"ΦΥΤΕΨΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΓΙΑΣΕΜΙ" στίχοι Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΦΥΤΕΨΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Φύτεψα στον κήπο γιασεμί

να ρθει μελισσάκι να τρυγήσει

κι απ' της γλάστρας το βασιλικό

άσπρο λουλουδάκι να μυρίσει!

 

Άνοιξα μεγάλη αγκαλιά

Φως μες την καρδιά να πλημμυρίσει

Κι απ' τα παραθύρια τα παλιά

Να ρθει ο ήλιος να με σεργιανίσει.

 

Πόσο λαχταρώ την ομορφιά

Το γελάκι στο γλυκό τ' αχείλι

Τρέμει η ψυχή μου το Βοριά

Σπάει το κορμί μου σαν κοχύλι! 

 

 

19 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

14 Οκτωβρίου 2000...

 

«ΓΙΑΓΙΑ ΚΙ ΕΓΓΟΝΗ»

Ελαιογραφία  

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

14 Οκτωβρίου 2000.....

 

Σαν σήμερα ταξίδι μακρινό ξεκίνησες

για την αόρατη πλευρά του φεγγαριού....

Κάτι πανσέληνα βράδια σ' αναζητώ στο φως του

Νιώθω μια αύρα μητρική να με τυλίγει να μου ζεσταίνει την ψυχή

Είναι η ευχές που μου έδινες όταν με χαιρετούσες!

"Χώμα να πιάνεις και μάλαμα να γίνεται" 

 

Με τους αγγέλους σκαλίζεις τα δύστρατα

Φυτεύοντας δυόσμους και γιασεμιά

Εύοσμος να 'ναι ο δρόμος.

 

Αιώνια η μνήμη σου μανούλα!

Η απουσία σου ακόμα με πονάει

24 χρόνια είναι πολλά!....

 

14 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΠΑΛΜΟΙ» στίχοι Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΠΑΛΜΟΙ

 

Κρυφομιλώ και τραγουδώ

με τη σιωπή, την ερημιά,

τον κούκο, την αγριελιά‧

και του ανέμου η πνοή

παραπονιάρικη κραυγή

γλύφει των βράχων την πληγή.

 

Αλλάζω ρότα κατά εκεί

που η φυλή μου κατοικεί

-κλαδί σπασμένο... αερικό...,

σ’ ανθρώπινο ωκεανό

καίγεται στη φωτιά στα βόλια

ντυμένη δόκανα και ξόμπλια.

 

Ρίχνω ένα δίχτυ στο κενό

κάνω μια τρύπα στο νερό

μα το θεριό δεν πιάνεται‧

φωτιά, χαλάζι και χτικιό

το τελικό μας μερτικό.

 

Γράφτηκε Τρίτη, 1 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΜΟΝΑΧΑ ΕΣΕΝΑ ΑΓΑΠΩ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΜΟΝΑΧΑ ΕΣΕΝΑ ΑΓΑΠΩ

 

 Μονάχα, εσένα, αγαπώ, περήφανε, αητέ μου

γιατ’ έχεις δυνατά φτερά κι όλο πετάς ψηλά

 πιο πάνω από τα σύννεφα, τ’ απάτητα βουνά

 χτίζοντας αετοφωλιά για αετόπουλα, ακριβέ μου!

Να μην τα βρίσκει το κακό, τ’ ανθρώπου η απονιά

να ‘χουν λημέρι, ελεύθερο, τους κάμπους να βιγλίζουν

 με τ’ άστρο της Ανατολής μαζί, να υπολογίζουν

 για πού θα τρέξει η θωριά, μακριά απ’ τη φωτιά!

 

 Και σ’ είδα το απόβραδο το ράμφος να τροχίζεις!

Ξανά τη νιότη ανάστερη στα σπλάχνα να γεννιέται

 και το χειλάκι σου χλωρό με χρυσαετό φιλιέται

 καθώς με πόθους ακριβούς κι αρχαίους ξανασμίγεις!

 

Πάρε και μένα στα βουνά, αητέ μου, όπως πρώτα

και τα δικά σου τα φτερά με τα δικά μου πλέξε

 με τη χαρά της συντροφιάς, μαζί μου ξανά τρέξε

 να πορευτούμε ανώδυνα τους κεραυνούς... Τη μπόρα!...

19 Σεπτέμβρη 2024

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

(Αφιερωμένο)

 

Στους ανέμους τα χέρια ανοίγω

με ευχές φτερουγίζω ορθές

και πετάω ψηλά με πυξίδα

τη ματιά σου που πιάνει κορφές!

«ΚΡΙΝΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΡΙΝΑ

Κρίνα! Πολλά, γαλάζια, κρίνα, 

αγκαλιάζουν

το ερειπωμένο σπίτι σου!....

Θαρρώ πως,

κάθε νύχτα

ψιχαλίζει η ψυχή σου

και τα ποτίζει.

Άλλη εξήγηση δεν έχω!.....

 

Τι πρώτο να αγγίξω;

Το κρίνο το ανέγγιχτο

ή

τις ψιχάλες της ψυχής σου; 

 

Μολυσμένα τα χέρια μου

τίποτα δεν κρατάνε αμάραντο!..... 

 

Το κρίνο ποθώ

που έχει κάτι απ' την αγνότητα της ψυχής σου!... 

Μα δεν τολμώ να το μολύνω....

 

10 Σεπτέμβρη 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη 

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΜΟΥ (Πνευματικό μου δημιούργημα, αφιερωμένο στη Νιόβη και στη μαμά της)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΜΟΥ

 

Για σένα χελιδόνι μου που ήρθες με την άνοιξη

φυλώ παγίδες για όνειρα και την ορμή του Μάρτη

να στα χαρίσω σαν σε δω πριν τη μεγάλη Ανάσταση

με φως να ντύνεις τη στιγμή στο κάθε σου λιμάνι.

 

Για σένα χελιδόνι μου κάνω μεγάλα όνειρα

φτερούγες να χεις δυνατές τον κόσμο να γνωρίσεις

και το γλυκό φτερούγισμα, της μάνα το νανούρισμα:

κάνε τρανό τραγούδισμα της πλάσης για να ανθίζει. 

 

Για σένα χελιδόνι μου που ‘ρθες και με συνάντησες

στο μπαλκονάκι το στενό που γιασεμιά ανθίζουν:

αφήνω χώρο στη γωνιά να χτίσεις με το ταίρι σου

μια φωλίτσα για πουλιά που ανέστια γυρίζουν. 

 

(Πνευματικό μου δημιούργημα, αφιερωμένο στη Νιόβη και στη μαμά της)

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Για δεύτερη φορά στην Ελλάδα θα γίνει το 5ο φεστιβάλ ποίησης γυναικών Ελλάδας Μεξικού, στα Ψαχνά Ευβοίας, στις 22 Αυγούστου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5ο φεστιβάλ ποίησης γυναικών

Δεύτερη φορά στην Ελλάδα

Ψαχνά Ευβοίας

Ελλάδα Μεξικό

22 Αυγούστου

 

Συμμετέχω με το ποίημα:

 

ΑΧ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΛΕΥΚΟ 

 

Αχ περιστέρι μου λευκό

που ‘χεις τον ήλιο οδηγό

χτυπήθηκες με βέλη˙

‘βαλαν στο σπίτι σου φωτιά

κάνοντας στάχτη τη φωλιά

και σου ‘σπασαν τα μέλη.

 

Βγάζει το αίμα σου κραυγή

πως έχει ο πόλεμος βουή

που τη χαρά σωπαίνει˙

βλέπεις κορίτσια να θρηνούν

μανάδες να μοιρολογούν

η μέρα όταν πεθαίνει. 

 

Άπληστοι μπήκαν με σπαθιά

και σου αρπάξαν τη μπουκιά

που ‘χες για τα παιδιά σου˙

μόνα έχουν μείνει στη γωνιά

προσμένοντας την ξαστεριά

πιασμένα απ’ τα φτερά σου.

 

Αχ περιστέρι μου λευκό

που ‘χεις το θάνατο εχθρό

και τη ζωή για φίλη˙

κλαις τώρα μ’ αναφιλητά

τα σκοτωμένα σου παιδιά

που έπεσαν Απρίλη.

 

Προσμένεις να αναστηθούν

όταν τα κρίνα θα ανθούν

σε επιτάφιου στέμμα ˙

κι αν η ευχή σου γεννηθεί

παντού χαρά θα σκορπιστεί

μαζί με αγάπης σπέρμα.

 

Αχ περιστέρι μου λευκό

στο ράμφος έχεις φυλακτό

του Νώε την ελπίδα˙

φέρνεις την άνθιση ξανά

εκεί που η έχθρα σταματά

κι η ειρήνη έχει πατρίδα! 

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, ΟΤΑΝ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ!... (Κείμενο της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εμπνευσμένο από άλλες εποχές)

Ελαιογραφία "Σπουδί στον Πικάσο" της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, ΟΤΑΝ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ!...

(Κείμενο της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εμπνευσμένο από άλλες εποχές)

 

Αχ, εκείνος, ο έφηβος, Αύγουστος, με το χνούδι στο πηγούνι: όλο στα ατρύγητα αμπέλια μπαινόβγαινε! Βολτάριζε τα κλήματα και γέμιζε το καπέλο του σταφύλια για να κεράσει ρόγες, τις άγουρες κοπελιές.

Μονοσάνδαλος κι αλλοπαρμένος έτρεχε τις στράτες κυνηγώντας τζιτζίκια.

Ροβόλαγε τις πλαγιές. Σκαρφάλωνε κυπαρίσσια κι έψαχνε θεοπούλια σε φωλιές. Κρυβόταν σε αφάνες και νεράγκαθα να πιάσει το αλογάκι της Παναγιάς στης Νερομάνας τη βρύση. Ένιβε το πρόσωπό του με τρεχάτο νερό. Μούσκευε το λινό του πουκάμισο και πήγαινε ίσια να ξαπλώσει ανέμελος κάτω από τα θεόρατα πλατάνια για να μη τον τρελάνει ο Ήλιος. Στο τέλος σημάδευε με την σφεντόνα τις αμυγδαλιές και τσάκιζε τ’ αμύγδαλα!

Ορεσίβιος ήταν, και το πόδι του δεν είχε πατήσει ποτέ σε ακροθαλασσιά, μήτε είχε ποτιστεί το κορμί του στου κύματος την αλμύρα. Ακουστά, μόνο, τα είχε τα θαλασσοπούλια, τους αχινούς και τα κοχύλια… Κι όλο φανταζόταν πως, ο κάμπος ήταν η θάλασσα και τα αεροπλάνα που πετούσαν ψηλά, ήταν τα θαλασσοπούλια που ταξίδευαν … και δεν είχε καθόλου μυαλό για δουλειά! Τον είχε χτυπήσει η ζέστη κατακούτελα!

Τη μια τον έβρισκες στο βουνό για μεσημεριάτικο τραγούδι με τα τζιτζίκια…

την άλλη στο βαρκό για χασούρα με καβούρια και νερόφιδα, μακροβούτια και αραλίκι στο ποτάμι. Καβαλούσε το άτι του κι όπου ήθελε πήγαινε!

Ανέμιζαν τα μαλλιά του και συλλογιζόταν ταξίδια μακρινά!

Για όσο ήταν ακόμη άγουρος και κρατούσε καλοκαίρι: Ο Αύγουστος λουζόταν στης Νερομάνας τα νερά. Μα σαν πέρασαν κάμποσοι Ιούληδες κι αγρίευε το χνούδι στο πηγούνι του, δεν τον χωρούσε ο τόπος! Τις νύχτες, όταν τ’ άστρα βγαίνανε σεργιάνι στο αλώνι του ουρανού: εκείνος έκανε καντάδες έξω από το παραθύρι της αγαπημένης του. Ακροπατώντας ανέβαινε τα σκαλιά της για να μην τον προδώσει το αυγουστιάτικο φεγγάρι και τρύπωνε στην κάμαρα. Της έταζε τον ουρανό με τ’ άστρα και γένια γέμιζε το πηγούνι του!

 

Γράφτηκε Κυριακή, 4 Αυγούστου 2024

 

Κείμενο και ζωγραφικό έργο "Σπουδί στον Πικάσο" της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΚΑΛΟ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΜΗΝΑ!

 

 

 

 

 

 

 

Η καλύτερη μουσική στον κόσμο
είναι αυτή του ανέμου,
της παλίρροιας,
των πουλιών και
της αναπνοής της θάλασσας!

Κάνετε ησυχία
να αφουγκραστούμε
του κοχυλιού το σύρσιμο
στο βάθος του ωκεανού
προτού γίνουμε απολιθώματα!.....

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη