«ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΝΑΓΚΗΣ» ένα διήγημα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη εμπνευσμένο από σκίτσα του Γεράσιμου M. Λυμπεράτου

Επιλογή ανάγκης.

Ο χαρταετός του δεν ήταν ένας συνηθισμένος  χαρταετός. Μέρες τον έφτιαχνε, με μεγάλο μεράκι,  για να εντυπωσιάσει τα παιδιά της γειτονιάς με το ταλέντο του.  Έκοψε τα ζύγια, τα μέτρησε και στο τέλος έραψε το ολοκέντητο καμπότο της γιαγιάς  στην πλάτη του -μια ασπρόμαυρη φιγούρα που δεν την έλεγες μήτε άνθρωπο,  μήτε πουλί∙ θα μπορούσε κανείς κάλλιστα   να την παρομοιάσει με  γυναίκα νυχτερίδα, αλλά αυτό δεν είχε σημασία… σημασία είχε  πως αυτή η μορφή με το σμπαραλιασμένο κορμί  έκανε ατέρμονες προσπάθειες  να ισορροπήσει στο ιπτάμενο πατίνι της  στέλνοντας μηνύματα ειρήνης  με ένα ελεύθερο ολόλευκο περιστέρι. Κι όταν πια η δουλειά ολοκληρώθηκε ο  μικρός τεχνίτης προσπάθησε να τον σηκώσει ψηλά∙ να δουν και  να θαυμάσουν  όλοι την τέχνη  του. Μα τι κρίμα…  ούτε μια ριπή ανέμου δεν φυσούσε  κι ο χαρταετός παρέμενε στα χέρια του  και η μορφή που απεικόνιζε του φαινόταν όλο και πιο θλιμμένη.  Τότε φοβήθηκε.  Τι θα έλεγε στη γιαγιά για το κατεστραμμένο καμπότο; «Θα την καλοπιάσω. Θα της ζωγραφίσω το ωραιότερο κάδρο του κόσμου!» αναθάρρεψε κι άρχισε να παίζει με τα κραγιόνια του.

Γύρισε τον χαρταετό του από την ανάποδη πλευρά και άρχισε να χαράζει σχήματα: κύκλους, ημικύκλια, τρίγωνα και παραλληλόγραμμα. Έπειτα άρχισε να  γεμίζει τα καινούρια σχήματα με χρώματα φωτεινά, χρώματα γήινα, άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο θερμά ή ψυχρά. Χρώμα που περιέκλειαν μέσα τους  τη χαρά της δημιουργίας και την ιδέα της ελεύθερης βούλησης. Το ασπρόμαυρο καμπότο της γιαγιάς είχε αποκτήσει άλλο πρόσωπο. Εξάλλου, τις  πένθιμες αποχρώσεις κανείς δεν τις  είχε σε  πρώτη προτίμηση. Ήταν επιλογή ανάγκης.
Άρχισε να σκαλίζει νότες και μουσικά όργανα να παίξουν οι απαίδευτοι φίλοι του, μήπως και ημερέψουν. Ζωγράφισε σκακιέρες, εύθραυστες κόκκινες γραμμές,  τραπέζια κυκλικά, σύμβολα  ειρηνικά κι έπειτα έβαλε ανθρώπους, ζώα,  πουλιά και ψάρια   να κατέχουν όλα μαζί  το ίδιο  σε έκταση κομμάτι στο κάδρο του.  Στο κέντρο έβαλε τον άνθρωπο. Μια γυναικεία μορφή  ακουμπισμένη στο κέντρο της δημιουργία του, να στοχάζεται  τις κινήσεις των παικτών στη σκακιέρα. Εδώ δεν είχε ελέφαντες, ιππικό, άρματα και πεζικό.  Όπλα του ήταν η μουσική και η ειρηνική συμβίωση.

Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου 2018

     Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη