«ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη. ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ του βιβλίου από τον Γεράσιμο Μ. Λυμπεράτο

«ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη.

ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ  του βιβλίου από τον Γεράσιμο Μ. Λυμπεράτο

Ο εκδοτικός οίκος «ΤΟ ΔΟΝΤΙ» παρουσίασε στο κοινό της Πάτρας και κατ επέκταση σ’ όλο το ελληνικό αναγνωστικό κοινό το νέο βιβλίο της Συγγραφέως, Ποιήτριας και Αθλήτριας  Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη, που φέρει τον τίτλο  «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ»

Πρόκειται για μια συλλογή 23 διηγημάτων  πλαισιωμένα μερικά από αυτά και με ποίηση που υποστηρίζουν θετικά τον βαθύτερο στοχασμό της συγγραφέως σ’ αυτή την συλλογή.
Στο σύνολό της η έκδοση αυτή αποτελεί ένα ελάχιστο μέτρο από το πλούσιο πνευματικό μόχθο της ελληνίδας πεζογράφου Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, και είναι ένα απλό δείγμα συμβολής της στην αναβάθμιση -  με βάση τα πιστεύω της- της πολιτιστικής ζωής του τόπου μας.

Είναι γεγονός πως ο αγώνας για την ζωή, την κοινωνική πρόοδο, τις αξίες ενός λαού και την πραγμάτωση ενός καλύτερου κόσμου κάθε ένας ξεχωριστά και πολλοί μαζί, μπορούν να την δουν από διαφορετική σκοπιά.

Αυτό δεν παύει όμως  να δίνουν  τον αγώνα συνειδητά, καθώς τα κακά σημάδια της σημερινής σύγχρονης  κοινωνίας, μας κάνουν να αγωνιάμε, να πονάμε και να μας κλείνουν όλες τις εξόδους για την αναζήτηση της αλήθειας, με την παραπληροφόρηση από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αφού προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν σε ένα ξενόφερτο και χωρίς ποιότητα τρόπο ζωής. «Η ξενόφερτη κουλτούρα, έκλεισε στο σεντούκι με δίχως ναφθαλίνη τα δικά μας έθιμα και καθώς κάνουμε «κουβέντα με πικρό καφέ» αντιλαμβανόμαστε την κατάντια μας…», μας λέει η συγγραφέας στον πρόλογό της.

Αν η συγγραφέας  ανήσυχη επιχειρεί επιστροφή στο χθες το κοντινό αλλά και το μακρύτερο δεν είναι γιατί θέλει να παραμείνει εκεί κατά την γνώμη μας. Αλλά για να φέρει στο φως  τις αξίες αυτές που σήμερα έχουν χαθεί ή το λιγότερο έχουν ξεθωριάσει.  Να υπενθυμίσει πως υπάρχουν έθιμα και παράδοση που δεν πρέπει να ξεχαστούν  επειδή κάποιοι το επιδιώκουν αυτό, αλλά να προστεθούν στο σημερινό γίγνεσθαι του λαού μας αποβάλλοντας το όποιο αρνητικό και μη ποιοτικό ξενόφερτο υποκατάστατο κουλτούρας∙
κι αυτό για να δικαιώσει από την μια όλους αυτούς τους γενναίους ανθρώπους που θυσιάστηκαν με τον ένα ή άλλο τρόπο για τον τόπο μας, για την δημιουργία  της κουλτούρα μας, την λαϊκή παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά μας κι από την άλλη αυτή η κληρονομιά να γίνει κτήμα της σημερινής νεολαίας μας, που στην προκειμένη περίπτωση, μεγάλα κομμάτια αυτής παραπατούν  χάνοντας κάθε σχέση με την ιστορία μας ως βασική προϋπόθεση για την συνέχιση  και εξέλιξη του πολιτισμού μας.

«Το χρυσάφι της γης μας» είναι όλα όσα δίδαξαν οι ήρωες προγονοί μας. Η οικογένειά μας, τα παιδιά μας, οι συγγενείς, οι φίλοι, το χώμα μας, η γνώση και η ιστορία του τόπου μας: Είναι τα διαμαντικά μας…», μας αποκαλύπτει η συγγραφέας.

Η αισθητική των 23 διηγημάτων που αποτελούν το «ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» μας  αφήνει  πρώτιστα ένα θαρραλέο θαυμασμό  δεξιοτεχνίας γραφής κι ευαισθησίας.
Ο χειρισμός της γλώσσας εμπλουτισμένος και με δεκάδες λέξεις «ντοπιολαλιάς», υποβοηθούν στην νοηματική ανάγκη για ορθή ανάγνωση και μελέτη των κειμένων.
 Τα διηγήματα δεν σ’ αφήνουν μ’ ανοιχτό το στόμα όπως αυτά τα «εμπορικά», αλλά σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον να κάνεις περισυλλογή, να πάρεις θέση έστω και αν σε κάποια από αυτά δεν  συμφωνείς. Κι εδώ ακριβώς είναι η αξία τους, προβληματίζουν.
Ακόμη θα λέγαμε πως τα πεζογραφήματα σε συνδυασμό με ποιητικές δημιουργίες της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη- κάτι που για 2^η φορά παρατηρούμε, μετά τις ΑΛΦΕΣ-αποτελούν είδος πρωτοποριακής και νεωτεριστικής γραφής.
Το κάθε ένα από αυτά τα 23 διηγήματα -του τώρα και του χθες- έχει την δική του λογοτεχνική αξία, που τα χαρακτηρίζει και η πρωτοτυπία, καθώς πολλά από αυτά δεν είναι επηρεασμένα από τα διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα. Είναι άκρως αυθεντικά. Διακρίνονται μάλιστα για την γραφική τους οντότητα, τον διαχωρισμός τους  σε ένα ευρύ κύκλο θεμάτων χωρίς να αποσπώνται από το αρχικό συνολικό τους στόχο.

Τώρα, στις  επίκαιρες  κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, εκτιμήσεις της συγγραφέα -παρ όλες τις ειλικρινείς προσπάθειές της να προβάλλει την σημερινή οικτρή πραγματικότητα-, πιστεύουμε πως απουσιάζει το ιδεολογικό υπόβαθρό της, που θα την βοηθούσε πιο βαθυστόχαστα να αξιοποιήσει την έντονη διαμαρτυρία της.  Δεν φταίει η τεχνολογία π.χ.  - λέμε εμείς- για όποια κακά συμβάντα αυτή  δημιουργεί,  αναδουλειά κλπ, αλλά η κακή χρήση της στο όνομα  της απληστίας και του οικ. κέρδους των λίγων.  «…Είναι γιατί φοβάμαι το αιμοβόρο θεριό που μπαίνει στο αλώνι κι αλωνίζει μόνο του φορτώνοντας τον ιδρώτα και τον κόπο μας καρπώνοντάς τα ως δικά του…».  Ούτε το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» έχασε το νόημα του  αφού έδρασε αποφασιστικά στην συντριβή της δικτατορίας του 67 και κατεγράφει στην ιστορία ως σύνθημα αγώνα παντός εποχής για τις μέλλουσες γενιές μέχρι την πραγμάτωση, την αληθινή πραγμάτωση των ονείρων μας για μια πατρίδα εθνικά κυρίαρχη, της κοινωνικής προόδου, της αγάπης της ειρήνης  και της δικαιοσύνης, λέμε εμείς. Η Μαραθωνοδρόμος Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη, πρώτη και καλλίτερη ξέρει τι σημαίνει να μπαίνει κάποιος στον χορό  οποιουδήποτε αγώνα - μικρού ή μεγάλου, αθλητικού ή κοινωνικού- να ξεκινά, και  να τερματίζει. Ξέρει πως τόσο το ξεκίνημα όσο και ο τερματισμός απαιτούν αποφασιστικότητα. Εκείνο όμως που ξεχωρίζει είναι η ενδιάμεση απόσταση.

«Τα πρώτα χιλιόμετρα τα τρέχεις με το σώμα, τα τελευταία με την ψυχή…» μας λέει. 

Και «Οι λαγόνες τους άρχισαν να πονούν. Τα πέλματά τους πρήζονταν. Δάκτυλα, πέλματα, κνήμες, περόνες και μηροί, είχαν αναλάβει να μεταφέρουν όλο το φορτίο στο τέρμα. Άρχιζαν να πονούν και τα σπλάχνα τους. Ένιωθαν κι ένα μικρό μούδιασμα στα χέρια… Συμμεριζόντουσαν το ανθρώπινο τσούρμο που έτρεχε ξωπίσω τους μα ήταν καλά γειωμένοι στο χώμα κρατώντας γεμάτη αποσκευή την ψυχή τους. Έτρεχαν ασταμάτητα, αναζητώντας σε κάθε λεπτό κι ένα κομμάτι απ’ το πάζλ που συνέθετε το κορμί τους. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΥΡΩΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΥΑΝ…».
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ουσία κάθε αγώνα αθλητικού ή κοινωνικού. Η αναγέννηση κάθε στιγμή της Ελπίδας για τον τερματισμό, για την νίκη, που αυτή  δεν μετριέται   με όρους (εθνικιστικούς),  αλλά    στη βάση της  ευγενικής άμιλλας, της δημιουργίας,  του λαού μας , των λαών της  γης, αντί μιας νίκης  που στηρίζεται σε ένα βρώμικο κατακτητικό  ή εμπορικό πόλεμο.

Σ’ αυτό τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας 2018, «δρομείς από κάθε γωνιά του πλανήτη παρευρίσκονταν…».

«Μέσα σε εκείνο το πολυποίκιλτο λεφούσι ένιωσαν να τους τυλίγει μια υπερκόσμια ευλογία, μια ατλάντια δύναμη που γεννήθηκε και μεγάλωσε για να πραγματοποιήσει αυτό που πιότερο επιθυμούσαν». Αμήν λέμε εμείς.

«Και είδαν τις πέτρες να λάμπουν στο φως, αιώνες τώρα ντυμένες το στέμμα της δόξας. Πάνω στη σάρκα τους ριζωμένη παρέμενε η αρετή και η τόλμη, η ανδρεία και η θέληση για ευγενή αγώνα, για ειρήνη, για λευτεριά, για υπέρβαση και νίκη».

Από μας αγαπητή Μαρία τίποτε άλλο. Καλοτάξιδο- Καλοδιάβαστο το νέο σου βιβλίο, και συγχαρητήρια.

27 Ιουλίου 2018

Γεράσιμος Μ. Λυμπεράτος