1. ΝΕΡΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Διόσταλτο δώρο ζωής το ζήδωρον ύδωρ
αέναα κινούμενο τροφοδοτεί ζωής θάμα
Ύδωρ λέξη άρχων,
λέξη ζωής γένεσης,
λέξη βλαστάνουσα,
λέξη ώσμουσα σφρίγος.
Νερό τροφέ ζωής, στοιχείο των πάντων
ύδωρ φιλοσοφίας, ύδωρ θρησκειών,
ύδωρ καθαρτήριο δεισιδαιμονιών,
ύδωρ νυμφευόμενο με λιαχτίδες,
αλλάζεις μορφές,
γένεσαι ατμός, βροχή, αντάρα, χαλάζι, χιόνι, νάμα πηγών
κινούμενη μουσική υδάτων σε χειμάρρους, ποτάμια, θάλασσες,
θρέφοντας, βλαστάνοντας βλαστούς, καρπίζοντας άνθη,
Νάμα ζωής, νάμα οξυγόνωσης ζωής κύκλο,
νάμα νίπτον ανομήματα,
ύδωρ νίπτον κόμη Σπαρτιατών,
πριν ανταμώνουν του θανάτου τη δόξα
στες Θερμοπυλών τες ράχες.
Ύδωρ Ιωάννη βαπτιστή,
καθαίρον εν Ιορδάνη ροή,
ανομήματα ανθρώπου,
λύτρωσέ μας, απάλλαξέ μας
πριν κουβανήσουμε
απλησιά ψυχής,
στον κόσμο τον αέναο
στον κόσμο της αιώνιας αλήθειας.
2. Ο ΚΑΦΕΣ
Βαρύς ο καφές που μας σερβίρεις στον καφενέ σου ζωή,
Βαρύς, σκυφτός, λοιδωρούμενος Κουασιμόδος,
μας περπατά σε δρόμους αγευστότητας.
Βαρύς ο καφές που μας σερβίρεις ζωή
χωρίς αργοβράσιμο χόβολης
να σκορπίζει, να μυρώνει, να κερνά
άρωμα αισθήσεων, άρωμα ζωής.
Βαρύς άοσμο νεροζούμι μηχανής, ο καφές σου ζωή,
ρουφιέται σε ρυθμό τρεξίματος, του προλαμβάνειν
τι άραγε;
άγευστος,
χωρίς γλύκα συντροφιάς,
χωρίς απόλαυση αισθήσεων.
Και έτσι διαβαίνεις ζωή
χωρίς να οσμίσουμε τ΄ άρωμά σου,
χωρίς να ρουφήξουμε τη συντροφιά σου άνθρωπε,
μ΄εκείνα τα μικρά απλά πράγματα
που σε κάνουν να νοιώθεις όμορφα, ανθρώπινα.
Και έτσι με βηματισμό αγευστιάς,
χωρίς να απολαύσουμε τον καφέ σου ζωή,
ασθμαίνοντας φθάνουμε στην Αχερουσία μας,
χωρίς στο στόμα λύτρα ζωής,
λύτρα περάσματος στο κόσμο της σιωπής,
όπου χωρίς λόγους,
χωρίς ιστορίες του παραμυθιού σου,
χωρίς το άρωμα του καφέ σου,
για πάντα θα σιωπούμε.
3. ΣΩΜΑ ΔΕΣΜΑ ΨΥΧΗΣ (Πρόσφατο)
Άνθρωπε δεμένος με λωρίδες σάρκας
παλεύεις με φθαρτό σώμα,
υπακούς στα θέλω του.
Το πνεύμα, η ψυχή σου,
εξόριστη από το Νεοπλατωνικό τρίγωνο,
δεν ακούς σωκρατικό δαιμόνιο,
που σε καλεί, με σπάσιμο αλυσίδων,
να στραφείς, να ειδείς, να γευθείς το φως,
που εφορμά από κάθε σχισμή του σώματός σου.
Περπατάς σε δρόμους σκοτεινής σπηλιάς,
που έχτισαν, όρισαν, ορίζουν ανάγκες σώματος,
κι΄ άφησες, ξέχασες, δεν βλέπεις,
το φως της φλόγας σου, που χωρίς αέρα σωπαίνει.
Κρυμμένος στη φυλακή σου,
φοβάσαι φωνή, φως αστραπής,
μην ταράξουν την ακυμάτιστη λίμνη σου
κλειδαμπαρωμένος στην ασφάλεια που όρισες,
αποτρέπεις τη βροχή,
να μπει, να ποτίσει πνεύμα, ψυχή,.
να βλαστήσει το δικό σου φως.
Θεοφάνης Παυλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου