ΘΑΛΑΣΣΑ
Θάλασσα
είσαι αγριεμένη, που τα γαλάζια μάτια σου χάνονται στο άσπρο του αφρού σου‧ θάλασσα είσαι απέραντη που ο ήχος της
φωνής σου χάνεται μέσα στον παφλασμό των κυμάτων σου‧ θάλασσα είσαι πολυτάραχη που ο κόρφος σου βαραίνει από κουφάρια ναυαγών
και μαλάματα‧ θάλασσα είσαι, που να μην
ήσουν!...
Θάλασσα είσαι και καταριέμαι τη στιγμή που έγινα το ακρογιάλι σου. Να χτυπάς πάνω το
κύμα σου κι εγώ να αφρίζω απ’ το κακό μου. Θάλασσα είσαι κι εγώ Οδυσσέας πολυταξιδεμένος
που ‘χασα το καράβι και τους ναύτες μου μαζί σου. Θάλασσα είσαι κι εγώ προσμένω
να γαληνέψεις… Να δω στα βάθος του ορίζοντα, την Ιθάκη μου.
Θάλασσα
είσαι και τρίζουν τα κατάρτια μου. Η τρίαινα του Ποσειδώνα δε δάμασε
ακόμη τον θυμό σου. Θάλασσα είσαι… Μου τσάκισε τα κόκαλα η αλμύρα σου, μου ‘λιωσε
τα πανιά του καραβιού μου∙ βαρκούλα που να ‘βρω μεσοπέλαγα να γλυτώσω απ’ τα
πελώρια κύματά σου; Θάλασσα είσαι ατέλειωτη και ονειροταξίδευτη… Θάλασσα είσαι που
να μην ήσουν!..
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου