ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ- Ποιητικό έργο της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΛΟΒΟΥ- ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

Πρόκειται, ουσιαστικά, για έναν συνεχόμενο Ύμνο και Θρήνο ταυτοχρόνως, στην ζωή και στον άνθρωπο. Είναι μια ενδοσκόπηση, ένα μακροβούτι  στην  ανθρώπινη ψυχή∙ που μέσα απ’ την εξομολόγηση της ηρωίδας αναδύονται τα αποστάγματα μιας  εκατόχρονης ζωής.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μια  αυγουστιάτικη  φεγγαρόλουστη  νύχτα, η  γριά  Περσεφόνη,  μια   εκατόχρονη  γερόντισσα, κάθεται ακουμπισμένη στην εξώπορτα  του πατρικού της σπιτιού: Tο σημείο εκείνο όπου ξεκίνησε να πλάθει τα εφηβικά όνειρά της. Μόνη  πια, σκεβρωμένη  απ’  τις βαρυχειμωνιές της ζωής κι απ’ των χρόνων τα βάσανα, με αχτένιστα μαλλιά κι αστρολάβο τη μνήμη, στέκει να  αγναντεύει βαθιά  το παρελθόν αναγείροντας απ’  τα θησαυροφυλάκια του μυαλού  τις εκατόχρονες θύμησες.

Κάνοντας τον  τελευταίο  απολογισμό  της, μην έχοντας σε ποιόν  να μιλήσει, καταπιάνεται  με  το να κάνει την εξομολόγησή  της  στα άστρα του ουρανού και στο  ολόγεμο φεγγάρι. Έχοντας  βαθιά γνώση του εαυτού της,  φορτωμένη με  τις εμπειρίες των όσων είχε  ζήσει ως  τότε, προσπαθεί να αντιμετωπίζει τα πράγματα με αξιοπρέπεια.
Τούτη τη νύχτα καταπιάνεται με το: Άλλες φορές να μονολογεί, άλλες να γράφει κι  άλλες  να διαβάζει το τεφτέρι  που  της χάρισαν πριν από χρόνια  η  χαρά και  η  λύπη, καθώς διάβαινε τα μονοπάτια εκείνα που  την οδηγούσαν  στο  να γνωρίσει τη ΖΩΗ, ώστε, ως  άνθρωπος τίποτε να μην ξεχάσει απ’ όσα της  χαρίστηκαν˙ γιατί όπως  λέει και συμβουλεύει η ίδια: «Η βόλεψη την σκέψη  μαλακώνει,  την κάνει  μαλθακή». Καθώς  επίσης, το  πως:  «Είναι  χειρότερα  να σέρνεσαι,  απ’   το  να σταυρώνεσαι».
Γυρίζει γύρω στα  όσα έζησε, λέγοντας μοναδικές αλήθειες.
Η σκέψη στροβιλίζεται, κάνει κύκλους.

Γύρω της  στήνει κυκλικό χορό η νιότη, η ωρίμανση, η ολοκλήρωση, η παραίτηση  των χρόνων,  η φθορά,  η αναζήτηση του πραγματικού εαυτού.

Έτσι, διαχρονικές  αλήθειες,  νοσταλγικές, όπως η οικογένεια,  ο έρωτας, η  συντροφικότητα κι η  μητρότητα,   κάνουν την εμφάνισή  τους, βυθίζοντας  αυτή  τη μοναχική  ύπαρξη,  σε περισυλλογή και περίσκεψη.

Αλήθειες βαθιές, που της χάρισαν  η πείρα  των  χρόνων, και  τώρα, ως  γριά πια,  προσπαθεί να σταθεί αγέρωχη πασχίζοντας να υπενθυμίσει  στον εαυτό της για  μια  ακόμη φορά  πως: Η ΖΩΗ είναι ένα αιώνιο ψέμα που καλούνται να ζήσουν μόνο  όσοι  έχουν γεννηθεί, χωρίς  ποτέ να  χάσουν την  μοναδικότητα  και  την εκ γενετής αθωότητα της ψυχής τους.

Το έργο χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες:

1. ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ, όπου τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής του 91ου Καλοκαιρίνειου Θεατρικού Διαγωνισμού 2011, του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός»  απόνειμαν έπαινο.

2. ΚΥΚΛΟΙ ΖΩΗΣ

3.ΟΙ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ, όπου το 2011 αποσπάσματα στίχων βραβεύτηκαν από τη Δ.Ε.Ε.Λ  και συμπεριλήφθησαν  στο ανθολόγιο ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΙΗΤΩΝ, αφιέρωμα στο Αυγουστιάτικο Φεγγάρι της Αθήνας.
4.Την τελική ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ της ηρωίδας του έργου.

Ολόκληρο το έργο έχει βραβευτεί από τη Διεθνή Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών ως ένα από τα καλύτερα βιβλία για το έτος 2012.
Σε ιδιόχειρη επιστολή που στάλθηκε στη συγγραφέα  στις 18/ 1/2012 από την αξιότιμη Πρόεδρο της Δ.Ε.Ε.Λ κυρίας Χρυσούλας Βαρβέρη – Βάρρα,  γράφτηκαν:

Η ποίηση της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη έχει μέσα της ένα παλμό ρομαντισμού, ευαισθησίας και ειλικρίνειας.

Η κάθε ποιήτρια και ποιητής έχει τη δική του φωτεινή πανοπλία.
Αυτός ο κόσμος μας, με όλες τις ιδιομορφίες μας ενώνει τις ποιητικές φωνές σε μια κοινή γραμμή γεμάτη από οράματα και κοινές επιδιώξεις.
Οι ποιητικές αρετές της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη διακρίνονται για το ρωμαλέο στίχο της, την αγάπη και την απέραντη ομορφιά.

Γράφει η Μαρία σε αυτό το βιβλίο της, με το ποίημά της:

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

Μια πνοή στο άπειρο είμαι,

μια στιγμή δευτερολέπτου στο όνειρο,

που σβήνω πριν προλάβω ν’ ανάψω

το φαναράκι που φωτίζει το δρόμο της ύπαρξής  μου.

Βιάζομαι να φωνάξω πως: υπάρχω!

Πως είμαι ένας κόκκος άμμου που χτίστηκε

στην απεραντοσύνη της ολότητας του σύμπαντος

και της ερήμου της ζωής,

καθώς, αγωνιώ να προλάβω

να ρουφήξω δροσιά απ’ τους κάκτους της…

Βιάζομαι να ακούσεις:

Πως γεννήθηκα για να με κοιτάξεις

σε ένα ανοιγόκλειμα των βλεφάρων σου˙

πριν προλάβω κι επιστρέψω:

Στην πριν της γέννησης μου ανυπαρξία».

Όσο για το μετέπειτα,

δεν βιάζομαι καθόλου

γιατί γνωρίζω πως: είναι αιώνιο…

Η Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη με τους εσωτερικούς της προβληματισμούς μάς παρασύρει σε  ξενώνες αυτογνωσίας, όπου σμίγει την αλήθεια της ζωής με το ΟΝΕΙΡΟ.

Όσο λίγο  κι αν κρατάει τ’ ΟΝΕΙΡΟ της ζωής αξίζει όλοι μας να το νιώσουμε.

Θερμά συγχαρητήρια

Χρυσούλα Βαρβέρη Βάρρα πρόεδρος της Δ.Ε.Ε.

Λογοτέχνιδα – Ακαδημαϊκός Ρώμης - Φλωρεντίας

Επίσης για το βιβλίο γράφτηκαν διάφορες κριτικές σε εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά, κι έχουν αποσταλεί στη συγγραφέα συγχαρητήριες  επιστολές από διακεκριμένους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων.
Τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής του 91ου Καλοκαιρίνειου Θεατρικού Διαγωνισμού 2011, του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» της απόνειμαν έπαινο και της απέστειλαν το Πρακτικό:

Η Περσεφόνη ως άλλη …Και Ιουλιέτα (Άκης Δήμου) και η σονάτα του Σεληνόφωτος (Γιάννης Ρίτσος) σε έναν παραληρηματικό – ασθματικό μονόλογο συνθέτει νήματα μνήμης για μια ζωή που είναι δεν είναι τίποτε άλλο …παρά  ένα αιώνιο ψέμα που καλούνται να ζήσουν μόνο όσοι έχουν γεννηθεί, χωρίς ποτέ να χάσουν τη μοναδικότητα και την εκ γενετής  αθωότητα της ψυχής τους.
Μονόλογος αναπολήσεων και φιλοσοφικών αναλύσεων. Έργο καθημερινό, αλλά με αληθή βιωματικό χαρακτήρα.

Την κριτική επίσης του έργου υπογράψει με τα ακόλουθα σχόλια ο διευθυντής και εκδότης του περιοδικού κ. Θάνος Αθανασόπουλος:

«Με τη συλλογή ποιημάτων «Τα ρόδα του χρόνου» η Μαρία  Κολοβού Ρουμελιώτη  με ψηλούς  τόνους ευαισθησίας, αγγίζει τις συναισθηματικές ατραπούς του αναγνώστη , δίνοντάς του ταυτόχρονα τα απαραίτητα ερεθίσματα , που τον καθοδηγούν προς ένα κόσμο όμορφων εικόνων κι αναμνήσεων.

Η έντονη γλαφυρότητα και ο προβαλλόμενος λυρισμός στον ποιητικό λόγο, τονίζονται με ιδιαίτερη τεχνοτροπία γραφής και άρτιων λογοτεχνικών μορφών, κάνοντας τις σελίδες  του βιβλίου έναν πολυδιάστατο ονειρικό κόσμο. Οι στίχοι της ποιήτριας εκπέμπουν  μια πραγματική έξαρση αγάπης και έρωτα, θλίψης και αναπόλησης∙  στοιχεία που στο σύνολό τους πλέκουν τη σύνθεση του πνευματισμού που δίνει την ικανότητα για νοηματική δημιουργία.
Το δημιούργημα  λόγου ποίησης της συγγραφέως μέσα από τη μοναδική λογοτεχνική τεχνοτροπία , λειτουργεί σαν νοητή σπινθήρα που τελικά θα δώσει το έναυσμα για την πορεία προς την εσωτερική συνειδητοποίηση των ψυχικών μας παραμέτρων και μορφών». 

Πηγή: ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ο Θεσσαλός. Τριμηνιαίο πολιτιστικό Περιοδικό λόγου και τέχνης, σελίδα 118,  τεύχος 39, Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 2013

Η κυρία Θεοδώρα  Μαρούδα -Ανεστοπούλου Συγγραφές και δημοσιογράφος τουρισμού σημειώνει επίσης:

ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (Ποιητικός Λόγος)

«Επιτέλους ήρθε στα χέρια μου τούτο το ποιητικό έργο με τίτλο «Τα ρόδα του χρόνου» από τις εκδόσεις «Ωρίωνας» Θεσσαλονίκη 2013. Έργο εξαίρετο από κάθε άποψη της εκλεκτής ταλαντούχου ζωγράφου – ποιήτριας Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη.
Πριν περάσω στην ανάλυση του έργου με εντυπωσίασε το περίτεχνο εξώφυλλο γλυπτικής τέχνης, όπου κοιτάζοντάς το σου έρχονται στο νου όχι μόνο τα ρόδα αλλά και αγκάθια του χρόνου.

Φιλοσοφημένο, αληθινό και αξιόλογο σε εκπλήσσει θεματολογικά, το γεμάτο εικόνες ζωής περιεχόμενο…

Βασικά τούτο το έργο του ποιητικού λόγου της Μ.Κ.Ρ. χωρίζεται σε δύο μέρη απ’ όπου αναδύεται το πολυσύνθετο ταλέντο της προσωπικότητάς της.

Το πρώτο μέρος θα έλεγα ένα πεζοτράγουδο στο «Φως των αστεριών» όπου η ποιήτρια Μ.Κ.Ρ. αφήνει τη σκέψη της σε θέματα αγωνίας για την ανθρώπινη ύπαρξη δεμένα άρρηκτα μέσα στον απόηχο των αναμνήσεων μέσα και πέρα από τον καταλύτη χρόνο.
Ενώ πιο κάτω δίνει τίτλους αφήνοντας στο χαρτί τα πιστεύω της, τα όνειρά της, τις προσδοκίες, χαρές και λύπες που κατακλύζουν αμετάκλητα και ανήμπορα τη βίωση του κόσμου σε ανθρωποκεντρική διάσταση.

Την ενοχλεί το ψεύτικο συνταίριασμα και χαίρεται τις διαδρομές της ψυχικής ανάτασης. Παραθέτω μικρό απόσπασμα:

Κι εγώ η μικρή,

πλάσμα θνητό στο απέραντο του απείρου,

τόξου χορδή το σώμα μου προσπάθησα να κάνω

λυγίζοντας όσο πιο πολύ, ώθηση για να πάρω

σαν βέλος να εκσφενδονιστώ στου απείρου το σαλόνι

να μπω σε αγγελικούς χορούς, στου φεγγαριού το αλώνι.

Στο δε σύνθετο ποίημα «Κύκλοι ζωή» πάντα κατ’ επιλογή παραθέτω:

Kαλημερίζουν τα παιδιά την ζωή

και η ζωή αποκρίνεται:

Καλό μεσημέρι.

Χαιρετούν οι νέοι κι οι νέες

κι ο Ήλιος εύχεται:

Καλό γέρμα.   

Μα οι γέροι με το ταίρι τους εύχονται:

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Το γλωσσικό ύφος, οι εικόνες η φιλοσοφική διάθεση ένα ξέσπασμα από καρδιάς μέγιστης σημασίας για τον άνθρωπο.

Ο στίχος της ποιήτριας μεστός απ’ άνθισμα του νου της  σε πλημμυρίζει από αισθήματα απλώνοντας στο χαρτί τις έννοιες, απόψεις και πράξεις του χθες, του σήμερα και του αύριο με ανεξίτηλα στον καμβά του πανδαμάτορα χρόνου.

Μια μικρή γεύση ακόμα από τούτο το θαυμάσιο βιβλίο:

Μου είχες πει θυμάμαι καθώς κρατούσα ρόδι στα χέρια:

«Περσεφόνη, σκόρπα ροδόσπορο στην γη

να θυμηθεί να ανθίσει

ροδιές να ριζώσουν στα περιβόλι της ζωής.

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους γονείς της και στους μοναχικούς ανθρώπους στο δύσβατο δρόμο της αυτογνωσίας και αυτό τα λέει όλα.

Η ζωγράφος – ποιήτρια και συγγραφέας έχει πάρει βραβεία  και επαίνους τόσο στον καλλιτεχνικό χώρο όσο και στην λογοτεχνία (ποίηση, πεζό λόγο). Είναι τακτικό μέλος της Δ.Ε.Ε.Λ. και του Συλλόγου Νέων Καλλιτεχνών Πάτρας. Δυστυχώς ο χώρος δεν με παίρνει για ανάλυση των διακρίσεών της.

Η Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη είναι άριστη μητέρα και σύζυγος, έχει πολύ ανέκδοτη εργασία. Τελειώνω με θερμά συγχαρητήρια και καλή συνέχει στις καλλιτεχνικές όσο και λογοτεχνικές της επιδόσεις».

Πηγή: Εφημερίδα «Η ΓΝΩΜΗ», Δευτέρα 22 Απριλίου 2013, σελίδα 36. 

Άλλη μια κριτική για το βιβλίο προέρχεται από την «ΤΡΙΜΙΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ο  Χείμαρρος», ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 21, Ιανουάριος- Φεβρουάριος – Μάρτιος, την οποία υπογράφει η Συγγραφέας και εκδότης, κυρία Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά:

«Ένα πολύ όμορφο βιβλίο, που το αδικεί το εξώφυλλο. Στίχοι ελεύθεροι καλογραμμένοι με συναισθηματική φόρτιση.

Καλοτάξιδο Μαρία και να μας δώσεις και άλλα βιβλία. Δεν σε γνωρίζω, όμως μέσα από το βιβλίο σου βλέπω μια καρδιά γεμάτη, μια ψυχή τρυφερή. Μπράβο σου Μαρία».