ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ
Εκ γενετής τυφλός,
πορεύομαι, αφουγκραζόμενος
της ζωής το εμβατήριο,
πορεύομαι, αφουγκραζόμενος
της ζωής το εμβατήριο,
σκοντάφτοντας
στα λιθοσώρια των αιώνων,
στα λιθοσώρια των αιώνων,
στο λυκαυγές της μέρας...
Εκ γενετής τυφλός!
Με ξηραμένη
λάσπη στα μάτια μου,
με δάκτυλα κολλημένα
στους αρμούς των βλεφάρων μου,
στους αρμούς των βλεφάρων μου,
ψάχνω ψηλαφητά
την κολυμβήθρα του Σιλωάμ,
την κολυμβήθρα του Σιλωάμ,
να εμβαπτιστώ
τη ρέουσα λάβα...
τη ρέουσα λάβα...
Εκ γενετής τυφλός…
Ψάχνω το φως
που δεν απωλέσθη!
Σάββατο, 2 Νοεμβρίου 2019
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Αγκαλιάζει όμορφα το δείλι το ποίημά σου...Μπλέκει στα χρώματά του, όπως κάνει το ταξίδι των στίχων σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαρία μου.
Μα το φως Μαρία μου απ’ την ψυχή βγαίνει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραία που το θέτεις, πόσο βοηθά την ψυχή αυτή η αυτογνωσία. Πόσο λυτρωτικό οι σκέψεις να αποδέχονται τις αλήθειες με μια βαθιά ενορατική λειτουργία που οδηγεί πέρα απ’ την λογική στα ξέφωτα του νου
Όμορφος, εκφραστικός και ο πίνακας!
Να είσαι καλά Μαρία!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις τακτικές επισκέψεις σας και τα καλά σας λόγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε τις εγκάρδιες ευχές μου!
Καλή σας ημέρα!