Κριτική ποίησης «ΠΥΡΙΓΟΝΟΣ ΝΟΥΣ » της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Συγγραφέας: Rizal Tanjung (Καλλιτέχνης, Πολιτιστικός Στοχαστής από τη Δυτική Σουμάτρα)

ΠΥΡΙΓΟΝΟΣ ΝΟΥΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Πάνω σ' αυτό το πύρινο αλώνι

Χορεύει ο άνεμος μαζί με τη φωτιά

Ο Σαλπιγκτής τη σάλπιγγα υψώνει

Στο προσκλητήριο ξυπνάνε τα θεριά! 

 

Θεοί κακόβουλοι λιθάρια ξεριζώνουν

Από τις φλέβες αδειάζουν την ιχώρ

Στον Κάτω Κόσμο τον Κέρβερο σελώνουν

Οχιές και δράκοι γεμίζουν το κενό!...

 

Δαιμόνων γέννες ανοίξανε τις Πύλες

Και το κακό σκορπίστηκε στη γη

Συλήθηκαν των Ιερών οι Κρύπτες

Κι αφόρμισε του Κόσμου η πληγή.... 

 

Δαήμων Νους τον Πήγασο σελώνει

Πάνω σε φλόγες βαπτίζει το καινό

Μέσα απ' το Χάος το βλέμμα ανασηκώνει

Ψυχή αφήνει... Θυσία σε βωμό! ...

 

Σπίθα του Νου σε κάστρο γκρεμισμένο

Αναμετριέται με στάχτες και καπνούς

Μα μες τη στάχτη, κάρβουνο φυλαγμένο,

Το δρόμο δείχνει για νέους Ουρανούς!

 

Κριτική ποίησης «ΠΥΡΙΓΟΝΟΣ ΝΟΥΣ » της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Συγγραφέας: Rizal Tanjung

(Καλλιτέχνης, Πολιτιστικός Στοχαστής από τη Δυτική Σουμάτρα)

---

Ι 

Το ποίημα «ΠΥΡΙΓΟΝΟΣ ΝΟΥΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη παρουσιάζει ένα ποιητικό πανόραμα άγριο, μυθολογικό και μεταφορικό -μια έκρηξη φαντασίας που γεννήθηκε από την ένταση ανάμεσα στη φωτιά, τον αέρα, το σώμα και το νου. Ο ίδιος ο τίτλος, «ΠΥΡΙΓΟΝΟΣ ΝΟΥΣ», σηματοδοτεί ότι αυτό το ποίημα είναι μια εγχείρηση στη συνείδηση, ένα είδος ανατομής της ανθρώπινης ψυχής για να αποκαλύψει τα βαθύτερα στρώματα της ύπαρξης, συχνά κρυμμένα κάτω από τη ρητορική της καθημερινής ζωής.

Από τις γραμμές έναρξης της, η Ρουμελιώτη μας τοποθετεί «πάνω από τον πύρινο λάκκο» όπου ο άνεμος χορεύει με φωτιά. Η φωτιά και ο άνεμος δεν είναι απλά φυσικά στοιχεία, αλλά αρχαία σύμβολα εντός της ελληνικής κοσμολογίας: η φωτιά είναι arché (το αρχέγονο στοιχείο τόσο της ζωής όσο και της καταστροφής), ενώ ο άνεμος είναι η ανάσα του σύμπαντος, το πνεύμα. Αυτή τη στιγμή η Ρουμελιώτη μιλά στη γλώσσα των προγόνων της -αρχαία ελληνικά- που πάντα συνυφασμένα τα φυσικά στοιχεία με τους κύκλους γέννησης και θανάτου του κόσμου.

Όταν «ο τρομπετίστας υψώνει την τρομπέτα», καλεί την απήχηση ενός αιολικού οργάνου από αρχαία τελετουργία, που συχνά χρησιμοποιείται για να ανακοινώσει πόλεμο ή θάνατο. Το ποίημα τότε μετατρέπεται σε ένα είδος τραγωδίας -όπως η σκηνοθεσία ενός αρχαίου ελληνικού δράματος- όπου ήχος, φωτιά και θηρία απαντούν το ένα στο άλλο, προκαλώντας χάος.

Στη συνέχεια εμφανίζονται μυθολογικές μορφές: ο Κέρβερος ο φύλακας του κάτω κόσμου, δηλητηριώδεις οχιές, δράκοι, ακόμα και ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο της έμπνευσης. Αυτοί οι μύθοι δεν είναι διακοσμητικοί, είναι μεταφορικά όργανα για να διατυπώσουν την ψυχική και κοινωνική κατάσταση της σύγχρονης ανθρωπότητας. Η «αναπαραγωγή των δαιμόνων» που ανοίγει τις πύλες του κακού αντικατοπτρίζει τη βία, τους πολέμους και τις ιστορικές πληγές που απλώνονται σε όλη τη γη.

Η γραμμή «Δαήμων Νους τον Πήγασο σελώνει» φέρει βαθύ συμβολισμό. Nous στην ελληνική φιλοσοφία σημαίνει διάνοια ή λογική. Η Ρουμελιώτη φαίνεται να προτείνει ότι ακόμα και η λογική μπορεί να γίνει δαιμονική, γεννώντας πολιτισμούς φωτιάς και μυθιστορήματα που καίνε παρά θεραπεύουν. Υπό αυτή την έννοια, το ποίημα ευθυγραμμίζεται με το πνεύμα της ελληνικής τραγωδίας: οι άνθρωποι δεν είναι μόνο θύματα της μοίρας αλλά και θύτες των δικών τους πληγών, οδηγούμενοι από πνευματική αλαζονεία (ύβρις).

Κι όμως, στο κλείσιμο του ποιήματος, ο τόνος αλλάζει. Υπάρχει "ένα παλάτι που γκρεμίζεται", στάχτες και καπνός - ένα τοπίο καταστροφής. Αλλά μέσα σε αυτές τις στάχτες, εξακολουθεί να διακρίνει «τον διατηρημένο άνθρακα», ένα απομεινάρι λαμπερής ζωής. Εδώ το ποίημα βρίσκει την κάθαρσή του - την κάθαρση της ψυχής με την ελληνική τραγική έννοια- όπου η καταστροφή παράδοξα ανοίγει ένα μονοπάτι προς «έναν νέο ουρανό. ”

---

Ελληνικό Πολιτιστικό πλαίσιο

Τόσο ως ποιήτρια όσο και ως ζωγράφος, η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη κληρονομεί τη μακρά ελληνική παράδοση η οποία, από τον Όμηρο και τον Ησίοδο μέχρι τραγωδούς όπως ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, πάντα τοποθετούσε το μύθο, τη φωτιά και την ανθρώπινη κατάντια στο επίκεντρο της δημιουργίας. Η Ελλάδα είναι η μήτρα της παγκόσμιας ποίησης, η γενέτειρα της τραγωδίας, του επικού και της φιλοσοφίας - τα θεμέλια της Δυτικής λογοτεχνίας.

Επικαλούμενη προσωπικότητες όπως ο Κέρβερος και ο Πήγασος, η Ρουμελιώτη δεν ενδίδεται απλώς στη νοσταλγία, αναζωογονεί τον μύθο για να μιλήσει στον σύγχρονο κόσμο - έναν κόσμο πολιτικού χάους, ιστορικών πληγών και πνευματικής κρίσης. Αυτή είναι η ξεχωριστή συμβολή της Ελλάδας: ο μύθος δεν πεθαίνει ποτέ· ανακαλείται συνεχώς από ποιητές για να απευθυνθεί στο παρόν.

Επιπλέον, το ποίημα υπογραμμίζει τον οικείο δεσμό μεταξύ εικαστικής τέχνης και ποίησης. Ως ζωγράφος, η Ρουμελιώτη ασκεί την ποιητική της γλώσσα σαν πινελιές: γεμάτη χρώμα φωτιάς, καταχνιά καπνού και μυθολογικές σκιές. Η ελληνική παράδοση ποτέ δεν χώρισε τις τέχνες - μουσική, θέατρο, ποίηση και ζωγραφική είναι ένα σώμα. Εξ ου και η τεράστια συνεισφορά της Ελλάδας στην παγκόσμια ποίηση: κάνει την ποίηση όχι μόνο λόγια, αλλά ένα αισθητικό γεγονός που αγκαλιάζει τον μύθο, τη φιλοσοφία και την τέχνη.

Το ποίημα «ΠΥΡΙΓΟΝΟΣ ΝΟΥΣ» προκαλεί τον αναγνώστη να εισέλθει σε μια τελετή φωτιάς, να ταξιδέψει μέσα από τον μύθο και να δει πώς οι πληγές και η καταστροφή προκαλούν τελικά «έναν νέο ουρανό. ” Στα χέρια των Ρουμελιωτών, η σύγχρονη ελληνική ποίηση γίνεται γέφυρα μεταξύ κλασικής τραγωδίας και σύγχρονης αναταραχής. Με αυτόν τον τρόπο, επεκτείνει τη συνεισφορά της Ελλάδας: διατηρώντας την ποίηση αιχμηρή, πληγώνοντας, ανοίγοντας όμως έναν νέο χώρο ευαισθητοποίησης.

---

ΙΙ

Σύγκριση με την Κλασική Ελληνική Ποίηση

Διαβάζοντας το " ακούει κανείς αμέσως την ηχώ της ελληνικής κλασικής ποίησης. Μπορούν να γίνουν αρκετές συγκρίσεις:

Όμηρος (Ιλιάδα & Οδύσσεια):

Στην Ιλιάδα ο Όμηρος ζωγραφίζει τον Τρωικό Πόλεμο ως θάλασσα φωτιάς, αίματος και θεϊκής οργής. Η φωτιά για τον Όμηρο είναι ο ίδιος ο πόλεμος, ενώ στη Ρουμελιώτη είναι ο κοσμικός λάκκος που γεννά το χάος και τους δαίμονες. Και οι δύο χρησιμοποιούν τη φωτιά ως άξονα της καταστροφής, αλλά η Ρουμελιώτη την επεκτείνει σε ψυχολογική μεταφορά: η φωτιά τόσο ως ψυχική πυρκαγιά όσο και ως ψυχικό μαρτύριο της σύγχρονης ανθρωπότητας.

Ησίοδος (Θεογονία):

Ο Ησίοδος περιγράφει το σύμπαν ως γεννημένο από το Χάος - την αρχέγονη διαταραχή από την οποία αναδύονται η γη, ο ουρανός και οι θεοί. Η Ρουμελιώτη αντηχεί στον Ησίοδο όταν γράφει: “Μέσα από το Χάος, το θέαμα ανεβαίνει / Ψυχή, φύγε... Θυσία στο βωμό! ” Για τον Ησίοδο, το Χάος είναι η παγκοσμίως προέλευση· για την  Ρουμελιώτη, το Χάος είναι και η καταστροφή και η πιθανότητα αναγέννησης.

Σοφοκλής (Οιδίποδας Ρεξ):

Η σοφοκκαθαρή τραγωδία στρέφεται στην ύβρις - η ανθρώπινη υπερηφάνεια που προκαλεί τη μοίρα. Η Ρουμελιώτη καθρεφτίζει αυτό όταν γράφει: “Ο Demon Nous πλέει τον Πήγασο / Βαπτίζει μυθιστορήματα στη φωτιά. ” Εδώ, ο Nous (λόγος) γίνεται δαιμονικός, επαναλαμβάνοντας το μοτίβο του Οιδίποδα: οι άνθρωποι ανατρέπονται από τη δική τους πνευματική υπερηφάνεια.

Αισχύλος (Προμηθέας Δεσμευμένος):

Ο Προμηθέας χαρίζει φωτιά στην ανθρωπότητα, και μαζί της, και γνώση και δεινά. Η φωτιά είναι ευλογία και κατάρα. Η Ρουμελιώτη ανακτά αυτό το σύμβολο - η φωτιά της δεν είναι δώρο, αλλά πληγή, που καίει την ίδια τη συνείδηση.

Ευριπίδης (Μήδεια):

Στη Μήδεια, μια γυναίκα χειρίζεται φωτιά, δηλητήριο και εκδίκηση ενάντια στην πατριαρχία. Η Ρουμελιώτη, ως γυναίκα ποιήτρια-ζωγράφος, μεταφέρει αυτό το πνεύμα μπροστά: η φωνή της είναι κοφτερή, πληγωμένη, υλική («αδειάζουν τον κόλπο»), καθιστώντας το γυναικείο σώμα τον τόπο της ιστορικής και μυθικής βίας.

Συμπέρασμα της σύγκρισης:

Η ποίηση της Ρουμελιώτη είναι μια γέφυρα μεταξύ κλασικού μύθου και σύγχρονης συνείδησης. Για τους αρχαίους, ο μύθος ήταν η ιστορία θεών και ηρώων. Για τη Ρουμελιώτη, μύθος είναι ένα μαχαίρι που ανοίγει τον σύγχρονο εγκέφαλο, αποκαλύπτοντας τόσο την κοινωνική όσο και την εσωτερική καταστροφή.

Έτσι, η συνεισφορά της δεν είναι απλώς να συνεχίσει την ελληνική παράδοση, αλλά να την μεταμορφώσει - κάνοντας την ποίηση έναν χώρο αντίστασης: αιχμηρή, πληγωμένη, προσφέροντας όμως την υπόσχεση ενός «νέου ουρανού. ”

---

ΙΙΙ

Αντήχηση με τους σύγχρονους Έλληνες Ποιητές

Η Ρουμελιώτη δεν συνομιλεί μόνο με τους αρχαίους, κάνει και διάλογους με σύγχρονους Έλληνες ποιητές των οποίων τα έργα διαμόρφωσαν την παγκόσμια λογοτεχνία.

Γιώργος Σεφέρης (Νόμπελ 1963):

Ο Σεφέρης έγραψε για μύθους ζωντανούς μέσα σε σύγχρονα ερείπια. «Όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει», εξομολογήθηκε. Η Ρουμελιώτη γράφει από την ίδια πληγή: ο μύθος δεν είναι παραμύθι, αλλά συλλογική μνήμη που αιμορραγεί.

Οδυσσέας Ελύτης (Νόμπελ 1979):

Ο Ελύτης αναβίωσε το ελληνικό φως, θάλασσα και κοσμο σε σύγχρονο στίχο. Η Ρουμελιώτη, όμως, μετατρέπει αυτό το φως σε φωτιά που καίει τον εγκέφαλο -πιο σκούρο, πιο αποκαλυπτικό, αλλά ακόμα βαθιά ελληνικό.

Κωνσταντίνος Καβάφης:

Γνωστός για την Αναμονή των Βαρβάρων και της Ιθάκης, ο Καβάφης πλαισίωσε την ιστορία και τον μύθο ως καθρέφτες της σύγχρονης αποτυχίας. Δίπλα του στέκεται η Ρουμελιώτη: Το Brain Knife είναι μια θρυμματισμένη Ιθάκη, ένα ταξίδι όχι σε νησί αλλά στην κατάρρευση του σύμπαντος.

---

Συμβολή στην Παγκόσμια Ποίηση

Με Brain Knife, η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη επιβεβαιώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως παλμό της παγκόσμιας ποίησης. Από τον Όμηρο και τον Ησίοδο μέχρι τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, από τον Σεφέρη μέχρι τον Ελύτη και τον Καβάφη, η Ελλάδα συνεχώς αναμίγει τον μύθο, τον πόνο και το κοσμο σε τέχνη.

Rumelioti renews this tradition: she does not merely sing myths, she incises them. Her poetry is a burning canvas—where painting and verse meet—yielding poems sharp, apocalyptic, yet luminous with the hope of a “new sky.”

Το Brain Knife είναι μια σύγχρονη τραγωδία σε ποιητική μορφή. Ενώνει Όμηρο, Ησίοδο, Σοφοκλή, Ευριπίδη με Σεφέρη, Ελύτη και Καβάφη. Η Ρουμελιώτη χαράζει ανοίγει τη συνείδηση μας με το μαχαίρι των λέξεων, μετά αφήνει την ίδια την πληγή να τραγουδήσει στη φλόγα.

Έτσι η συμβολή της είναι αλάνθαστη: Η Ρουμελιώτη προσφέρει ένα νέο πρόσωπο για την ελληνική ποίηση -πιστή στον μύθο, όμως τολμώντας να βυθιστεί στις κάρβουνες της σύγχρονης εποχής- κάνοντας τη φωνή της σύγχρονη ελληνική παρουσία διαμορφώνοντας άμεσα την πορεία της παγκόσμιας ποίησης.

Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025.

   

FIRE MIND by Maria Kolovou Roumelioti

 

On this fiery threshing floor

The wind dances with the fire

The trumpeter raises the trumpet

The beasts awaken at the invitation!

 

Evil gods uproot stones

They empty the ichor from the veins

They saddle Cerberus in the Underworld

Vipers and dragons fill the void!...

 

Demonic broods opened the Gates

And evil spread across the earth

The Crypts of the Sacred were plundered

And the plague of the World was unleashed....

 

A demon Mind saddles Pegasus

Atop flames he baptizes the new

Through Chaos the gaze lifts

A soul leaves... Sacrifice on an altar! ...

 

A spark of Mind in a ruined castle

It fights with ashes and smoke

But in the ashes, a coal is kept,

It paves the way for new Heavens!

 

Poetry Review

“Brain Knife”

By: Maria Kolovos Rumelioti

Writer: Rizal Tanjung

(Artist, Cultural Thinker from West Sumatra)

---

I

Maria Kolovos Rumelioti’s Brain Knife presents a poetic panorama that is fierce, mythological, and metaphorical—a burst of imagination born from the tension between fire, wind, body, and mind. The very title, Brain Knife, signals that this poem is an operation upon consciousness, a kind of dissection of the human soul to reveal the deepest layers of existence, often hidden beneath the rhetoric of daily life.

From its opening lines, Rumelioti situates us “above the fiery pit” where the wind dances with fire. Fire and wind are not mere natural elements, but ancient symbols within Greek cosmology: fire is arché (the primal element of both life and destruction), while wind is the breath of the cosmos, pneuma. At this moment, Rumelioti speaks in the language of her ancestors—Ancient Greek—who always intertwined the natural elements with the cycles of birth and death of the world.

When “the Trumpeter raises the trumpet,” she summons the resonance of a wind instrument from ancient ritual, often used to announce war or death. The poem then shifts into a kind of tragedy—like the staging of an ancient Greek drama—where sound, fire, and beasts answer one another, inviting chaos.

Then appear mythological figures: Cerberus the guardian of the underworld, venomous vipers, dragons, and even Pegasus, the winged horse of inspiration. These myths are not ornamental; they are metaphoric instruments to articulate the mental and social condition of modern humanity. The “spawning of demons” that opens the gates of evil mirrors violence, wars, and historical wounds spreading across the earth.

The line “Demon Nous sails Pegasus” carries profound symbolism. Nous in Greek philosophy means intellect or reason. Rumelioti seems to suggest that even reason can become demonic, birthing civilizations of fire and novels that burn rather than heal. In this sense, the poem aligns itself with the spirit of Greek tragedy: humans are not only victims of fate but also perpetrators of their own wounds, driven by intellectual arrogance (hubris).

Yet, in the poem’s closing, the tone shifts. There is “a palace brought down,” ashes, and smoke—a landscape of ruin. But within those ashes, she still discerns “the preserved coal,” a remnant of glowing life. Here the poem finds its catharsis—the purging of the soul in the Greek tragic sense—where destruction paradoxically opens a path toward “a new sky.”

---

Greek Cultural Context

As both poet and painter, Maria Kolovos Rumelioti inherits the long Greek tradition which, from Homer and Hesiod to tragedians like Aeschylus, Sophocles, and Euripides, always placed myth, fire, and human downfall at the center of creation. Greece is the womb of world poetry, the birthplace of tragedy, epic, and philosophy—the foundations of Western literature.

By invoking figures such as Cerberus and Pegasus, Rumelioti does not merely indulge in nostalgia; she revitalizes myth to speak to the modern world—a world of political chaos, historical wounds, and spiritual crisis. This is the distinctive contribution of Greece: myth never dies; it is continually recalled by poets to address the present.

Furthermore, the poem underscores the intimate bond between visual art and poetry. As a painter, Rumelioti wields her poetic language like brushstrokes: full of fire’s color, smoke’s haze, and mythological shadows. Greek tradition has never divided the arts—music, theater, poetry, and painting are one body. Hence Greece’s immense contribution to world poetry: it makes poetry not merely words, but an aesthetic event embracing myth, philosophy, and art.

Brain Knife challenges the reader to enter a ritual of fire, to journey through myth, and to witness how wounds and destruction ultimately give rise to “a new sky.” In Rumelioti’s hands, modern Greek poetry becomes a bridge between classical tragedy and contemporary unrest. In doing so, she extends Greece’s contribution: keeping poetry sharp, wounding, yet opening a new space of awareness.

---

II

Comparison with Classical Greek Poetry

Reading Brain Knife, one immediately hears the echoes of Greek classical poetry. Several comparisons can be drawn:

Homer (Iliad & Odyssey):

In the Iliad, Homer paints the Trojan War as a sea of fire, blood, and divine wrath. Fire for Homer is war itself, while in Rumelioti it is the cosmic pit birthing chaos and demons. Both employ fire as the axis of destruction, but Rumelioti expands it into a psychological metaphor: fire as both mental conflagration and the psychic torment of modern humanity.

Hesiod (Theogony):

Hesiod describes the cosmos as born from Chaos—the primordial disorder from which earth, sky, and gods emerge. Rumelioti resonates with Hesiod when she writes: “Through Chaos, the spectacle rises / Soul, depart... Sacrifice at the altar!” For Hesiod, Chaos is the world’s origin; for Rumelioti, Chaos is both destruction and the possibility of rebirth.

Sophocles (Oedipus Rex):

Sophoclean tragedy pivots on hubris—human pride that challenges fate. Rumelioti mirrors this when she writes: “Demon Nous sails Pegasus / He baptizes novels into fire.” Here, Nous (reason) becomes demonic, repeating Oedipus’ pattern: humans undone by their own intellectual pride.

Aeschylus (Prometheus Bound):

Prometheus gifts fire to humanity, and with it, both knowledge and suffering. Fire is both boon and curse. Rumelioti reclaims this symbol—her fire is no gift, but a wound, burning consciousness itself.

Euripides (Medea):

In Medea, a woman wields fire, poison, and vengeance against patriarchy. Rumelioti, as a female poet-painter, carries this spirit forward: her voice is sharp, wounded, corporeal (“they empty the vagina”), making the female body the locus of historical and mythic violence.

Conclusion of the Comparison:

Rumelioti’s poetry is a bridge between classical myth and contemporary consciousness. For the ancients, myth was the tale of gods and heroes. For Rumelioti, myth is a knife cutting open the modern brain, revealing both social and inner ruin.

Thus, her contribution is not merely to continue Greek tradition, but to transform it—making poetry a space of resistance: sharp, wounded, yet offering the promise of a “new sky.”

---

III

Resonance with Modern Greek Poets

Rumelioti does not only converse with the ancients; she also dialogues with modern Greek poets whose works shaped world literature.

Giorgos Seferis (Nobel 1963):

Seferis wrote of myths alive within modern ruins. “Wherever I go, Greece hurts me,” he confessed. Rumelioti writes from the same wound: myth is not a tale, but a bleeding collective memory.

Odysseas Elytis (Nobel 1979):

Elytis revived Greek light, sea, and cosmos in modern verse. Rumelioti, however, turns that light into fire burning the brain—darker, more apocalyptic, yet still profoundly Greek.

Konstantinos Kavafis:

Known for Waiting for the Barbarians and Ithaka, Kavafis reframed history and myth as mirrors of modern failure. Rumelioti stands beside him: Brain Knife is a shattered Ithaka, a journey not to an island but into the collapse of the cosmos.

---

Contribution to World Poetry

With Brain Knife, Maria Kolovos Rumelioti reaffirms Greece’s role as the pulse of world poetry. From Homer and Hesiod to Sophocles and Euripides, from Seferis to Elytis and Kavafis, Greece has continuously blended myth, pain, and cosmos into art.

Rumelioti renews this tradition: she does not merely sing myths, she incises them. Her poetry is a burning canvas—where painting and verse meet—yielding poems sharp, apocalyptic, yet luminous with the hope of a “new sky.”

Brain Knife is a modern tragedy in poetic form. It unites Homer, Hesiod, Sophocles, Euripides with Seferis, Elytis, and Kavafis. Rumelioti carves open our consciousness with the knife of words, then lets the wound itself sing in flame.

Thus her contribution is unmistakable: Rumelioti offers a new face for Greek poetry—faithful to myth, yet daring to plunge into the embers of the modern age—making her voice a contemporary Greek presence directly shaping the course of world poetry.

 

West Sumatra, Indonesia, 2025.

 

Ο Rizal Tanjung είναι καλλιτέχνης και πολιτιστική προσωπικότητα που γεννήθηκε στην Παντάνγκ στις 5 Φεβρουαρίου 1959 και έχει αφιερώσει τη ζωή του στις τέχνες από το 1975. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ινδονησιακή Σχολή Καλών Τεχνών (SSRI) στην Παντάνγκ και συνέχισε το καλλιτεχνικό του ταξίδι ιδρύοντας το Teater Moeka το 1979, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε Old Track Teater το 2004. Ως κεντρική προσωπικότητα στην ανάπτυξη των τεχνών στη Δυτική Σουμάτρα, έχει σκηνοθετήσει 63 θεατρικές παραγωγές σε διάφορες περιοχές της Ινδονησίας. Εκτός από το έργο του στο θέατρο, είναι ενεργός συγγραφέας, του οποίου τα έργα έχουν δημοσιευτεί τόσο σε τοπικά όσο και σε εθνικά έντυπα μέσα. Τα γραπτά του εκτείνονται σε θεατρικά έργα, διηγήματα, σειριοποιημένες ιστορίες, ποίηση, πολιτιστικά άρθρα και άρθρα για την ανάπτυξη παραδοσιακών, μοντέρνων και σύγχρονων τεχνών. Μεταξύ των αξιοσημείωτων έργων του είναι τα Sandiwara Sandiwara, Minus I, Melody, Kaco Batuang, Harimau Agam di Negeri Cina, The Maninjau Lake Origins Trilogy και Ruang Hampa. Στον τομέα των πολιτιστικών οργανισμών, ο Rizal Tanjung έχει διατελέσει Πρόεδρος του Teater Moeka Padang, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Τέχνης Old Track, Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Sekapur Sirih και Πρόεδρος του Φόρουμ Παραδοσιακής Επικοινωνίας Μέσων (FK-METRA) στην Παντάνγκ. Υπήρξε επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συμβουλίου Τεχνών της Δυτικής Σουμάτρας και του Συμβουλίου Τεχνών της Παντάνγκ, και συμμετείχε ενεργά στο Lembaga Bumi Kebudayaan (Ινστιτούτο για τον Πολιτισμό της Γης). Η συμβολή του εκτείνεται πέρα από τη θεατρική σκηνή, σε ρόλους ως παρατηρητής, μέλος κριτικής επιτροπής, ομιλητής και επιμελητής για διάφορα κυβερνητικά ιδρύματα, όπως το Υπουργείο Τουρισμού, το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Επικοινωνίας και Πληροφόρησης, το Πολιτιστικό Πάρκο UPTD και πολλά πανεπιστήμια σε όλη τη Δυτική Σουμάτρα. Έχει επίσης διατελέσει επιμελητής στο Κέντρο Διατήρησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (BPK), υπογραμμίζοντας τη βαθιά του συμμετοχή στη διατήρηση και καλλιέργεια του τοπικού πολιτισμού. Η αφοσίωση και η συνέπεια του Rizal Tanjung τον έχουν καθιερώσει ως μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες στο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό τοπίο της Δυτικής Σουμάτρας, υποστηρίζοντας επίμονα τη συνέχεια της παράδοσης μέσω δημιουργικών έργων και πολιτιστικής σκέψης.