Κριτική άποψη της συγγραφέως Αλεξάνδρας Παυλίδου Θωμά για το μυθιστόρημα «ΑΛΦΕΣ» της Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη στην σελίδα http://cheimarros.eu.

Η κυρία Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη μας έδωσε το δεύτερο βιβλίο της «ΑΛΦΕΣ». Kαι είναι οι «ΑΛΦΕΣ» της, ένα βιβλίο που συγκινεί, που σε κάνει να γυρνάς πίσω στα δύσκολα χρόνια που η επιβίωση ήταν δύσκολη. Που οι άνθρωποι ήταν σκληροί σαν την πέτρα. Βίαιοι σαν το σίδερο που δάμαζε τη γη.

Μαστόρισσα του λόγου κάνει ανατομή ψυχών, πληγώνεται, κατανοεί, συγχωρεί.
Στο βιβλίο της των 280 σελίδων βρίσκεις την ηθογραφία του τόπου που μεγάλωσε. Τα ήθη και τα έθιμα. Τη σκληρή ζωή των ανθρώπων που αφού υπόταξαν τη γη, ήθελαν να υποτάξουν και τον άνθρωπο το δικό τους άνθρωπο. Να τον κάνουν σκλάβο τους. Εργάτη τους. Η γυναίκα, πολύ της ήταν, αν την είχαν για άνθρωπο.

Η εξομολόγησή της γίνεται μπρος στον Θεό, την ώρα που σηκώνει ένα -ένα τα πέπλα της αληθείας, της δικής της μοναδικής αλήθειας.

Δεν την γνώριζε αυτήν την αλήθεια η Μαρία και την έψαχνε παντού.
Ήρθε όταν οι μάρτυρες δεν υπήρχαν, Μα και αν υπήρχαν δεν μίλησαν. Ίσως να ήταν ορκισμένοι στη μοίρα τους. Στη μοίρα που τους όρκισε, στη μοίρα που τους σφράγισε με του πόνου το φίμωτρο. Όταν υπήρχε μόνο η Μαρία, οι προβληματισμοί της και τα κομμάτια της ζωής της, ένα- ένα, οι σιωπές… Έψαχνε μέσα της, έκλαιγε γιατί;…
Εκεί δεν σταμάτησε, γνώριζε πως εκεί που ακούμε το πρώτο μας λόγο, εκεί που μπουσιουλάμε υπάρχει και το βοτάνι της γνώσης και της λησμονιάς.
Δεν θέλει να λησμονήσει, ούτε να λησμονηθεί. Να καταλάβει θέλει, να μπορέσει να συγχωρήσει.
Τρέχει στους λάκκους στα χωράφια, παίζει κρυφτό με τις ηλιαχτίδες ή του φεγγαριού τη χάση ανάμεσα στις καλαμιές της ζωής της, καθώς προσπαθεί να μάθει, να μαντέψει, να καταλάβει.

Θέλει να δώσει, μα για να δώσει, έπρεπε να βρει, να καταλάβει η ίδια τις σκιές του φόβου της των πληγών της.

Παίζει με τη ζωή, που ξεφυτρώνει παντού σαν λουλούδι.

Μάνα είναι και θέλει να δώσει στα παιδιά της την άλλη θέση του κόσμου, του δικού της παλιού κόσμου. Του κόσμου του πόνου που τον έκρυβε η σιωπή.
Και θαυμάζει όλα όσα θα της έδιναν το βήμα της ζωής της. Σχολείο, ραπτομηχανή, αργαλειός.
Και από μικρή ζυμώθηκε στο κάλεσμα της γης. Ήθελε; Μα κι αν δεν ήθελε, τότε ή πάντα ο άνθρωπος της γης για να ζήσει με αυτήν, πρέπει να την αγαπά σαν λιβάδι ονείρου, σαν λασπότοπο σκληρής αλήθεια σαν… σαν… σαν...

Γονείς παππούδες περνάν από την κρησάρα του χρόνου. Γεννήτορες, βασανιστέ;;;; Βασανίζουν και βασανίζονται. Μα η Μαρία στο τέλος τους δικαιώνει όλους. Τους δικαιώνει ο χρόνος, η Μαρία, ο καλός της σύντροφος και τα παιδιά της. Κλείνει πίσω της το παρελθόν χωρίς να διαγράφει ούτε λέξη.

Πως να πράξεις άλλα από αυτά που έμαθες, πίσω από τα κρεβάτια του πόνου στην εργασία της;

Δικαιώνει ακόμη και αυτούς που σκότωσαν ένα μικρό κομμάτι της ψυχής της.
Τώρα λυτρωμένη θα προχωρήσει στη ζωή και ελπίζω πως δεν θα αφήσει το μολύβι της σε αργία.

Ακούστε την.

Το μοιρολόι:

Σε στόλισαν με τα καλά

να πας στο πανηγύρι,

και μ΄άφησες μονάχη μου

σαν καλαμιά στον κάμπο

με δυο παιδάκια ορφανά

μέσα στη σαρμανίτσα.

Ποια θα τους πλένει τα σκουτιά;

Ποια θα τους μαγειρεύει;

Ποια θα τους λέει παινέματα

και ποια θα τα νταντεύει;

Και ύστερα μονολογεί:

«Στην αρχή προσπάθησα να ωραιοποιήσω τις ιστορίες μου, χωρίς ποτέ να κρύψω την αλήθεια. Έκανα τις καταδύσεις μου στο βυθό του μυαλού και της σκέψης. Ρωτούσα να βρω τις πληροφορίες μου και με πόνο ψυχής ανακάλυψα όλα όσα δεν είχα ανακαλύψει ως τότε. Έτσι σιγά σιγά γαλήνεψα γιατί έμαθα την αλήθεια και κατάλαβα το σκοπό της ζωής.

Τηλ παραγγελίας του βιβλίου: 26140005077 Εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ».

Πολύ ωραία έκδοση, περιποιημένη. Το εξώφυλλο είναι έργο της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη.

Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά