Νοηματική προσέγγιση της ποιητικής συλλογής: «ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου, εκδόσεις Λαγουδέρα, 2019. ( Γράφει η Μαρία Κολοβού -Ρουμελιώτη)

Νοηματική προσέγγιση της ποιητικής συλλογής:  «ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου, εκδόσεις Λαγουδέρα, 2019.  ( Γράφει η Μαρία Κολοβού -Ρουμελιώτη)

«Στο βάθος του κόσμου», μια ακόμη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου, βγαλμένη  στο φως από τις εκδόσεις Λαγουδέρα το Μάρτιο του 2019, με ενενήντα νέα ποιήματα που συσπειρώνουν τη ρωμαλέα, αντιπολεμική κραυγή, όλων των φιλειρηνικών συνοδοιπόρων  της γης. Ο ποιητής ονειρεύεται τη στιγμή που οι άνθρωποι  θα γκρεμίσουν τα τείχη  που μας κρατούν  σε απόσταση‧ τη στιγμή που η γης θα πλατύνει‧ που τα παιδιά θα χαίρονται τη ζωή και  δεν θα τα φοβίζει το αύριο. Ονειρεύεται τη μέρα που η Δικαιοσύνη, η Ειρήνη, η Ομόνοια δεν θα θρέφει με σάρκες τις φυλακές, τις επαναστάσεις και τα  ξερονήσια… που η φύση θα ανασταίνει την άνοιξη… που ο ήλιος θα κράζει  για ειρήνη και  θα ξυπνά εντός μας την ορμή για ζωή. Θα βγαίνουμε, εμπρός. Δεν  θα  αφήνουμε πια να νικά ο πόλεμος!   Δεν  θα  αφήνουμε άλλο την ειρήνη να ξεματώνει…

Ο ποιητής, βαθιά ουμανιστής και  φιλειρηνιστής, τραγουδά με στίχους που σηματοδοτούν ένα καλύτερο κόσμο, απ’ όπου το δίκιο, ως μέγα πάθος, θα γκρεμίσει τους φράχτες που χωρίζουν τους ανθρώπους. Πρώτο μέλημά του: οι στίχοι του να διδάξουν την Ειρήνη και την Ανθρωπιά. Μάχεται για τους λαούς της γης, έχοντας γνώση πως όλοι οι λαοί είναι ίδιοι, με την ίδια λαχτάρα για λεύτερη ζωή και ειρήνη‧ στην καρδία  τους, κυλά αίμα… αίμα κατακόκκινο που προσδοκά ν’ απαλλαγεί απ’ τους κακούς χειμώνες, να σπείρει σπόρους για να φυτρώσουν λουλούδια και παιδικά χαμόγελα, ν’ αλλάξει  ο κόσμος… και η μεγάλη λύπη να γίνει χαρά, να φανεί το ξάστερο τοπίο της Ανθρωπιάς,  ο νοητός ήλιος της Δικαιοσύνης, όπως προσδοκούσε  ο Ελύτης.  Να  φανεί το περιγιάλι το κρυφό του Σεφέρη και  να σημάνουν οι καμπάνες του Ρίτσου!

 Ο ποιητής σηματοδοτεί  πως, για να βγούμε απ’ τον Λαβύρινθο της ζωής, χρειάζεται ένα νήμα να πιαστούμε‧ να βγούμε στο φως‧ να γλιτώσουμε απ’ τα δόντια των σύγχρονων Μινώταυρων. Επίσης, τονίζει, πως χορτασιά και πείνα, σκοτάδι και φως, ειρήνη και πόλεμος, είναι  πράγματα ασυμφιλίωτα.  Γι αυτό, μάχεται! Μάχεται  να φέρει την ανατροπή που θα ανοίξει τους δρόμους, την ανατροπή που θα οδηγήσει σε ένα φωτεινό αύριο.

«Πρέπει ν’ αλλάξει ο κόσμος./Ναι, πρέπει. Μια νέα πραγματικότητα και μια ευτυχία/εκεί που δεν υπάρχει./ Χωρίς ομίχλες και σκιές… για να μπορούν /τα καρβέλια να χοροπηδούν/πάνω στα χέρια των πεινασμένων παιδιών…»,  γράφει στο ποίημα «Οραματισμοί» της   σελίδας 76.

Τον πιάνει «Οργή» γι αυτούς που δεν ξέρουν να νικούν το φόβο‧ γι αυτούς που δεν επιχειρούν να αφοπλίσουν το σκοτάδι που σκοτώνει‧ γι αυτούς που δεν αφήνουν να περάσει θριαμβευτικά ο Ωραίος Άνθρωπος του Μέλλοντος! Στην ψυχή του χωρά η «Κοινή συμβίωση των πάντων», απαλλαγμένη από πολέμους, πείνες, κατοχές και κοινωνικές ανισότητες. Συνεχίζει με καρδιά γεμάτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο, άοκνος εργάτης να πολεμά την αναμεταξύ μας εκμετάλλευση, χωρίς να χάνει την ελπίδα μιας νέας εμπιστοσύνης που θα ενώσει τα χέρια μας σε γροθιές  και θα μικρύνει η απόσταση που μας χωρίζει…

Κι  αν χρειαστεί να γίνει θυσία… θα το κάνει στο όνομα της ζωής! Θα το κάνει επειδή, γι αυτόν τον μεγάλο έρωτα που λέγεται ζωή, αξίζει κανείς να πεθαίνει. Μέσα του έχει βρει καταφύγιο η αιώνια ταραχή, η παραδομένη στις απαιτήσεις των καιρών, η ταμένη στην πραγματοποίηση των επιθυμιών του. Αυτή, η αιώνια ταραχή,  σφυρηλατήθηκε με την κοφτερή πένα του κι έγινε στίχος, ποίημα, τραγούδι στα χείλη, ζωγραφιά, επαναστατική επιγραφή και σύνθημα που κεντρίζει το ενδιαφέρον  για περισσότερη σκέψη και μάχιμη  διάθεση.

25/11/2019

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη