ΣΚΕΨΕΙΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
και τα σημάδια απ' τα καρφιά
για να δείχνουν την βαρβαρότητα
στους χρησμούς την Ερμηνεία!...
τον ακατέργαστο σπόρο της αγνής πρόθεσης,
παρόλη την κακοποίηση!....
να κατοικοεδρεύει εντός του!
--------------------------
—
Μαρία
Κολοβού-Ρουμελιώτη από: Rizal Tanjung
---
Εισαγωγή: Όταν
οι λέξεις γίνονται παράθυρα στην Αρχαία Ελλάδα
Στο
"ΣΚΕΨΕΙΣ", η Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη γράφει με την ανάσα μιας
ποιήτριας που περπατάει ανάμεσα στα ερείπια των Δελφών—όπου ο άνεμος μιλάει
μέσα από ρωγμές στην πέτρα και ο αχνός ψίθυρος των θεών πλανάται στον νυχτερινό
αέρα. Το ποίημά της
δεν είναι απλώς μια ακολουθία όμορφων προτάσεων.
Είναι μια ηχώ μιας παράδοσης τόσο παλιάς όσο ο
Ησίοδος που σκαλίζει τη Θεογονία, τόσο βαθιά όσο ο Ηράκλειτος που περιγράφει τη
μυστική φωτιά του Λόγου, και τόσο αινιγματική όσο η Πυθία που μουρμουρίζει στην
ιερή της έκσταση.
Αυτό το ποίημα
είναι ένας στοχασμός πάνω στην ειλικρίνεια, την αλήθεια, τις πληγές, την
προφητεία και τον ποιητή ως ιεροφάντη - τον ιερό ερμηνευτή των μυστηρίων. Έτσι,
ανήκει σε δύο κόσμους: τον κόσμο της ελληνικής ηθικής φιλοσοφίας και τον
μυστικιστικό κόσμο του δελφικού μαντείου. Και στο ποίημα, αυτοί οι δύο κόσμοι
συναντώνται στη μορφή του ποιητή.
---
I. Ειλικρίνεια
ως Αρετή: Η ελληνική ηθική ακτινοβολία
Το ποίημα ξεκινά
με:
«Η ειλικρίνεια
είναι αξιαγάπητη μόνο από τους ειλικρινείς και έντιμους!»
Στην ελληνική φιλοσοφία, η ειλικρίνεια δεν είναι κοινωνική αρετή, αλλά μέρος
της αρετής - της αριστείας της ψυχής. Η
Αρετή δεν είναι απλώς «καλοσύνη»‧ είναι
η αρμονία μεταξύ της εσωτερικής φύσης κάποιου και της δομής του κόσμου.
Είναι η κατάσταση της ευθυγράμμισης με την αλήθεια.
Για τους
αρχαίους Έλληνες:
Μόνο μια ψυχή
που έχει καθαριστεί με αυτοεξέταση μπορεί να αναγνωρίσει την αλήθεια. Μόνο μια
αυθεντική καρδιά μπορεί να αγαπήσει την αυθεντικότητα. Μόνο κάποιος που έχει
επιτύχει εσωτερική διαύγεια μπορεί να αντιληφθεί τη διαύγεια στους άλλους.
Ο Πλάτωνας
έγραψε ότι μόνο η καλά οργανωμένη ψυχή μπορεί να συλλάβει την Ιδέα του Καλού. Ο
στίχος της Μαρίας απηχεί αυτή την αρχαία πεποίθηση: Η ειλικρίνεια ζει μόνο σε
εκείνους που έχουν διαμορφώσει τον εαυτό τους στο δοχείο της.
---
II. Η
Πληγή της Αλήθειας και τα Καρφιά της Υποκρισίας
Η Μαρία γράφει: «Η
αλήθεια πονάει, και τα σημάδια από τα καρφιά παραμένουν ανεξίτηλα για να δείξουν
τη βαρβαρότητα των υποκριτών!»
Η μεταφορά των
καρφιών επικαλείται μια ισχυρή εικόνα - μια εικόνα που αντηχεί όχι μόνο με τις
καθολικές έννοιες του πόνου και της θυσίας, αλλά και με τον ελληνικό μυθικό
συμβολισμό: τις αλυσίδες και τα τρυπήματα του Προμηθέα, που τιμωρήθηκε επειδή
έδωσε φωτιά (αλήθεια) στην ανθρωπότητα, τα σκισμένα άκρα του Ορφέα, μάρτυρα του
έρωτα και του θείου τραγουδιού, τους τραγικούς ήρωες των οποίων τα ηθικά
τραύματα καθορίζουν το πεπρωμένο τους.
Στην ελληνική
τραγωδία, η αλήθεια δεν είναι παρηγοριά. Είναι μια φλόγα. Καίει όσους την αγγίζουν.
Οι υποκριτές - οι άνθρωποι της σκηνής, «άνθρωποι της μάσκας», στο αρχαίο
ελληνικό θέατρο - ζουν πίσω από ψευδαισθήσεις. Η
σκληρότητά τους πηγάζει από την αφοσίωσή τους στην εμφάνιση, όχι στην ουσία.
Έτσι, τα σημάδια από τα καρφιά στο ποίημα σημαίνουν: τον επίμονο πόνο που
προκαλεί η αλήθεια, το κόστος της ειλικρίνειας σε έναν κόσμο εθισμένο στις
προσόψεις, και τη βαρβαρότητα εκείνων που κρύβουν τη βία κάτω από την αρετή.
Η αλήθεια δεν
είναι ανώδυνη, και η Μαρία μας υπενθυμίζει: κάθε ειλικρινής ψυχή κουβαλάει
ουλές.
III. Πυθία:
Η Ομίχλη και το Μυστήριο της Προφητικής Γλώσσας
Ένας από τους
κεντρικούς στίχους του ποιήματος δηλώνει: «Η Πυθία θα μιλάει πάντα σε μια αινιγματική
γλώσσα, όπως οι Ποιητές».
Η Πυθία - η
ιέρεια των Δελφών - ήταν το στόμα του Απόλλωνα, το ενσαρκωμένο αίνιγμα μεταξύ
ουρανού και γης. Η γλώσσα της
ήταν αινιγματική όχι επειδή ήθελε να συσκοτίσει την αλήθεια, αλλά επειδή:
1. η πνευματική
αλήθεια αντιστέκεται στην κυριολεκτική έκφραση,
2. η ανθρώπινη
γλώσσα είναι ένα ατελές όργανο,
3. η θεϊκή
διορατικότητα πρέπει να καλύπτεται από σύμβολο,
4. και η
αποκάλυψη είναι πιο κοντά στην ποίηση παρά στη λογική.
Έτσι, η Πυθία και οι ποιητές μοιράζονται ένα
μόνο κοσμικό καθήκον: Μιλούν τη διάλεκτο του μυστηρίου. Τα λόγια τους δεν είναι
εξηγήσεις αλλά καθρέφτες - επιφάνειες πάνω στις οποίες η ψυχή πρέπει να
ερμηνεύσει την αντανάκλασή της. Η ποίηση, όπως και η προφητεία, είναι μια τέχνη
φωτεινής ασάφειας, όπου η γλώσσα γίνεται φλόγα τυλιγμένη σε καπνό.
--- IV. Ο
Ποιητής ως Ιεροφάντης: Ερμηνευτής του Αόρατου
Η Μαρία γράφει: «Και
εσύ, ποιητή μου, ως Ιεροφάντης, θα δώσεις στους χρησμούς την Ερμηνεία τους!»
Ένας Ιεροφάντης
ήταν ο αρχιερέας των Ελευσίνιων Μυστηρίων - αυτός που αποκάλυπτε ιερές αλήθειες
στους μυημένους. Αποκαλώντας τον
ποιητή ιεροφάντη, η Μαρία ανυψώνει την ποίηση σε μια πνευματική κλίση.
Ο ποιητής είναι:
ο αποκαλύπτων κρυμμένου νοήματος, οδηγός ψυχών, ερμηνευτής ουράνιων σημείων,
φύλακας της σιωπής και του συμβόλου. Ο ιεροφάντης δεν επινοεί την αλήθεια‧
την αποκαλύπτει. Ομοίως, ο ποιητής δεν επιβάλλει
νόημα‧ το φωτίζει.
Στην αρχαία
Ελλάδα, ποιητές όπως ο Όμηρος ονομάζονταν θεολόγοι - αυτοί που αποκαλύπτουν
τους θεούς. Δεν ήταν απλοί
καλλιτέχνες, αλλά αγωγοί για κάτι παλαιότερο, βαθύτερο και πιο φωτεινό από τους
ίδιους.
Ο ποιητής είναι
επομένως ένα ιερό κατώφλι. Μέσω αυτού, η γλώσσα γίνεται αποκάλυψη.
V. Ο Σπόρος της
Αγνότητας Κρυμμένος σε Δυσοίωνα Σημάδια
Ένας από τους
πιο όμορφους και φιλοσοφικούς στίχους του ποιήματος: «Ο αληθινός ποιητής μπορεί να δει
ακόμη και σε δυσοίωνα σημάδια τον ακατέργαστο σπόρο της αγνής πρόθεσης, παρά
την κατάχρηση». Αυτό αντανακλά μια θεμελιώδη αρχή της ελληνικής
κοσμολογίας: Το σύμπαν επικοινωνεί μέσω σημείων. Ένα σημάδι δεν είναι ούτε
τυχερό ούτε άτυχο από μόνο του - είναι δυναμικό. Κάθε ατυχία περιέχει μια
λανθάνουσα πιθανότητα για σοφία. Ο Ηράκλειτος είπε: «Η φύση αγαπά να κρύβεται».
Η Μαρία επαναλαμβάνει αυτό: Ο ποιητής αντιλαμβάνεται τη φύση όχι στην
επιφανειακή της μορφή αλλά στην κρυμμένη ουσία της. Ένας αληθινός
ποιητής βλέπει: την πιθανότητα στην καταστροφή, την πρόθεση στο χάος, την
αγνότητα κάτω από τη διαφθορά, και τη θεϊκή σπίθα θαμμένη κάτω από την
ανθρώπινη τραγωδία.
Το όραμα του
ποιητή είναι νοητικό - μια εσωτερική όραση, μια πνευματική διαύγεια.
---
VI. Θείον:
Όταν το Θείο Κατοικεί Μέσα στον Ποιητή
Το ποίημα
τελειώνει με τη δήλωση: «Επειδή
ο αληθινός ποιητής αισθάνεται το Θείο να κατοικεί μέσα του!» Εδώ
βρίσκεται η καρδιά της ελληνικής έμπνευσης. Η
ελληνική λέξη για τη θεϊκή έμπνευση είναι ενθουσιασμός, που κυριολεκτικά «έχει
τον θεό μέσα του» (εν-θέος).
Οι αρχαίοι
ποιητές έγραφαν σε καταστάσεις θεϊκής επίσκεψης: Η φρενίτιδα του Διονύσου, η
διαύγεια του Απόλλωνα, ο ψίθυρος των Μουσών. Το να πούμε ότι ο ποιητής
αισθάνεται το Θείο σημαίνει ότι: γίνεται όργανο του ιερού, ένα δοχείο του
άφατου, ένας τόπος συνάντησης θνητού και αθανάτου.
Σε αυτόν τον
στίχο, η Μαρία ενώνει: το Απολλώνιο φως της προφητείας, τη Διονυσιακή φωτιά της
έμπνευσης, και την Πλατωνική πίστη στη σύνδεση της ψυχής με το αιώνιο.
Ο ποιητής δεν
είναι επομένως απλώς ένας συγγραφέας. Είναι ένας ζωντανός ναός, ένας φορέας της
θεϊκής θρόμβας.
---
Συμπερασμα: Η Ποίηση ως Σύγχρονο Ελευσίνιο
Μυστήριο
Το ποίημα της
Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη είναι σύντομο αλλά εκτενές—ένα σύγχρονο επίγραμμα
υφασμένο από τα νήματα: της ελληνικής ηθικής, της τραγικής
ευαισθησίας, του δελφικού μυστικισμού, του ελευσινιακού συμβολισμού, και της
πλατωνικής μεταφυσικής.
Μας υπενθυμίζει
ότι η ποιήτρια είναι: ο φύλακας της ειλικρίνειας, ο φορέας των
τραυμάτων, ο ερμηνευτής των χρησμών, ο μάντης των κρυμμένων σπόρων, και ο τόπος
κατοικίας του Θείου.
Το ποίημά της
είναι μια ιεροφάνεια—μια αποκάλυψη μέσω της μορφής— όπου η γλώσσα γίνεται ιερό
κατώφλι και η ποίηση γίνεται χρησμός.
Μέσα από αυτό το
ποίημα, μαθαίνουμε: Η ειλικρίνεια είναι μια αρετή της ύψιστης τάξης της ψυχής. Η
αλήθεια είναι μια πληγή που καθαρίζει. Η προφητεία είναι ποιητική και η
ποίηση είναι προφητική. Το
μυστήριο είναι η φυσική γλώσσα του ιερού. Και ο αληθινός ποιητής βαδίζει αιώνια
ανάμεσα στο ανθρώπινο και το θεϊκό.
--- Δυτική
Σουμάτρα, Ινδονησία 2025.
Ο Rizal Tanjung είναι καλλιτέχνης και πολιτιστική προσωπικότητα που
γεννήθηκε στην Παντάνγκ στις 5 Φεβρουαρίου 1959 και έχει αφιερώσει τη ζωή του
στις τέχνες από το 1975. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ινδονησιακή Σχολή Καλών
Τεχνών (SSRI) στην Παντάνγκ και συνέχισε το καλλιτεχνικό του ταξίδι ιδρύοντας
το Teater Moeka το 1979, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε Old Track Teater το
2004. Ως κεντρική προσωπικότητα στην ανάπτυξη των τεχνών στη Δυτική Σουμάτρα,
έχει σκηνοθετήσει 63 θεατρικές παραγωγές σε διάφορες περιοχές της Ινδονησίας.
Εκτός από το έργο του στο θέατρο, είναι ενεργός συγγραφέας, του οποίου τα έργα
έχουν δημοσιευτεί τόσο σε τοπικά όσο και σε εθνικά έντυπα μέσα. Τα γραπτά του
εκτείνονται σε θεατρικά έργα, διηγήματα, σειριοποιημένες ιστορίες, ποίηση,
πολιτιστικά άρθρα και άρθρα για την ανάπτυξη παραδοσιακών, μοντέρνων και σύγχρονων
τεχνών.
THOUGHTS by Maria Kolovou-Roumelioti
and the marks from the nails
to show the barbarity of hypocrites!...
The Pythia will always speak
as a Hierophant, will give
the oracles the Interpretation!...
the raw seed of pure intention,
Because the true poet feels
Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου 2025
**HONESTY, PYTHIA, AND THE FIRE OF INSPIRATION:
A Philosophical Reading of Maria Kolovou-Roumelioti’s
“For the true poet feels the Divine dwelling within him.”
— Maria Kolovou-Roumelioti
Introduction: When Words Become Windows into Ancient Greece
In
“THOUGHTS / ΣΚΕΨΕΙΣ”, Maria Kolovou-Roumelioti writes with the breath
of a poet walking among the ruins of Delphi—where the wind speaks
through cracks in the stone and the faint whisper of gods lingers in the
night air. Her poem is not merely a sequence of beautiful sentences; it
is an echo of a tradition as old as Hesiod carving the Theogony, as
deep as Heraclitus describing the secret fire of the Logos, and as
enigmatic as the Pythia murmuring in her sacred trance.
This poem is a meditation on honesty, truth, wounds, prophecy, and the poet as hierophant—the sacred interpreter of mysteries.
Thus, it belongs to two worlds:
the world of Greek ethical philosophy, and
the mystical world of the Delphic oracle.
And in the poem, these two worlds meet in the figure of the poet.
I. Honesty as Arete: The Greek Ethical Radiance
> “Honesty is lovable only from the sincere and honest!”
In
Greek philosophy, honesty is not a social virtue but part of arete—the
excellence of the soul. Arete is not merely “goodness”; it is the
harmony between one’s inner nature and the structure of the cosmos. It
is the state of being aligned with truth.
Only a soul purified by self-examination can recognize truth.
Only an authentic heart can love authenticity.
Only one who has attained inner clarity can perceive clarity in others.
Plato wrote that only the well-ordered soul can apprehend the Form of the Good.
Maria’s line echoes this ancient conviction:
Honesty lives only in those who have shaped themselves into its vessel.
II. The Wound of Truth and the Nails of Hypocrisy
> “The truth hurts, and the marks from the nails remain indelibly to show the barbarity of hypocrites!”
The
metaphor of nails invokes a powerful image—one that resonates not only
with universal notions of suffering and sacrifice but also with Greek
mythic symbolism:
the chains and piercings of Prometheus, punished for giving fire (truth) to humanity,
the torn limbs of Orpheus, martyr of love and divine song,
the tragic heroes whose moral wounds define their destiny.
In Greek tragedy, truth is not a comfort.
It burns those who touch it.
Hypocrites—the
skene anthropoi, “people of the mask,” in ancient Greek theatre—live
behind illusions. Their cruelty arises from their devotion to
appearance, not essence.
Thus, the nail marks in the poem signify:
the lingering pain caused by truth,
the cost of sincerity in a world addicted to façades,
and the barbarity of those who conceal violence beneath virtue.
Truth is not painless, and Maria reminds us:
every honest soul carries scars.
III. Pythia: The Mist and Mystery of Prophetic Language
One of the poem’s central lines declares:
> “The Pythia will always speak in an enigmatic language, like the Poets.”
The
Pythia—the priestess of Delphi—was the mouth of Apollo, the embodied
riddle between heaven and earth. Her language was enigmatic not because
she wished to obscure truth, but because:
1. spiritual truth resists literal expression,
2. the human tongue is an imperfect instrument,
3. divine insight must be veiled in symbol,
4. and revelation is closer to poetry than to logic.
Thus, Pythia and poets share a single cosmic duty:
They speak the dialect of mystery.
Their words are not explanations but mirrors—surfaces upon which the soul must interpret its own reflection.
Poetry, like prophecy, is an art of luminous ambiguity, where language becomes a flame wrapped in smoke.
IV. The Poet as Hierophant: Interpreter of the Invisible
> “And you, my poet, as a Hierophant, will give the oracles their Interpretation!”
A
Hierophant was the chief priest of the Eleusinian Mysteries—the one who
unveiled sacred truths to initiates. By calling the poet a hierophant,
Maria elevates poetry into a spiritual vocation.
a revealer of hidden meaning,
an interpreter of celestial signs,
a guardian of silence and symbol.
The hierophant does not invent truth; he unveils it.
Likewise, the poet does not impose meaning; he illuminates it.
In
ancient Greece, poets like Homer were called theologoi—those who reveal
the gods. They were not mere artists but conduits for something older,
deeper, and more luminous than themselves.
The poet is therefore a sacred threshold.
Through him, language becomes revelation.
V. The Seed of Purity Hidden in Ominous Signs
One of the poem’s most beautiful and philosophical lines:
> “The true poet can see even in ominous signs the raw seed of pure intention, despite the abuse.”
This reflects a fundamental principle of Greek cosmology:
The universe communicates through signs.
A sign is neither lucky nor unlucky in itself—it is potential.
Every misfortune contains a latent possibility for wisdom.
The poet perceives nature not in its surface form but in its hidden essence.
purity beneath corruption,
and the divine spark buried under human tragedy.
The poet’s vision is noetic—an inner seeing, a spiritual clarity.
VI. Theion: When the Divine Dwells Within the Poet
The poem ends with the declaration:
> “Because the true poet feels the Divine residing within him!”
Here lies the heart of Greek inspiration.
The
Greek word for divine inspiration is enthousiasmos, literally “having
the god within” (en-theos). Ancient poets wrote in states of divine
visitation:
the whisper of the Muses.
To say that the poet feels the Divine is to say:
he becomes an instrument of the sacred,
a vessel of the ineffable,
a meeting place of mortal and immortal.
In this line, Maria unites:
the Apollonian light of prophecy,
the Dionysian fire of inspiration,
and the Platonic belief in the soul’s connection to the eternal.
The poet is thus not merely a writer.
a bearer of the divine ember.
Conclusion: Poetry as a Modern Eleusinian Mystery
Maria Kolovou-Roumelioti’s poem is short yet vast—a modern epigram woven from the threads of:
and Platonic metaphysics.
She reminds us that the poet is:
the interpreter of oracles,
the seer of hidden seeds,
and the dwelling place of the Divine.
Her poem is a hierophany—a revelation through form—
where language becomes a sacred threshold and poetry becomes an oracle.
Through this poem, we learn:
Honesty is a virtue of the soul’s highest order.
Truth is a wound that purifies.
Prophecy is poetic, and poetry is prophetic.
Mystery is the natural language of the sacred.
And the true poet walks eternally between the human and the divine.
West Sumatra, Indonesia 2025.
Myriad thanks dear honorable poet friend
Rizal Tanjung for the astonishing analysis of my humble poem "Thoughts"!
I just saw and read that and really, whatever I say on it... it will be little!
In
your previous life, you would have lived as a Greek! You would have walked in the Ancient Agora in the company of Plato!
And
when your soul was freed from matter, it would have looked at the
Parthenon from the Elysian Fields! And do you know what the Elysian
Fields were? The Elysian Fields were the final destination of the soul
of the virtuous and the heroes!
Many congratulations for the deep knowledge and wisdom you have!
I AM GRATEFUL FOR THE HONOR YOU OFFERED TO MY WORK!
May God bless you and your family!
I wish you to be healthy inspired and creative!
Good success with what you are doing!
Good luck in everything beautiful that you do!
With much appreciation and respect!
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
