«ΤΟ ΘΕΡΙΟ... » ένα μικρό διήγημα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Ο άνεμος φυσούσε μανιασμένα  μα το θεριό έκρυβε το θυμό του. Κάτω απ' το λιοπύρι τρόχιζε τα λαμνισμένα  δόντια του. Στα μουλωχτά επιτέθηκε και τους έπιασε στον ύπνο. Ξύπνησαν  κι αυτοί όλοι αλαφιασμένοι, μισόγυμνοι και ανυπόδητοι, με την ψυχή στο στόμα να ριχτούν στον πόλεμο. Βάδιζαν στα τυφλά αγνοώντας πως προχωρούσαν ίσια στου λύκου το στόμα…

Η δημοσιά οδηγούσε σε αδιέξοδο τούνελ. Εκεί μαντρώθηκαν όλοι σαν αγρίμια κυνηγημένα από τον θηρευτή τους. Πρόωρα λαβώθηκαν από τα δόντια του Κέρβερου που καραδοκούσε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πιασμένοι χέρι χέρι, στον ίδιο χορό λικνίζονταν  με τις φωτιές της κόλασης κι εκλιπαρούσαν σαν ζήτουλες τη σωτηρία τους.

Η έξοδος κινδύνου σφαλιστή. Πνιγμένη στην αιθάλη.  Πάνω της αποτεφρώθηκαν οι ψυχές τους. Έγιναν κάρβουνο τα κρινάκια της ζωής. Καμένη σάρκα μύριζε η τελευταία τους ανάσα…

Έκλαιγαν και οι εναπομείναντες θνητοί, θεοί να σβήσουν τη φωτιά με δάκρυα  και ιδρώτα. Κι εκείνο το αλμυρίκι που άκαυτο είχε μείνει, απέμεινε να συγκρατεί την τέφρα της ακτής μη γίνει στάχτη η θάλασσα… 

Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου 2018

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη