Κριτική του Πίνακα «Κορίτσι και Δράκος» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Ακρυλικό σε καμβά, 50 x 60 εκ. Από τον Rizal Tanjung

 

Κριτική του Πίνακα «Κορίτσι και Δράκος» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Ακρυλικό σε καμβά, 50 x 60 εκ. Από τον Rizal Tanjung 

Υπάρχει ένας αρχαίος ψίθυρος που διαπερνά τον πίνακα «Κορίτσι και Δράκος», της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη - μιας Ελληνίδας ζωγράφου και ποιήτριας που συνυφαίνει συνεχώς το οπτικό με το λυρικό, το χρώμα με τον λόγο, τη μορφή με την πνοή της μυθολογίας. Το έργο της δεν είναι απλή εικονιστική αναπαράσταση, αλλά ένα πεδίο συνάντησης μεταξύ συμβολικού ρεαλισμού και σύγχρονης αφαίρεσης, που πάλλεται μέσα στα ευρύτερα ρεύματα της σημερινής παγκόσμιας τέχνης.

Στην επιφάνεια του καμβά, συναντάμε το πρόσωπο μιας νεαρής γυναίκας - μια οπτασία που αναδύεται από την ομίχλη και τα θραύσματα αρχαίου ελληνικού μαρμάρου - ενώ ο δράκος, σε μια οργανική, λιωμένη μορφή, μπλέκεται με το σώμα της. Υπάρχει μια ένταση μεταξύ της γυναικείας απαλότητας και του ερπετικού αρχαϊσμού, μεταξύ του βλέμματος των ματιών και της ροής του υποσυνείδητου, μεταξύ ενός μισού χαμόγελου και της μεταφορικής φλόγας της γλώσσας του δράκου. Η τεχνική του ακρυλικού αποκαλύπτει σχισμές, που θυμίζουν φυσική γεωμετρία από λάβα, σαν να γεννήθηκαν τόσο το κορίτσι όσο και ο δράκος από την πρωταρχική ύλη της ίδιας της γης.

 Πλαίσιο εντός των Παγκόσμιων Καλλιτεχνικών Κινημάτων

Στο τοπίο της σύγχρονης τέχνης, το «Κορίτσι και Δράκος» συνομιλεί με δύο κυρίαρχα ρεύματα της σημερινής ζωγραφικής:

Νεοαφηρημένος Εξπρεσιονισμός και Ρευστή Τέχνη

Η τεχνική της Ρουμελιώτη θυμίζει τις ευαισθησίες της ρευστής ζωγραφικής - το υγρό χρώμα σχηματίζει απρόβλεπτα μοτίβα, σαν το έργο τέχνης να διαμορφώνεται από τη βαρύτητα, τον χρόνο και την τύχη. Αυτό αντηχεί με την καταγωγή των αφηρημένων συγχρόνων που έχουν τις ρίζες τους στον Τζάκσον Πόλοκ ή την Έλεν Φρανκεντάλερ, ωστόσο το έργο της διατηρεί μια εικονιστική σαφήνεια που κρατά τον μύθο στο επίκεντρο.

Μυθολογικός Σουρεαλισμός

Θεματικά, ο πίνακας συνεχίζει την παράδοση του ευρωπαϊκού σουρεαλισμού. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα εξαιρετικά εξατομικευμένα ονειρικά τοπία του Σαλβαδόρ Νταλί, η Ρουμελιώτη βασίζει τον σουρεαλισμό της στην ελληνική μυθολογία.

Το κορίτσι και ο δράκος δεν είναι απλές συμβολικές φιγούρες αλλά συλλογικές απηχήσεις: η γυναίκα ως αρχέτυπο γονιμότητας, ο δράκος ως η αδάμαστη, αρχέγονη δύναμη.

Σύγκριση με Ζωγράφους του Κόσμου

Στην ιστορία της κλασικής και μοντέρνας τέχνης, υπάρχουν ηχώ της Leonora Carrington και της Remedios Varo - σουρεαλιστικών γυναικών ζωγράφων του 20ού αιώνα που συνδύασαν το θηλυκό, το μύθο και τα φανταστικά όντα σε συμβολικές συνθέσεις. Όπως και η Carrington, η Ρουμελιώτη συγχωνεύει ανθρώπινα και μη ανθρώπινα σώματα, αλλά χρησιμοποιεί μια σύγχρονη ακρυλική τεχνική που είναι ρευστή, πειραματική και υφολογικά μοντέρνα.

Μέσα στον ίδιο τον ελληνικό ορίζοντα, το έργο της θυμίζει το αρχαϊκό πάθος των γλυπτών του Παρθενώνα που έχει φθαρεί από τον χρόνο - ομορφιά όχι πλέον παρθένα, αλλά διαβρωμένη, εύθραυστη και παράδοξα ισχυρή στα ρήγματά της. Η Ρουμελιώτη απορρίπτει την γυαλισμένη τελειότητα. γιορτάζει την τύχη, τη διάβρωση, ακόμη και την πληγή του χρώματος, ως μέρος της ιστορίας που αφηγείται το έργο της.

Ποιητική Ανάλυση 

Το «Κορίτσι και Δράκος» είναι ένα σημείο συνάντησης μεταξύ του γυναικείου σώματος και του αρχαίου θηρίου. μεταξύ τρυφερότητας και αρχέγονης δύναμης, μεταξύ ποίησης και χρωστικής, μεταξύ της καμπύλης ενός μισοχαμογελαστού χείλους και της παλλόμενης υφής ενός δράκου σφυρηλατημένης σε λιωμένο χρώμα. Ο πίνακας μιλάει τη γλώσσα των δυϊσμών: αγάπη και φόβος, ομορφιά και απειλή, συνείδηση ​​και όνειρο.

Η Μαρία Κολοβός Ρουμελιώτη, ποιήτρια και η ίδια, φαίνεται να έχει εγγράψει ένα ποίημα μέσα σε αυτόν τον καμβά. Το κορίτσι γίνεται μια μεταφορά για τον εύθραυστο σύγχρονο άνθρωπο· ο δράκος, ένα σύμβολο των λανθάνουσων δυνάμεων της φύσης και της ιστορίας. Δεν πολεμούν αλλά μάλλον συνομιλούν, διαλύονται ο ένας στον άλλον, ακόμη και προστατεύουν ο ένας τον άλλον.

Μέσα σε μια παγκόσμια καλλιτεχνική σκηνή όπου τα όρια μεταξύ αφαίρεσης και παραστατικότητας είναι ολοένα και πιο ρευστά, η Ρουμελιώτη προσφέρει μια βαθιά προσωπική γλώσσα: μια μυθοποιητική ζωγραφική. Το έργο της μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι μόνο οπτική, αλλά και μια ανασκαφή πρωταρχικών αρχετύπων μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Το «Κορίτσι και Δράκος» γίνεται ένας μικρός βωμός σε καμβά, όπου γυναίκα, δράκος και θεατής συναντιούνται σε ένα μυστήριο που δεν μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί πλήρως. 

Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου 2025 

Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025.

 

Review of the Painting “Girl and Dragon” By Maria Kolovos Roumelioti,Acrylic on Canvas, 50 x 60 cm, By Rizal Tanjung

 

There is an ancient whisper that slips through “Girl and Dragon”, the painting of Maria Kolovos Roumelioti—a Greek painter and poet who continuously weaves the visual with the lyrical, color with word, form with the breath of mythology. Her work is not mere figurative representation, but a field of encounter between symbolic realism and contemporary abstraction, pulsating within the broader currents of today’s global art.

On the surface of the canvas, we encounter the face of a young woman—an apparition emerging from mist and the shards of ancient Greek marble—while the dragon, in an organic, melting form, entwines with her body. There is a tension between feminine softness and reptilian archaism, between the gaze of the eyes and the flow of the subconscious, between a half-smile and the metaphorical flame of the dragon’s tongue. The acrylic technique reveals fissured patterns, reminiscent of natural lava stone geometry, as if both girl and dragon were born from the primal matter of the earth itself.

Context within Global Art Movements

Within the landscape of contemporary art, “Girl and Dragon” converses with two dominant streams of today’s painting:

Neo-Abstract Expressionism and Fluid Art

Roumelioti’s technique evokes the sensibilities of fluid painting—liquid color forming unpredictable patterns, as though the artwork is shaped by gravity, time, and chance. This resonates with the lineage of abstract contemporaries rooted in Jackson Pollock or Helen Frankenthaler, yet her work retains a figurative clarity that keeps myth at its center.

Mythological Surrealism

Thematically, the painting continues the tradition of European surrealism. Yet, unlike Salvador Dalí’s highly individualized dreamscapes, Roumelioti grounds her surrealism in Greek mythology. The girl and the dragon are not mere symbolic figures but collective resonances: woman as archetype of fertility, dragon as the untamed, primordial force.

Comparison with World Painters

In the history of classical and modern art, there are echoes of Leonora Carrington and Remedios Varo—20th-century surrealist women painters who entwined the feminine, myth, and fantastical beings into symbolic compositions. Like Carrington, Roumelioti merges human and non-human bodies, but she employs a contemporary acrylic technique that is fluid, experimental, and texturally modern.

Within the Greek horizon itself, her work recalls the archaic pathos of Parthenon sculptures weathered by time—beauty no longer pristine, but eroded, fragile, and paradoxically strong in its fractures. Roumelioti rejects polished perfection; she celebrates chance, erosion, even the wound of paint, as part of the story her work tells.

Poetic Analysis

“Girl and Dragon” is a meeting point between the feminine body and the ancient beast; between tenderness and primordial force, between poetry and pigment, between the curve of a half-smiling lip and the pulsing texture of a dragon forged in molten color. The painting speaks the language of dualities: love and fear, beauty and menace, consciousness and dream.

Maria Kolovos Roumelioti, herself a poet, seems to have inscribed a poem within this canvas. The girl becomes a metaphor for the fragile modern human; the dragon, a symbol of latent forces of nature and history. They do not fight but rather converse, dissolve into one another, even protect one another.

Amid a global art scene where the boundaries between abstraction and figuration are increasingly fluid, Roumelioti offers a deeply personal language: a mythopoetic painting. Her work reminds us that art is not only visual, but also an excavation of primal archetypes within the human psyche. “Girl and Dragon” becomes a small altar on canvas, where woman, dragon, and viewer meet in a mystery that cannot be fully deciphered.

 

West Sumatra, Indonesia, 2025.

ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ

 

Κράτα στα βάθη της καρδιάς,

Φως απ' το καλοκαίρι

Όταν θα έρθει η χειμωνιά,

να το 'χεις για αγιοκέρι!

 

Να σου ζεσταίνει το κορμί,

όταν θα πέφτει χιόνι

Να σπέρνει η θάλασσα καημούς

κι εκείνο να φουντώνει!...

 

Το δάκρυ του αλμυρικιού,

να το 'χεις για λιβάνι

Στο μαξιλάρι το σκληρό ,

μαύρο μαργαριτάρι!... 

 

Για τις πληγές τις ανοιχτές

που ακόμα αιμορραγούνε:

Έχει το φως, λύση ακριβή,

και θα επουλωθούνε!

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

APOTHEMATA- buoyancy

 

Keep it deep in your heart,

Light from the summer

When winter comes,

have it as a candle!

 

May it warm your body,

when snow falls

May the sea sow sorrows

and that one flares up!

 

The tear of the tamarisk tree,

have it as incense

On the hard pillow,

black pearl!

 

For the open wounds

that still bleed:

It has the light, a precious solution,

and they will heal!

 

Maria Kolovou Roumelioti

Κριτική για τη Ζωγραφική και την Ποίηση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Από τον Rizal Tanjung

 

Tίτλος: ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΓΗ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Μικτή Τεχνική  

Διάσταση: 90cm X 110cm.)

ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΧΑΜΕΝΟ

 

Σ' έναν Παράδεισο χαμένο,

δράκοι κατέκαψαν τον κήπο !...

 

Ψάχνω το δρόμο να γυρίσω πίσω...

Να σταθώ εκεί που πρωτοκάρπισε το δέντρο ...

 

Με δάκρυα θα το ποτίσω...

να καθαρίσω του καπνού τη μουτζούρα...

να ανασάνουν οι πένθιμοι κορμοί!....

 

Κάτω απ' το βλέμμα τ' Ουρανού,

με μάρτυρα το Δία:

Θα αρχίσει η εξομολόγηση...

κι αιώνια τιμωρία θα δωθεί σ' εκείνους

που έκαψαν τον κήπο ματώνοντας τη Σελήνη!... 

 

Μαρία  Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

-------

Κριτική για τη Ζωγραφική και την Ποίηση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Από τον Rizal Tanjung

 

Υπάρχει κάτι αρχέγονο στον πίνακα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη «Ουρανός και Γη». Ένα σώμα σαν κοσμική σιλουέτα, στρωμένο με αφρό θάλασσας και φως που διαπερνά, στέκεται ανάμεσα σε κυκλικές σφαίρες - πλανήτη, σελήνη ή ίσως η μήτρα του σύμπαντος - διασπώμενο σε δυαδικότητες: γη και ουρανός, σάρκα και πνεύμα, θνητό και αιώνιο. Δεν είναι απλώς ένας πίνακας… είναι ένας μύθος κρυσταλλωμένος σε καμβά, ένα οπτικό ποίημα που ανασταίνει την αρχαία ελληνική μνήμη της γέννησης του κόσμου από το χάος.

Μέσα σε αυτόν, φαίνεται να διακρίνει κανείς μια φιγούρα μισή ανθρώπινη, μισή αρχαϊκή. Η μορφή του είναι σμιλεμένη από κυματιστά κύματα, σαν να γεννήθηκε από τον ίδιο αφρό θάλασσας από τον οποίο αναδύθηκε η Αφροδίτη. Ωστόσο, περιβάλλεται επίσης από την τροχιά του κόσμου, θυμίζοντας τον Ουρανό - τον ουρανό που αγκαλιάζει τη γη - όπου το πάθος και η σύγκρουση εξουσίας οδήγησαν σε όλη την ελληνική κοσμολογική τραγωδία.

Το ρεύμα που ρέει μέσα από αυτό το έργο θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως Κοσμικός Νεοσυμβολισμός - ένα μονοπάτι που τώρα διανύουν πολλοί σύγχρονοι ζωγράφοι που απορρίπτουν τα όρια του ρεαλισμού, επιλέγοντας αντ’ αυτού τη συμβολική γλώσσα για να εκφράσουν τις πνευματικές κρίσεις της εποχής μας.

Μέσα στις παλίρροιες της σύγχρονης τέχνης, ιδιαίτερα στις μεταμοντέρνες επακόλουθες που σημαδεύονται από την επιστροφή στον μύθο, αυτό το έργο ευθυγραμμίζεται με τη μυθοποιητική τέχνη της Ευρώπης και την υπερβατική αφαίρεση της Αμερικής. Δεν επιμένει στον ρεαλισμό, αλλά μάλλον δημιουργεί μια ποιητική ατμόσφαιρα, σαν μια προσευχή ή μια επωδό, όπου η ίδια η εικόνα γίνεται μια πύλη προς τη μεταφυσική επίγνωση. Η κυριαρχία του μπλε στην παλέτα της Μαρίας Κολοβού δεν είναι απλώς η απόχρωση της θάλασσας ή του ουρανού, αλλά η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής. Στην ελληνική μυθολογία, το μπλε είναι θεϊκό: το βάθος του Αιγαίου, ο ορίζοντας που συγχωνεύεται με το βλέμμα του Δία, αλλά και η μελανιά που αφήνει η ιστορία στο σώμα. Από εδώ, το ποίημά της «Σε έναν Χαμένο Παράδεισο», αποκτά την οπτική του ενσάρκωση. Στο ποίημα, η Μαρία γράφει: «Σε έναν χαμένο Παράδεισο, δράκοι έκαψαν τον κήπο!... Θα τον ποτίσω με δάκρυα... για να καθαρίσω τη μουτζούρα του καπνού...»

Αυτοί οι στίχοι είναι ένας κοσμογονικός θρήνος—ότι η Εδέμ, ο κάποτε ιερός κήπος, έχει λεηλατηθεί από δράκους. Ωστόσο, η Μαρία δεν καταλήγει στη θλίψη. Αναζητά έναν δρόμο για το σπίτι, μια επιστροφή στην πρωταρχική ρίζα, «στον τόπο όπου το πρώτο δέντρο έφερε καρπούς». Αυτή είναι η αρχετυπική ανθρώπινη αναζήτηση, ένα ταξίδι στις απαρχές, στο σημείο συνάντησης του μύθου και της ιστορίας. Η ζωγραφική της γίνεται το σώμα του ποιήματος: ο αόρατος δράκος αφήνει μόνο το ίχνος της φωτιάς, το σώμα της γης καλυμμένο με πληγές από καπνό, και ο ουρανός, ένας αιώνιος μάρτυρας.

Φιλοσοφικά, το έργο της Κολοβού βρίσκεται στο σταυροδρόμι του οπτικού υπαρξισμού και της ελληνικής μυθολογίας. Θέτει ένα αρχαίο ερώτημα στη σύγχρονη οπτική γλώσσα: πώς στέκεται η ανθρωπότητα ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, ανάμεσα στην χρονικότητα και την αιωνιότητα; Η απάντησή της δεν είναι λογική εξήγηση, αλλά συμβολική μαρτυρία - δάκρυα που ποτίζουν το χώμα, ένα δέντρο που λαχταρά να αναπνεύσει ξανά, και ο Δίας που παρακολουθεί ως κοσμικός μάρτυρας.

Αυτό το έργο αντιστέκεται επίσης στον αισθητικό μηδενισμό της εποχής μας. Εν μέσω της τάσης της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής να ανακυκλώνει την κοινοτοπία της μετα-διαδικτυακής αισθητικής, η Μαρία μας επιστρέφει στις αρχαϊκές ρίζες: τον μύθο ως ζωντανή δύναμη, τον μύθο ως τον καρδιακό παλμό της ίδιας της τέχνης. Επιβεβαιώνει ότι η τέχνη, όπως και η μυθολογία, είναι τελετουργία - ένα μέσο για την κατανόηση της τραγωδίας και μια προσευχή ώστε ένας καμένος κόσμος να μπορέσει να ξαναφέρει καρπούς.

 

--- Υποστηρικτικό Ποίημα για την Κριτική

 

 *Το μπλε είναι η ανάσα του ουρανού που πέφτει στο σώμα της γης, όπου στέκεται μια μορφή— μισή ωκεανός, μισή προσευχή. Κρατά τον κύκλο του κόσμου σαν μια πληγή που δεν θεραπεύεται, κι όμως πίσω από τον καπνό, φυτεύει τα δάκρυά του ώστε το αρχέγονο δέντρο να ξαναφέρει καρπούς. Ο Δίας κοιτάζει από μακριά, σαν να λέει:  

«Όποιος έκαψε αυτόν τον κήπο θα φέρει αιώνια οργή, όποιος όμως τον ποτίσει με δάκρυα θα γίνει η ρίζα μιας νέας ζωής».*

 

II 

 

Το έργο «Ουρανός και Γη» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη (90 x 110 εκ., μικτή τεχνική) αποτελεί μια βαθιά αναπαράσταση της διασταύρωσης των εικαστικών τεχνών, της μυθολογίας και της φιλοσοφίας. Μέσα στην τροχιά της παγκόσμιας σύγχρονης τέχνης, αυτό το έργο επιβεβαιώνει την αναβίωση των μυθοποιητικών τάσεων - τέχνης που αναβιώνει μυθολογικές αφηγήσεις ως οχήματα για υπαρξιακή αναστοχασμό και κριτική της σημερινής εποχής. 

 

Το Πλαίσιο της Σύγχρονης Τέχνης 

 

Την τελευταία δεκαετία, η σύγχρονη τέχνη έχει μετατοπιστεί από την μεταμοντέρνα κυριαρχία προς μια επανεξερεύνηση της πνευματικότητας, του συμβολισμού και του μύθου. Αυτή η τάση εμφανίζεται στα έργα καλλιτεχνών σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, οι οποίοι αντιστέκονται στην «κοινοτοπία της μετα-διαδικτυακής τέχνης» αναβιώνοντας κοσμολογικές μεταφορές. Η ζωγραφική της Κολοβού αντηχεί βαθιά με αυτή την τάση.

Ο Ουρανός και η Γη μπορούν να ερμηνευθούν ως μια μορφή Κοσμικού Νεοσυμβολισμού, που γεννήθηκε από τον διάλογο με τον Συμβολισμό του 19ου αιώνα (Odilon Redon, Gustave Moreau), αλλά επαναπροσδιορίστηκε με τεχνικές μικτών μέσων και σύγχρονη αισθητική. Η Κολοβού δεν απεικονίζει τη μυθολογία κυριολεκτικά, αλλά την περικλείει σε υγρές μορφές, κοσμικές μπλε αποχρώσεις και κύκλους ως σύμβολα του κόσμου. 

 

Η Σχέση μεταξύ Ζωγραφικής και Ποίησης 

 

Η Κολοβού δεν είναι μόνο ζωγράφος αλλά και ποιήτρια. Το ποίημά της «Σε έναν Χαμένο Παράδεισο» παρέχει το εννοιολογικό πλαίσιο για τη ζωγραφική της. Το ποίημα μιλάει για έναν κήπο που καίγεται από δράκους - μια αλληγορία κοσμικής και οικολογικής καταστροφής. Ο πίνακας γίνεται το οπτικό του αντίστοιχο: μια φιγούρα γεννημένη στη θάλασσα, περικυκλωμένη από κοσμικούς κύκλους, που στέκεται ως μάρτυρας της καταστροφής και της ελπίδας της ανανέωσης.

Αυτή η συνύφανση ζωγραφικής και ποίησης αντηχεί την ελληνική παράδοση, όπου η τέχνη, ο μύθος και η φιλοσοφία ήταν αχώριστα - αμοιβαία συντηρώντας τρόπους γνώσης του κόσμου. 

 

Οπτικός Συμβολισμός 

 

Ο Κύκλος: σύμβολο του κόσμου, της τελειότητας και των αιώνιων κύκλων• αντιπροσωπεύει τον Ουρανό (ουρανό) που περιβάλλει τη Γη.

Το Υγρό Σώμα: υποδηλώνει την προέλευση στη θάλασσα (χάος) και την ανθρώπινη ευθραυστότητα• μια μεταφορά για την ύπαρξη ως διαρκώς μεταβαλλόμενη, ασταθής, θνητή.

Η Μπλε Απόχρωση: πολυεπίπεδες έννοιες—πνευματικότητα, το βάθος του Αιγαίου και οι μώλωπες της ιστορίας. Αυτά τα σύμβολα λειτουργούν μαζί ως οπτικά αφηγηματικά μέσα, καθοδηγώντας τον θεατή σε επίπεδα φιλοσοφικής ερμηνείας. 

 

Ελληνική Φιλοσοφία στο Έργο 

 

Η Κολοβού επαναβεβαιώνει την καταγωγή της ελληνικής σκέψης, ιδιαίτερα την κοσμογονία του Ουρανού (Ουρανού) και της Γης (Γης) του Ησίοδου. Η ένωση και η σύγκρουσή τους γέννησαν τη ζωή και την τραγωδία. Επανεξετάζοντας αυτόν τον μύθο, η Κολοβού προσκαλεί σε αναστοχασμό πάνω στη σύγχρονη κρίση: τη διαλυμένη σχέση μεταξύ ανθρωπότητας και φύσης, μεταξύ γης και πνευματικότητας. Κριτική και Θέση στην Παγκόσμια Τέχνη Σε σύγκριση με την επικράτηση της ψηφιακής και εννοιολογικής τέχνης, το έργο της Κολοβού τοποθετείται ως κριτική της απανθρωποποίησης της τέχνης μέσω της υπερβολικής τεχνολογικοποίησης. Αγκαλιάζει αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί αρχαϊκός μοντερνισμός—επαναφέροντας τον αρχέγονο μύθο στη σύγχρονη οπτική γλώσσα. Αυτό καθιστά το έργο της παγκοσμίως επίκαιρο: δεν απορρίπτει τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά αρνείται να ξεχάσει το αρχετυπικό.

Το "Ουρανός και Γη" δεν είναι απλώς ένας πίνακας ζωγραφικής αλλά ένα μυθοποιητικό μανιφέστο. Καταδεικνύει ότι η σύγχρονη τέχνη μπορεί ακόμα να χρησιμεύσει ως πεδίο συνάντησης για την αρχαία φιλοσοφία, τον μύθο και τον κριτικό στοχασμό πάνω στις σύγχρονες κρίσεις. Συνδυάζοντας την ποίηση και τη ζωγραφική, η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη επιβεβαιώνει ότι η αληθινή τέχνη δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι μορφών, αλλά και τελετουργία, προσευχή και κοσμική μαρτυρία.

Δευτέρα, 8 Σεπτεμβρίου 2025

Rizal Tanjung

 

Review of Maria Kolovou Roumelioti’s Painting and Poetry,By Rizal Tanjung

 

There is something primordial in Maria Kolovou Roumelioti’s painting Uranus and Earth. A body like a cosmic silhouette, layered with sea foam and seeping light, stands between circular orbs—planet, moon, or perhaps the womb of the universe—splitting itself into dualities: earth and sky, flesh and spirit, the mortal and the eternal. It is not merely a painting; it is a myth crystallized upon canvas, a visual poem that resurrects the ancient Greek memory of the world’s birth from chaos.

Within it, one seems to glimpse a figure half-human, half-archaic. Its form is sculpted from rippling waves, as though born of the same sea foam from which Aphrodite emerged. Yet it is also circled by the orbit of the cosmos, recalling Uranus—the sky that embraces the earth—where passion and the conflict of power gave rise to all Greek cosmological tragedy.

The current that flows through this work might be read as Cosmic Neo-Symbolism—a path now traveled by many contemporary painters who reject the confines of realism, choosing instead the symbolic language to express the spiritual crises of our age. Within the tides of contemporary art, particularly in the postmodern aftermath marked by a return to myth, this work aligns with Europe’s mythopoetic art and America’s transcendental abstraction. It does not insist upon realism, but rather conjures a poetic atmosphere, like a prayer or incantation, where the image itself becomes a doorway to metaphysical awareness.

The dominance of blue in Maria Kolovou’s palette is not merely the hue of sea or sky, but the abyss of the human soul. In Greek mythology, blue is divine: the depth of the Aegean, the horizon that merges with the gaze of Zeus, and also the bruise that history leaves upon the body. From here, her poem In a Lost Paradise gains its visual embodiment.

In the poem, Maria writes:

 

“In a lost Paradise,

dragons have burned the garden!...

I will water it with tears...

to clean the smudge of smoke...”

These lines are a cosmogonic lament—that Eden, the once sacred garden, has been ravaged by dragons. Yet Maria does not end in grief. She seeks a way home, a return to the primal root, “to the place where the first tree bore fruit.” This is the archetypal human quest, a journey to origins, to the meeting ground of myth and history. Her painting becomes the body of the poem: the unseen dragon leaving only the trace of fire, the earth’s body veiled in smoke wounds, and the sky, an eternal witness.

Philosophically, Kolovou’s work stands at the crossroads of visual existentialism and Greek mythology. She poses an ancient question in modern visual language: how does humanity stand between earth and sky, between temporality and eternity? Her answer is not rational explanation, but symbolic testimony—tears that water the soil, a tree yearning to breathe again, and Zeus watching as cosmic witness.

This work also resists the aesthetic nihilism of our time. Amidst the global art scene’s tendency to recycle the banality of post-internet aesthetics, Maria brings us back to the archaic roots: myth as a living force, myth as the heartbeat of art itself. She affirms that art, like mythology, is ritual—a medium for comprehending tragedy, and a prayer that a scorched world might yet bear fruit again.

---

Supporting Poem for the Review

 

*Blue is the breath of heaven

falling into the body of earth,

 where stands a figure—

 half ocean, half prayer.

 It holds the circle of cosmos

 like a wound beyond healing,

 yet behind the smoke, it plants its tears

 so the primeval tree may bear fruit again.

 Zeus gazes from afar,

 as if to say:

 ‘Whoever burned this garden

 shall bear eternal wrath,

 yet whoever waters it with tears

 shall become the root of new life.’*

---

II

Maria Kolovou Roumelioti’s Uranus and Earth (90 x 110 cm, mixed media) is a profound representation of the intersection of visual art, mythology, and philosophy. Within the trajectory of global contemporary art, this work affirms the resurgence of mythopoetic tendencies—art that revives mythological narratives as vehicles for existential reflection and critique of the present age.

The Context of Contemporary Art

Over the last decade, contemporary art has shifted away from postmodern dominance toward a re-exploration of spirituality, symbolism, and myth. This trend appears in the works of artists across Eastern Europe, Latin America, and Asia, who resist the “banality of post-internet art” by reviving cosmological metaphors. Kolovou’s painting resonates deeply with this tendency.

Uranus and Earth may be read as a form of Cosmic Neo-Symbolism, born of dialogue with 19th-century Symbolism (Odilon Redon, Gustave Moreau), yet reimagined with mixed-media techniques and contemporary aesthetics. Kolovou does not depict mythology literally, but abstracts it into liquid forms, cosmic blue hues, and circles as symbols of the cosmos.

The Relationship Between Painting and Poetry

Kolovou is not only a painter but also a poet. Her poem In a Lost Paradise provides the conceptual framework for her painting. The poem speaks of a garden burned by dragons—an allegory of cosmic and ecological destruction. The painting becomes its visual counterpart: a sea-born figure, enveloped by cosmic circles, standing as witness to devastation and to the hope of renewal.

This interweaving of painting and poetry echoes the Greek tradition, where art, myth, and philosophy were inseparable—mutually sustaining ways of knowing the world.

Visual Symbolism 

The Circle: symbol of the cosmos, perfection, and eternal cycles; representing Uranus (sky) encircling Earth.

The Liquid Body: signifies origin in the sea (chaos) and human fragility; a metaphor for existence as ever-shifting, unstable, mortal.

The Blue Hue: layered meanings—spirituality, the depth of the Aegean, and the bruises of history.

These symbols work together as visual narrative devices, guiding the viewer into layers of philosophical interpretation. 

Greek Philosophy in the Work

Kolovou reasserts the lineage of Greek thought, particularly Hesiod’s cosmogony of Uranus (Sky) and Gaia (Earth). Their union and conflict birthed life and tragedy. By revisiting this myth, Kolovou invites reflection upon the contemporary crisis: the broken relationship between humanity and nature, between earth and spirituality.

Critique and Position in Global Art

Compared to the prevalence of digital and conceptual art, Kolovou’s work positions itself as a critique of art’s dehumanization through excessive technologization. She embraces what might be called archaic modernism—bringing back primal myth into contemporary visual language. This makes her work globally relevant: it does not reject contemporaneity, but refuses to forget the archetypal.

Uranus and Earth is not merely a painting but a mythopoetic manifesto. It demonstrates that contemporary art can still serve as a meeting ground for ancient philosophy, myth, and critical reflection upon modern crises. By merging poetry and painting, Maria Kolovou Roumelioti affirms that true art is not merely a play of forms, but also ritual, prayer, and cosmic testimony.

 

West Sumatra, Indonesia, 2025.

 

Ευχαριστώ πολύ τον εκλεκτό Καλλιτέχνη, Συγγραφέα και Κριτικό Τέχνης, Rizal Tanjung

που με την Κριτική του ματιά και τη βαθιά του Γνώση, δίνει παλμό στο σεμνό έργο μου!

Ευχαριστώ την εκλεκτή ποιήτρια

Eva Lianou Petropoulou για τις Γέφυρες Πολιτισμού που χτίζει, δίνοντας τη δυνατότητα στο έργο μας να ταξιδέψει και τη φωνή μας να ακουστεί...

Καλή συνέχεια σε ό,τι όμορφο κάνετε αγαπητοί μου φίλοι!

May God bless you!

Stay healthy, inspired and creative!

Myriad thanks for your supportiveness and kindness!