ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Του Αϊ Γιαννιού, ανήμερα, το δρόμο προς Ζακύραινα⁕
επήρα ένα πρωινό
να βρω κρυμμένο θησαυρό.
Μου ‘χαν δοσμένη προσταγή:
«Να πας, νωρίς! Να πας, νωρίς!»
Άστραφτε και μπουμπούνιζε και η κοιλιά γουργούριζε…
Επήρα τα ποδάρια μου,
τα αδειανά ταγάρια μου
και την βαριά την προσταγή: Να πας, νωρίς! Να πας, νωρίς!
Στο δρόμο, έπιασε βροχή! Ω, τι ‘θελα η ορφανή;
Με βρήκε η κατεβασιά…
Ούτε, πίσω… ούτε,
μπροστά!
Γονάτισα… μα το Θεό!
Επάλεψα με το θεριό
από μπροστά μου να το διώξω με της Παναγιάς το τόξο!
Είδα το Χάρο, ζωντανό, να με κρατεί απ’ το φτερό!
Τρόμαξα πως δεν θα μπορέσω
την προσταγή να εκτελέσω...
Του δίνω, μια… και ξεγλιστρώ! Και προχωρώ μ’ ένα φτερό
να βρω τον Ήλιο, το Φεγγάρι,
το άγιο μου Προσκυνητάρι!
«Να πας, νωρίς! Να πας, νωρίς! Τη διαδρομή για να χαρείς!»
Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 2020
Έχεις ένα όμορφο χάρισμα Μαρία με την παραδοσιακή ποίηση και μου αρέσει. Δεν την ξεχνάς και την τιμάς ανάλογα. Πολύ όμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλό Σαββατοκύριακο.