Κριτική Ζωγραφικής: «Μητρικός Θηλασμός» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Συγγραφέας: Rizal Tanjung Καλλιτέχνης/Πολιτιστικός Κριτικός από τη Δυτική Σουμάτρα

«ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΘΥΛΑΣΜΟΣ»

Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Διάσταση: 60cm x 70cm

 

 

Κριτική Ζωγραφικής: «Μητρικός Θηλασμός» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Συγγραφέας: Rizal Tanjung Καλλιτέχνης/Πολιτιστικός Κριτικός από τη Δυτική Σουμάτρα

 

Στην καρδιά των μεταμοντέρνων χειμάρρων και της βουής της σύγχρονης αισθητικής -όπου η ανθρώπινη ζεστασιά συχνά αποβάλλεται υπέρ του τεχνικού πειραματισμού και της αποδόμησης της μορφής- αναδύεται ένας πίνακας που αγγίζει τον αρχαιότερο παλμό της ανθρωπιάς μας: μια ήσυχη στιγμή μεταξύ μητέρας και παιδιού, μεταξύ σώματος και αγάπης, μεταξύ ζωής και αιώνιου.

Αυτό προσφέρει η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη στον ελαιογραφικό της πίνακα "Μητρικός Θηλασμός" -μια οπτική προσφορά που υπερβαίνει την αναπαράσταση· είναι ποίηση που αποδίδεται με χρώμα.

Ύφος και Κίνηση:

Λυρικός Ρεαλισμός στην Αγκαλιά του Ανθρωπισμού Αυτός ο πίνακας εντάσσεται στον τομέα του λυρικού ρεαλισμού -ένας κλάδος του σύγχρονου ρεαλισμού που δεν αρκείται στην απλή μίμηση της εμφάνισης, αλλά είναι εμποτισμένος με συναισθηματική απαλότητα, σιωπηλή ποίηση και πνευματική πνοή.

Σε έναν κόσμο τέχνης που γεμίζει όλο και περισσότερο με θόρυβο -τόσο οπτικό όσο και εννοιολογικό- η Ρουμελιώτη επιλέγει το μονοπάτι της ακινησίας, ένα μονοπάτι που μας προσκαλεί πίσω στον πυρήνα: στην ίδια τη ζωή.

Κάποιος βλέπει καθαρά πώς η καλλιτέχνιδα χειρίζεται τις υφές του δέρματος και του υφάσματος χρησιμοποιώντας κλασικές ρεαλιστικές τεχνικές, αλλά χωρίς αλαζονεία.

Το κόκκινο ύφασμα που αγκαλιάζει το σώμα της μητέρας καίει σαν μια ήσυχη φλόγα αγάπης, ενώ το λευκό ύφασμα που τυλίγει το βρέφος θυμίζει την αγνότητα και την αρχέγονη αρχή της ζωής.

Ζεστοί τόνοι κυριαρχούν στο πλαίσιο, σε σκούρο φόντο, επιτρέποντας στα θέματα να ακτινοβολούν μέσα σε έναν πνευματικό χώρο - ένα εφέ φωτοσκίασης που θυμίζει δασκάλους της Αναγέννησης όπως ο Καραβάτζιο, αλλά εδώ εμποτισμένο με την ευαισθησία μιας γυναίκας και την ψυχική ψυχή ενός ποιητή.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τους άκαμπτους περιορισμούς του ακαδημαϊκού ρεαλισμού, ο Θηλασμός δεν επιδεικνύει τεχνική δεινότητα. Αναπνέει από μέσα. Αυτός είναι ένας πίνακας που αισθάνεται πριν δει.

Αυτή είναι η υπογραφή της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη - όχι απλώς μιας ζωγράφου, αλλά μιας ποιήτριας που αφήνει τη σιωπή να μιλήσει μέσα από το πινέλο της, μετατρέποντας τον στίχο σε όραμα.

Θέμα και Σημασία:

Η Αληθινή Αγάπη ως Ενσαρκωμένο Σύμβολο Ο θηλασμός δεν είναι απλώς μια απεικόνιση μιας μητέρας και ενός παιδιού. Είναι μια αλληγορία της άνευ όρων προσφοράς, της αγάπης που μεταμορφώνεται σε αίμα, σε γάλα, σε σάρκα.

Το χέρι της μητέρας που στηρίζει το βρέφος - ταυτόχρονα τρυφερό και δυνατό - αντηχεί θεϊκή προστασία.

Το βλέμμα της προς τα κάτω, τα χείλη της που σχηματίζουν απαλά ένα χαμόγελο, ψιθυρίζουν μια θυσία γαλήνια - χωρίς δράμα, χωρίς θόρυβο.

Ιστορικά, η εικόνα μιας θηλάζουσας μητέρας αντηχεί ανά τους αιώνες - από εμβληματικές απεικονίσεις της Madonna Lactans (Μαρία που θηλάζει το βρέφος Ιησού) - ωστόσο η Ρουμελιώτη απογυμνώνει τη θρησκευτική εικονογραφία, προσκαλώντας μας σε μια πιο καθολική πνευματικότητα, μια πνευματικότητα ενσωματωμένη στο ίδιο το ανθρώπινο σώμα.

Ανυψώνει το εγκόσμιο σε ιερό, παρουσιάζοντας τη γυναικεία μορφή όχι ως ένα εξωτικό αντικείμενο, αλλά ως το ιερό σκεύος της ζωής. Παρατηρήστε το δεξί χέρι της μητέρας στολισμένο με ένα χρυσό δαχτυλίδι - μιλώντας ήσυχα για ένωση και συνέχεια.

 Τίποτα σε αυτόν τον πίνακα δεν φωνάζει για προσοχή, κι όμως όλα μιλούν.

 Τιμά το γυναικείο σώμα όχι μέσω της αισθησιακότητας που επιβάλλεται απ' έξω, αλλά μέσω της ευγένειας της λειτουργίας του - ως πηγή ζωής, ως προστάτης της ψυχής.

 

 Αισθητική και Συναισθηματική Στοχασμός

 

Από αισθητική άποψη, ο θηλασμός δεν είναι απλώς ευχάριστος στο μάτι - διεισδύει στους θαλάμους της καρδιάς.

Είναι ένας πίνακας που μιλάει ακίνητα, σαν ένα νυκτό που τραγουδιέται σε ένα κοιμισμένο παιδί.

Το πινέλο της Ρουμελιώτη είναι ζεστό, τρυφερό και ειλικρινές. Κάθε πινελιά και απόχρωση είναι διαποτισμένη με συναίσθημα: λαχτάρα, γαλήνη και μια αγάπη που δεν απαιτεί γλώσσα.

Σε έναν κόσμο όπου η τέχνη συχνά πνίγεται σε εννοιολογικά παιχνίδια και ειρωνεία, η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη φέρνει ειλικρίνεια. Δεν παίζει με το νόημα - το παραδίδει

Δεν ζωγραφίζει για να αποκωδικοποιήσει τα ζαρωμένα φρύδια, αλλά για καρδιές που κάποτε αγάπησαν, κάποτε θήλασαν, κάποτε αγκάλιασαν - ή κάποτε έχασαν.

Μια Οπτική Ωδή στην Ανθρωπότητα 

 

Ο θηλασμός είναι μια οπτική ωδή σε όλα όσα είναι απλά, αλλά βαθιά.

Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στο σώμα και στην πράξη της γέννησης που υπερβαίνει τον χρόνο.

Σε μια εποχή βυθισμένη στον κυνισμό και την αποστασιοποίηση, η Ρουμελιώτη μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη μπορεί ακόμα να είναι μια γέφυρα της ψυχής, ένα σπίτι για το συναίσθημα και μια διαδρομή επιστροφής για την ανθρώπινη συνείδηση.

 Σαν τα πιο αληθινά ποιήματα, γραμμένα όχι με μελάνι αλλά με δάκρυα ή γέλιο, αυτός ο πίνακας μοιάζει να έχει συντεθεί με τον ρυθμό ενός καρδιακού παλμού.

 Και όποιος υπήρξε ποτέ παιδί ή μητέρα, θα αναγνωρίσει ότι αυτός δεν είναι απλώς ένας πίνακας - είναι η ζωή που ψιθυρίζει το όνομά της.

 Γραμμένο με σεβασμό στην ιερότητα της μητρικής αγάπης και στο χέρι του καλλιτέχνη που ξέρει πώς να αγγίζει το αιώνιο με μια θνητή ευγένεια.

 Δυτική Σουμάτρα, 2025 

Ο Rizal Tanjung είναι καλλιτέχνης και πολιτιστική προσωπικότητα που γεννήθηκε στην Παντάνγκ στις 5 Φεβρουαρίου 1959 και έχει αφιερώσει τη ζωή του στις τέχνες από το 1975. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ινδονησιακή Σχολή Καλών Τεχνών (SSRI) στην Παντάνγκ και συνέχισε το καλλιτεχνικό του ταξίδι ιδρύοντας το Teater Moeka το 1979, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε Old Track Teater το 2004. Ως κεντρική προσωπικότητα στην ανάπτυξη των τεχνών στη Δυτική Σουμάτρα, έχει σκηνοθετήσει 63 θεατρικές παραγωγές σε διάφορες περιοχές της Ινδονησίας. Εκτός από το έργο του στο θέατρο, είναι ενεργός συγγραφέας, του οποίου τα έργα έχουν δημοσιευτεί τόσο σε τοπικά όσο και σε εθνικά έντυπα μέσα. Τα γραπτά του εκτείνονται σε θεατρικά έργα, διηγήματα, σειριοποιημένες ιστορίες, ποίηση, πολιτιστικά άρθρα και άρθρα για την ανάπτυξη παραδοσιακών, μοντέρνων και σύγχρονων τεχνών. Μεταξύ των αξιοσημείωτων έργων του είναι τα Sandiwara Sandiwara, Minus I, Melody, Kaco Batuang, Harimau Agam di Negeri Cina, The Maninjau Lake Origins Trilogy και Ruang Hampa. Στον τομέα των πολιτιστικών οργανισμών, ο Rizal Tanjung έχει διατελέσει Πρόεδρος του Teater Moeka Padang, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Τέχνης Old Track, Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Sekapur Sirih και Πρόεδρος του Φόρουμ Παραδοσιακής Επικοινωνίας Μέσων (FK-METRA) στην Παντάνγκ. Υπήρξε επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συμβουλίου Τεχνών της Δυτικής Σουμάτρας και του Συμβουλίου Τεχνών της Παντάνγκ, και συμμετείχε ενεργά στο Lembaga Bumi Kebudayaan (Ινστιτούτο για τον Πολιτισμό της Γης). Η συμβολή του εκτείνεται πέρα από τη θεατρική σκηνή, σε ρόλους ως παρατηρητής, μέλος κριτικής επιτροπής, ομιλητής και επιμελητής για διάφορα κυβερνητικά ιδρύματα, όπως το Υπουργείο Τουρισμού, το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Επικοινωνίας και Πληροφόρησης, το Πολιτιστικό Πάρκο UPTD και πολλά πανεπιστήμια σε όλη τη Δυτική Σουμάτρα. Έχει επίσης διατελέσει επιμελητής στο Κέντρο Διατήρησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (BPK), υπογραμμίζοντας τη βαθιά του συμμετοχή στη διατήρηση και καλλιέργεια του τοπικού πολιτισμού. Η αφοσίωση και η συνέπεια του Rizal Tanjung τον έχουν καθιερώσει ως μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες στο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό τοπίο της Δυτικής Σουμάτρας, υποστηρίζοντας επίμονα τη συνέχεια της παράδοσης μέσω δημιουργικών έργων και πολιτιστικής σκέψης.

 

Painting Review: "Breastfeeding" by Maria Kolovou Roumelioti

Author: Rizal Tanjung

Artist/Cultural Critic from West Sumatra

 

In the heart of postmodern torrents and the clangor of contemporary aesthetics—where human warmth is often shed in favor of technical experimentation and the deconstruction of form—emerges a painting that touches the most ancient pulse of our humanity: a quiet moment between mother and child, between body and love, between life and the eternal.

This is what Maria Kolovou Roumelioti offers in her oil painting Breastfeeding—a visual offering that transcends representation; it is poetry rendered in color.

 Style and Movement: Lyrical Realism in the Embrace of Humanism

 This painting dwells within the domain of lyrical realism—a branch of modern realism not content with mere mimicry of appearance, but imbued with emotional softness, silent poetry, and spiritual breath.

 In an art world increasingly filled with noise—both visual and conceptual—Roumelioti chooses the path of stillness, one that invites us back to the core: to life itself.

 One clearly sees how the artist handles the textures of skin and fabric using classical realist techniques, but without arrogance. The red drapery embracing the mother’s body burns like a quiet flame of love, while the white cloth swathing the infant evokes purity and the primordial beginning of life. Warm tones dominate the frame, set against a dark background, allowing the subjects to radiate within a spiritual space—an effect of chiaroscuro reminiscent of Renaissance masters such as Caravaggio, but imbued here with the sensitivity of a woman and the soulfulness of a poet.

 Yet unlike the rigid constraints of academic realism, Breastfeeding does not parade technical prowess. It breathes from within. This is a painting that feels before it sees.

 This is the signature of Maria Kolovou Roumelioti—not merely a painter, but a poet who lets silence speak through her brush, turning verse into vision.

Theme and Meaning: True Love as Embodied Symbol

Breastfeeding is not merely a portrayal of a mother and child. It is an allegory of unconditional giving, of love transfigured into blood, into milk, into flesh. The mother’s arm supporting the infant—at once tender and strong—echoes divine protection. Her downward gaze, her lips gently shaping a smile, whisper a sacrifice that is serene—void of drama, void of noise.

Historically, the image of a nursing mother echoes through the ages—from iconic depictions of Madonna lactans (Mary nursing the infant Jesus)—yet Roumelioti strips away religious iconography, inviting us into a more universal spirituality, one embedded within the human body itself.

 She elevates the mundane into the sacred, presenting the female form not as an exoticized object, but as the sacred vessel of life.

 Observe the mother’s right hand adorned with a gold ring—quietly speaking of union and continuity. Nothing in this painting screams for attention, and yet everything speaks.

 It honors the female body not through sensuality imposed from without, but through the nobility of its function—as source of life, as protector of the soul.

Aesthetic and Emotional Reflection

From an aesthetic perspective, Breastfeeding is not merely pleasing to the eye—it penetrates the heart’s chambers.

It is a painting that speaks in stillness, like a nocturne sung to a sleeping child. Roumelioti’s brushwork feels warm, tender, and sincere. Every stroke and hue is saturated with emotion: longing, serenity, and a love that requires no language.

 In a world where art often drowns in conceptual games and irony, Maria Kolovou Roumelioti brings honesty.

 She does not toy with meaning—she delivers it.

 She does not paint for furrowed brows to decode, but for hearts that have once loved, once nursed, once embraced—or once lost.

A Visual Ode to Humanity

Breastfeeding is a visual ode to all that is simple, yet profound.

It is a hymn to love, to the body, and to the act of birth that transcends time.

 In an era steeped in cynicism and detachment, Roumelioti reminds us that art can still be a bridge of the soul, a home for feeling, and a return path for the human conscience.

 Like the truest poems, written not with ink but with tears or laughter, this painting feels composed with the rhythm of a heartbeat.

 And anyone who has ever been a child, or a mother, will recognize that this is not merely a painting—it is life whispering its own name.

 Written in reverence of the sacredness of maternal love, and the artist’s hand that knows how to touch the eternal with a mortal gentleness.

West Sumatra, 2025

 

Bionarrative Rizal Tanjung is an artist and cultural figure born in Padang on February 5, 1959, who has dedicated his life to the arts since 1975. He pursued his education at the Indonesian School of Fine Arts (SSRI) in Padang and has continued his artistic journey by founding Teater Moeka in 1979, which later transformed into Old Track Teater in 2004. As a pivotal figure in the development of the arts in West Sumatra, he has directed 63 theatrical productions in various regions of Indonesia. In addition to his work in theater, he is an active writer whose works have appeared in both local and national print media. His writings span stage plays, short stories, serialized fiction, poetry, cultural articles, and papers on the development of traditional, modern, and contemporary arts. Among his notable works are Sandiwara Sandiwara, Minus I, Melody, Kaco Batuang, Harimau Agam di Negeri Cina, The Maninjau Lake Origins Trilogy, and Ruang Hampa. In the realm of cultural organizations, Rizal Tanjung has served as Chair of Teater Moeka Padang, Chair of the Old Track Art Institute, Chair of the Sekapur Sirih Educational Institution, and Chair of the Traditional Media Communication Forum (FK-METRA) in Padang. He has also been a board member of the West Sumatra Arts Council and the Padang Arts Council, and has been actively involved in Lembaga Bumi Kebudayaan (The Institute for Earth Culture). His contributions extend beyond the theater stage to roles as an observer, jury member, speaker, and curator for various governmental institutions such as the Department of Tourism, Department of Education, Department of Culture, Department of Communication and Information, UPTD Cultural Park, and several universities across West Sumatra. He has also served as a curator at the Cultural Heritage Preservation Center (BPK), underscoring his deep involvement in preserving and nurturing local culture. Rizal Tanjung’s dedication and consistency have established him as one of the leading figures in the cultural and artistic landscape of West Sumatra, persistently advocating for the continuity of tradition through creative works and cultural thought.Μήνυμα στους Rizal Tanjung