«ΜΕ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΦΙΛΙ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

Είπα να πλέξω δύο στίχους

πλάι στη λίμνη με τους κύκνους

μ’ έναν  αητό για σύντροφό τους

κι έναν ήλιο για  αδελφό τους

που να ‘χει στα χρυσά του γένια

κρυμμένα άσπρα περιστέρια

να τα φορτώσω σε δελφίνι

να γίνουν οι άνθρωποι όλοι φίλοι.

Είπα να πλέξω ένα στεφάνι

με ασημή  κλωστή το βράδυ

να πλάσω κι ένα άξιο χέρι

φωλιά να χτίζει σε παρτέρι

μ’ απήγανο και βάλσαμο

να ‘βρει η Ειρήνη  άσυλο

και να κρεμάσω δυο φεγγάρια

να λάμπουν σαν μαργαριτάρια.

Είπα να κρύψω δυο στιχάκια

στης αμμουδιάς τα βοτσαλάκια

μα ο θρήνος ο καλός μου φίλος

που ήταν της  ζωής μου ο ύμνος

μίαν αυγή μ’ ένα καράβι

στα λάθη μου βρήκε λιμάνι

κι αντίκρισα την κόλαση

με του θνητού την όραση.

Με της αγάπης το φιλί

έγραψα μια επιστολή

στου ήλιου τα χρυσά τα γένια

ζητώντας  του Πλάστη την Ευγένεια

με δυο σειρές μαργαριτάρια

να λούζει της μνήμης τα καράβια

και στων γραφιάδων τις καρδιές

να καίει άσβεστες φωτιές.

Πήρα φτερά απ’ τον άνεμο

του φεγγαριού τ’ απάνεμο

κι έκρυψα μέσα στα μαλλιά μου

δυο ρόδια απ’ την αγκαλιά μου

και με αγάπη και στοργή

επήρα μια αποστολή

όλη τη γη να αγκαλιάζω

εχθρούς και φίλους να μονιάζω.

Κι όταν τους στίχους όλους πλέξω

και την ψυχή μου θα αρμέξω

τα χρώματα σ’ ουράνιο τόξο

σε όλο τον κόσμο θα απλώσω

με την καρδιά  γεμάτη αγάπη

στου παραδείσου σας τα πλάτη

θα σας τους  στείλω με ένα τζίνι

να γίνουν οι άνθρωποι όλοι φίλοι!

Πέμπτη, 2 Αυγούστου 2012

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη