Τζοκόντα
Βλέμμα
μετέωρο
τον
καμβά της δόξας ενδύει
με ένα μειλίχιο
γέλιο περιεργάζεται
τα άκαμπτα δεμένα στις φούχτες ακροδάχτυλα.
Αμίλητη
αφήνεται,
αιώνια
περιπλανώμενη
στα
μυστικά του εραστή πλάστη.
Κλεισμένη
ερμητικά στη βιτρίνα του κόσμου
πίσω
απ’ τα τζάμια της ψυχής
αγναντεύει θαμώνες
έκπληκτους κι εραστές
των
αινιγματικών βλεφάρων της,
των
μειλίχιων εκφράσεων
στο τοξωτό γεφύρι των φρυδιών της.
Σαν γλυκιά
ανάμνηση του καιρού που ανέστησε
της ομορφιάς της το αιώνιο χάρμα
Δονείται στη μανιέρα των χρωμάτων της
άπτοντας το αιώνιο φως
στο άλικο και γήινο.
7
Δεκέμβρη 2013
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου