«ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ»
....Στα μαλλιά της είχαν μπλεχτεί
τα χρώματα της ίριδας. Έπαιρναν φως απ' την αγνότητα του προσώπου κι
είχαν αντρειέψει την ομορφάδα της.
Τις νύχτες η σελήνη της χάριζε μια ασημένια θλίψη που
χωρούσε τις έγνοιες όλου του κόσμου. Την έντυνε με πένθιμο σάλι
να βρίσκουν καταφύγιο οι δράκοι της.
Κι εκείνοι, σαν έπεφτε νύχτα, άπλωναν φτερά,
την έπαιρναν αγκαλιά κι αντί φιλιά την κερνούσαν με τη φωτιά της περιπλάνησης.
Είχαν ζηλέψει την φρονιμάδα της. Η καρτερία είχε
ταράξει τα νερά τους. Με γαλήνια σκέψη και
υπομονή κατάφερε να ημερέψει ατίθασους δαίμονες, που ως τότε την είχαν βασανίσει αθέλητα....
7 Μάη 2018
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου