ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΠΕΔΙΟ
Δεν έχει χώμα εδώ.
Μόνο ουρανό που θυμάται και σύννεφα που κοιτούν.
Αιωρούμαι στον άνεμο της Ύπαρξης μου
και η ανέμη της ζωής έχει τη γλώσσα μου λυμένη.
Τα χέρια μου αγγίζουν το καινοτόμο κενό.
Το σώμα προσπαθεί να απαλλαγεί από το βάρος.
Ένας κεραυνός διαπερνά το κορμί.
Μια λάμψη σχίζει τα σύννεφα τσουρουφλίζοντας τα φτερά μου.
Είμαι ένα πουλί σε ανθρώπου σώμα.
Η εικόνα του Θεού ζωγραφισμένη στα σύννεφα.
Η λάμψη Του τυφλώνει τα πάθη μου.
Τραμπαλίζομαι στο κενό σαν φύλλο αποκομμένο από το δέντρο.
Δεν έχω ρούχα.
Οι χάρτες μου σχισμένοι.
Τα χέρια μου κουλά.
Η ψυχή χαιρετίζει κάποια φύλλα που αρμένισαν νωρίτερα από μένα.
Ο Αγέρας κρατεί το τιμόνι.
Με οδηγεί όπου Εκείνος θέλει.
Δεν κυβερνώ τις ρίζες μου.
Οι ρίζες μου, ριζωμένες στη γη.
Εκεί, παρέμειναν!
Μα τα φύλλα μου αιωρούνται, γράφοντας
προσευχές στο Θεό,
μακριά από το υλικό πεδίο!...
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
FAR FROM THE MATERIAL FIELD
There is no soil here.
Only a sky that remembers and clouds that look.
I float in the wind of my Existence
and the wind of life has my tongue loose.
My hands touch the innovative void.
The body tries to get rid of the weight.
A lightning pierces the body.
A flash tears the clouds, rustling my wings.
I am a bird in a human body.
The image of God painted in the clouds.
His radiance blinds my passions.
I stagger in the void like a leaf cut from the tree.
I have no clothes.
My maps are torn.
My hands are shaking.
The soul greets some leaves that bloomed earlier than me.
Ageras holds the helm.
He leads me where He wills.
I do not rule my roots.
My roots, rooted in the earth.
There, they remained!
But my leaves float, writing
prayers to God,
far from the material plane!...
Maria Kolovou Roumelioti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου