«ΆΦΗΣΕ ΜΕ….» ποίηση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Άφησέ με, πρώτα

να ψηλαφίσω  τις ουλές

το βάθος των ραμμάτων 

κι έπειτα ν’ αφεθώ!...

το μέτωπο μου να γύρω

ν’ αφουγκραστώ τους αιώνιους  παλμούς

της ψυχής  το τραγούδι

μοιρολόι για εκείνα που χάθηκαν

ερωτικό ταγκό για όσα θα έρθουν

κι εκείνη την αγέρωχη μουσική

των πεύκων και των μυρτιών

στα Ηλύσια Πεδία να μας ταξιδέψει

πέρα απ’ τον Θάνατο και τις Πηγές της Λήθης

μια σταγόνα δροσιάς να ραντιστούμε

κι  ας καιγόμαστε στο σώμα μας το ίδιο

παραμένοντας διψασμένοι!...

Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΙΕΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΙΕΣ

Το φεγγαράκι αμέριμνο στη θάλασσα αρμενίζει

Πάνω σε άσπρο σύννεφο ένα άτι φτερουγίζει

Τη μια πετάει στον ουρανό την άλλη στα πελάγη

Βρίσκει βαρκούλα έρημη και σε λιμάνι αράζει.

 

Το φεγγαράκι το λαμπρό στη στέρνα έχει τρυπώσει

Μες της λιμνούλας τα νερά πάνω έχει ξαπλώσει

Λικνίζεται νωχελικά και μου γελάει με νάζι

Μα να το πιάσω δεν μπορώ... Με τρώει το μαράζι!...

 

Φεγγάρι μου καλόγνωμο, πού πας και τι γυρεύεις;

Το μονοπάτι φώτιζε κι απ' το στρατί μη φεύγεις!

Φλογίτσα είμαι σε κερί... φοβούμαι πως θα σβήσω

Κι αν απ' το δρόμο μου χαθείς, μακριά σου πώς θα ζήσω;

 

Παραφυλάω πότε θα βγεις σεργιάνι στο αλώνι

Εκεί που παίζουν τα παιδιά και ρίχνουν το κοτρόνι

Κρυφά θα ρίξω πετονιά και δίχτυ θα απλώσω

Κι αν στην απόχη μου πλεχτείς: θα τρέξω να σε σώσω!

 

Φεγγάρι μου, τη χάση σου πασχίζω να ξορκίσω

Σαν σμίξουμε πανσέληνο, στ' άστρα θα σε ορκίσω

Με μάρτυρα τον Ουρανό, το Μέγα Κυβερνήτη:

Στις διαδρομές που χάραξες να παραμείνεις μύστης!

 

Γράφτηκε 5 Νοέμβρη 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΚΑΛΟ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΜΗΝΑ με Το ποίηµα ‘‘Νοέµβριος’’ της Ρένας Καρθαίου

 

Στου Νοέµβρη το χαρτί,

βάζει υπογραφή η βροχή.

“Θα ποτίσω όλη την πόλη,

το χωράφι, το περβόλι.

Και θα πλύνω τις σκεπές,

τα µπαλκόνια , τις αυλές.

Θα ετοιµάσω το τοπίο,

να ‘ρθει το µεγάλο κρύο’’.

Το χαρτί ο αέρας παίρνει

και στα σύννεφα το φέρνει.

Κι η βροχή πιάνει δουλειά,

µούσκεµα όλα τα παιδιά». 

 

Το ποίηµα ‘‘Νοέµβριος’’ είναι της Ρένας Καρθαίου

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΛΜΟΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΛΜΟΣ

 

Το δικό μου παλμό

μόνο εγώ τον ακούω

Και το στήθος γρικά

τις χορδές όταν κρούω.

Θέλει να ‘ναι πηγή

την καρδιά να ποτίζει

κι αν βρει κήπο ν’ ανθεί

τις γωνιές να σκαλίζει.

 

Ο δικός μου παλμός

είναι νότα αρχαία

που στο αίμα έχει μπει

με έναν μάντη παρέα.

Φανερά, συζητούν

και τους φόβους κοιμίζουν

θέλουν να ‘μαι κραυγή

βράχους κι όρη να σχίζουν.

 

Ο δικός μου παλμός

ήταν κάποτε στίχος

σ’ ένα ύμνο παλιό

που τον βάπτισαν μύθο.

Με ένα  τζίνι μαζί

πήρε θάρρος και βγήκε

κι η δειλή μου φωνή

ότι θέλησε βρήκε.

 

Φανερά τραγουδά

ολοφάνερα κλαίει

Τα παιδιά συναντά

ιστορίες τους λέει:

Πως ο πόνος ξυπνά

το μυαλό που κοιμάται

και η μνήμη θεριό

που τις νύχτες βρυχάται!...

 

30 Οκτωβρίου 2024

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΑΠΟΨΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Εικόνα από αναζήτηση στο διαδίκτυο

 

ΑΠΟΨΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ

 

Απόψε ονειρεύτηκα τη μάνα μου να φεύγει

πάνω σε τσίλικο άλογο με άσπρο Καβαλάρη .

Κρατούσε εκείνος τα λουριά κι εκείνη το δοξάρι

Μέσα στο φως λικνίζονταν μ’ αλωνιστή Λυράρη.

 

Ουράνιο τόξο χώριζε εκείνους από μένα

Αυτοί ψηλά στεκόντουσαν κι εγώ στη γης που τρέμει

Διψούσε το λαρύγγι μου κι αντί δροσιά να βρέχει

Μια φλόγα επλημμύριζε του φεγγαριού τη δέση.

 

Γυρίζει το κεφάλι της το βλέμμα συναντιέται

Μα η δική μου η ματιά σπίθα που έχει σβήσει

«Παιδί μου βάδισε για εκεί που την ευχή έχω σπείρει

Έχω αφημένο ένα κλειδί σε κρίνο που έχει ανθίσει. 

 

Παρ’ την ευχή και πήγαινε όπου η ψυχή σε πάει

Και μη ξεχάσεις τ’ άρωμα που ο κρίνος κουβαλάει

Με το κλειδί χρυσόδετο πόρτα χρυσή θα ανοίξεις

Με τον λυράρη που ζητάς πάνω στη γης θα σμίξεις!»

 

Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2024

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

"ΦΥΤΕΨΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΓΙΑΣΕΜΙ" στίχοι Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΦΥΤΕΨΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Φύτεψα στον κήπο γιασεμί

να ρθει μελισσάκι να τρυγήσει

κι απ' της γλάστρας το βασιλικό

άσπρο λουλουδάκι να μυρίσει!

 

Άνοιξα μεγάλη αγκαλιά

Φως μες την καρδιά να πλημμυρίσει

Κι απ' τα παραθύρια τα παλιά

Να ρθει ο ήλιος να με σεργιανίσει.

 

Πόσο λαχταρώ την ομορφιά

Το γελάκι στο γλυκό τ' αχείλι

Τρέμει η ψυχή μου το Βοριά

Σπάει το κορμί μου σαν κοχύλι! 

 

 

19 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

14 Οκτωβρίου 2000...

 

«ΓΙΑΓΙΑ ΚΙ ΕΓΓΟΝΗ»

Ελαιογραφία  

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

14 Οκτωβρίου 2000.....

 

Σαν σήμερα ταξίδι μακρινό ξεκίνησες

για την αόρατη πλευρά του φεγγαριού....

Κάτι πανσέληνα βράδια σ' αναζητώ στο φως του

Νιώθω μια αύρα μητρική να με τυλίγει να μου ζεσταίνει την ψυχή

Είναι η ευχές που μου έδινες όταν με χαιρετούσες!

"Χώμα να πιάνεις και μάλαμα να γίνεται" 

 

Με τους αγγέλους σκαλίζεις τα δύστρατα

Φυτεύοντας δυόσμους και γιασεμιά

Εύοσμος να 'ναι ο δρόμος.

 

Αιώνια η μνήμη σου μανούλα!

Η απουσία σου ακόμα με πονάει

24 χρόνια είναι πολλά!....

 

14 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη