τόπους  ως μετανάστης.
Και λειτούργησε αρχικά σαν μια εξομολόγηση, ξεκλειδώνοντας από μέσα μου συμπτώματα του εφηβικού μου φόβου και προσαρμογής, σε έναν περίγυρο ασφυκτικό που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές καταστάσεις, και μετέπειτα οι πρώτες διαπιστώσεις της μεταναστευτικής μου ζωής.
Αργότερα κοντά στην εργασία μου, στις καθημερινές σχέσεις με τους άλλους εργαζόμενους, ακόμη και τις ώρες τις ελεύθερες, του στοχασμού και των ερωτηματικών που έθετε η ζωή, συνειδητοποίησα, ότι η σχέση μου με την ποίηση πέρασε σε ένα νέο στάδιο, καθώς μέλημά μου δεν ήταν μόνο το δικό μου βίωμα αλλά και του συνανθρώπου μου, η ίδια η κοινωνία.

Η πάλη για επιβίωση, κοινωνική δικαιοσύνη, για ειρήνη και ένα καλύτερο κόσμο, ήταν προϊόν της ευαισθησίας που απόκτησα από την σχέση μου με την ποίηση.

Έτσι, πιασμένοι χέρι-χέρι με την Ποίηση (την αληθινή ποίηση*) με μια αισθητική δυνατή ταξική κρίση που απόκτησα, με διευρυμένο πλέον το νου, βαδίζουμε με σκοπό την Ανύψωση του Ανθρώπου, του ανθρώπου που μάχεται πρακτικά και πνευματικά για την ευτυχία του, απαλλαγμένη από κοινωνικές ανισότητες και δεινά.

Δεν κρύβω πως η ποίηση ως ισχυρό μέσον γνώσης για την αλήθεια της ζωής επιδρά αποφασιστικά στη σκέψη μου, στον στοχασμό μου αλλά και με καθιστά υπεύθυνο απέναντί της. Με προτρέπει ν’ αναπαράγω απ’ τη ζωή ό,τι με συγκινεί, ό,τι με θυμώνει, ό,τι τέλος πάντων κεντρίζει το ενδιαφέρον μου και να πράττω ανάλογα, με στίχους και ποιήματα.
Ήταν για μένα το όπλο που με βοηθούσε να απαντώ στα μεγάλα ερωτηματικά που μου έθετε η ανθρώπινη ύπαρξη . Το παντοτινά συγκλονιστικό πρόβλημα της ζωής και του θανάτου, των σχέσεων του ανθρώπου με την ύπαρξή του , με τον ίδιο τον άνθρωπο.

Σ’ αυτό τόσο η ποίηση όσο και το διήγημα (στο βαθμό που αυτό γίνεται επιτρεπτό ) με βοηθά στη στόχευση της αλήθειας για τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τον πλανήτη μας,  να σταθώ στο πλευρό του αγωνιζόμενου Ανθρώπου για Ειρήνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ναι, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που ίσως αυτό να είναι κι ένα από τα πολλά που πρεσβεύει η αληθινή ποίηση ως τελικός σκοπός, αλλά κι όλες οι άλλες τέχνες.
Αλήθεια, κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ανθρώπινη ζωή, χωρίς αυτή την σχέση με την ποίηση, τις τέχνες γενικότερα;

Θα μύριζε η ζωή μας δυόσμο και βασιλικό ή θα μας αγκάλιαζε η ψυχρή αίσθηση του χειμώνα;
Θα νιώθαμε την ανάγκη να υμνούμε τον έρωτα, την αγάπη, με στίχους, ή θα νιώθαμε την άγρια αίσθηση διαιώνισης του είδους των ζώων;
Θα τραγουδούσαμε τους στίχους «… σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» ή θα υποτασσόμαστε στον κατακτητή ως δούλος λαός;

Κοιτάζω τα αστέρια στον ουρανό που τρυπούν με μίσος αδιάκοπα τα σκοτάδια της νύχτας. Να μια αληθινή ποίηση αναφωνώ, να μια σχέση ποίησης και ποιητή με νόημα για τον Αγωνιστή Άνθρωπο! Να μια σχέση λογοτέχνη κι αστεριών, που εκφράζει τον αδιάκοπο αγώνα του ανθρώπου για να λάμψη το φως εκείνο που θα τον οδηγήσει σε ένα καλλίτερο αύριο.

Ωστόσο  από αυτά τα γενικά και ειδικά ζητήματα που ανάφερα πηγάζει, κι ένα σπουδαίο ερώτημα.
Τι με έκανε επί  της ουσίας  να θέσω  την ποίηση και τα διηγήματά μου στην υπηρεσία του Ανθρώπου;
Πρέπει να απαντήσω. Με έκαναν οι προοδευτικές ιδέες που απόκτησα.
Χωρίς αυτές τα ποιήματά μου, τα διηγήματά μου όσο και άρτια  καλογραμμένα να ήταν αυτά, δεν θα περιείχαν τις ανθρώπινες αξίες, αυτές που προσφέρονται να αντιμετωπίσουν τον θάνατο, τον πόλεμο, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την απανθρωπιά , την εκμετάλλευση ανθρώπου  από άνθρωπο, την πείνα την θανατερή, την φτώχειαγε, την ανεργία,  τα ναρκωτικά, την κοινωνική σήψη και προ παντός την κακομοιριά και τον φόβο.
Γιατί όπως έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος πολλά από τα παραπάνω  εκτός ότι δημιουργούν επιπρόσθετα προβλήματα αποτελούν και αιτία θανάτου.

Ο Άνθρωπος δεν γεννήθηκε στην μιζέρια και την κακομοιριά,  για να του βάζουν στο στόμα του μια μπουκιά ψωμί και να τον υποχρεώνουν να λέει κι ευχαριστώ.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε με προορισμό  να μοιράζεται δίκαια και ισότιμα  ότι του ανήκει με τους συνανθρώπους του, τα υλικά αγαθά που με ιδρώτα παράγει αλλά και τα πνευματικά , είτε αυτά είναι το ψωμί,  είτε η υγεία, είτε η μόρφωση. Έτσι όπως μας το λέει κι ο επαναστατικός Κ. Παλαμάς στο ποίημά του « Εμείς οι Εργάτες»

Στου κόσμου τους θησαυριστές  το βιός σου εργάτη
Νόμοι σ’το τρώνε  αδικητές  χωρίς ντροπή Αγκαλιαστείτε  αδέρφια ορθοί ! Με μια καρδιά  μια γνώμη, Δικαιοσύνη βρόντηξε , και λάμψε,  προκοπή!-

Αξίζει λοιπόν αυτή την φυσιογνωμία  που ονομάζεται  εργάτης εργάτρια  γυναίκα, άνδρας,  μάνα, παιδί,  να τους δώσουμε στην κοινωνία την θέση που τους αξίζει. Κι όχι αδιάντροπα να τους πετούμε πάνω τους όλες τις αμαρτίες του κόσμου.

Από την άλλη μεριά δεν αφήνω στην άκρη και ό,τι θετικό της ζωής αυτής. Την αναπτυσσόμενη συνεχώς τεχνολογία, τις επιστήμες κλπ
Με τα ποιήματά μου και τα διηγήματα  ύμνησα την αγάπη , τον έρωτα, την φύση, το κάλος, τις παραδόσεις της πατρίδας μας, τα  παροικιακά μας δρώμενα.

Όμως  πιστεύω πως τελικά  η ποίηση, η λογοτεχνία,  η καλλιτεχνία, αλλά κι ο ίδιος ο ποιητής ,ο συγγραφέας,  ο καλλιτέχνης,  δεν θα γίνουν  ποτέ διαχρονικοί δεν θα περάσει  ποτέ το έργο τους στην Αθανασία, αν δεν κάνουν  πρώτα το χρέος τους προς την ζωή, προς τον άνθρωπο.
Αν  το έργο τους δεν  συμβάλλει αποφασιστικά στην δημιουργία ενός καλλίτερου κόσμου.
Γι’ αυτό και κάνω έκκληση  στους λογοτέχνες και καλλιτέχνες της παροικίας μας, στους δασκάλους και καθηγητές να κάνουν την μεγάλη υπέρβαση και να διδάξουν στις νέες γενιές σαν ένα πρώτο βήμα,  και πριν από την λέξεις, Μάνα,  ψωμί, σχολείο,  δικαιοσύνη, καθήκον, την λέξη ειρήνη.
Ειρήνη στην οικογένεια, Ειρήνη στην κάθε κοινωνία, Ειρήνη σε όλο τον κόσμο .

Η λογοτεχνία και η καλλιτεχνία εδώ πρέπει να παίξει  τον ρόλο της . Να γίνουν οι νοητοί φρουροί της ανθρώπινης ζωής. Ο κόσμος μπορεί  ν’ αλλάξει  προς το καλλίτερο! Ποτέ δεν είναι αργά, μπορεί!

Σας ευχαριστώ.

Γεράσιμος  Μ. Λυμπεράτος