«ΕΜΠΝΕΥΣΗ» στίχοι Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΈΜΠΝΕΥΣΗ

Πουλιά, γοργόνες  και όνειρα

σκαριά γεμάτα ελπίδες

στη ρότα  σου τα ξόδεψες

να γίνουν ηλιαχτίδες.

Το θρήνο αγάλι  κράτησες

να μείνει όλος δικός σου

στην πλώρη γέλιο άφησες

για χάδι των καιρών σου.

Κι ό,τι εμπρός σου αντάμωσες

ήταν ευχή και τάμα

οίστρος μιας άγιας  έμπνευσης

ζωής γιγάντιο άλμα.

Ρόλο  τρανό σου  έπαιξε

γυναίκα μ’ άγια χέρια

που ‘χε πυξίδα  πλάι της

τον ήλιο και τα αστέρια..

Τα χέρια της στα χάρισε

τον ήλιο να αγγίξεις

μπόι να απλώσεις πιο ψηλό

να τον προϋπαντήσεις.

Έγινε μάνα κι αδελφή,

παιδί, ψυχή και σώμα,

έγινε αγέρι και φωτιά

της πεθυμιάς σου στρώμα.

Κι όλα μεμιάς πήραν μορφή

γίνανε φως και στίχοι

‘γιναν εικόνες λαμπερές

με χρώματα και μνήμη.

Τρίτη, 21 Φεβρουαρίου 2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη