ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ  του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου

ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ.

Το τραγούδι του θανάτου -πύρινη φωτιά, –

διαπερνούσε την βλογημένη γη της Αττικής.

Καμιά σταγόνα βροχής πανωθέ του

και μόνο αγέρας μανιακός το καθοδηγούσε,

με στόχο να καταστρέψει τον άνθρωπο κυκλώνοντάς  τον.

Ο αβάσταχτος πόνος δεν άργησε νά ‘ρθει.

Τα ουρλιαχτά, τρόμος κι ύστερα…

σάρκες καμένες, πνιγμοί , θρήνος παντού.

Τα σπίτια έτριζαν στις φλόγες.

Μπρός τους κρημνοί,  θάλασσα

και πίσω σάρωνε τα πάντα η φωτιά.

Οι θεοί και οι άγιοι

δεν το κούνησαν από τα εικονίσματά τους,

κι οι παπάδες δεν πρόλαβαν ούτε μια προσευχή να κάνουν.

Η μάνικα του πυροσβέστη λίγη για να σβύσει την φωτιά.

Η χλεύη ασάλευτη εκδικητική μετρούσε τα θυματά της.

Ποιος σκόρπισε την φρίκη του θανάτου;

Πως κάηκαν τόσες αθώες ψυχές

με τα μάτια ορθάνοιχτα  στις φλόγες;

Κραυγές απελπισίας απ’ ανθρώπους, ζώα.

Πως έτριζαν τα δέντρα στις ορέξεις της φωτιάς!

Τίποτε δεν απόμεινε. Όλα καρβουνο.

Καμένες φτερούγες πουλιών,

καμένες φτερούγες παιδιών στο πρώτο πέταμά τους.

Κι ότι  είχε απομήνει όλο κι όλο στους μελοθάνατους,

το τελευταίο  «σφιχταγκάλιασμά τους».

Αυτό το  τελευταίο τους

«ανθρώπινο σινιάλο» αγάπης, για την ιστορία,

λίγο πριν οι πύρηνες φλόγες τους ζηλέψουν,

τους μιμηθούν και σμίξουν  μαζί τους

σ αυτό το σφιχταγκάλιασμα του  θανάτου.

Απόγνωση.

Σε ένα πόλεμο, μια μάχη, μια καταδίκη,

μπορεί να προλάβεις να πείς «λευτεριά ή θάνατος.»

Μπορεί να πέσεις στο εκτελεστικό απόσπασμα

χωρίς μαντήλι στα μάτια,

να τραγουδάς σαν τον Μπελογιάννη

να νιώσεις την ύστατη στιγμή σαν ήρωας.

Μα εδώ κυκλωμένος στις φλόγες

που φάνταζαν σαν γιγάντιοι πύρινοι δράκοι,

τι να πείς και που να πάς;

Απόγνωση οριστική, θάνατος.

Από την μακρινή Αυστραλία,

συγνώμη Αττική για τις πληγές σου

που σήμερα σε καίνε φρικτά.

Συγνώμη για κάθε ανθρωπό σου  που αθελά σου στερήθηκες.

Συγνώμη γιατί σου άξιζε καλύτερη τύχη.

Συγνώμη που σ’ άφησαν απροστάτευτη.

Με σπαραγμό, νοερά,

κοντά στις γιαγιάδες, στους παπούδες,

στους γονείς και στα παιδάκια που κάηκαν ζωντανά.

Κοντά στις καμένες κούκλες των κοριτσιών

στα καμένα «ηρωϊκά» παιχνίδια των αγοριών.

Στα καμένα ποδήλατα που έχασαν το χρώμα τους

κόκκινο, κίτρινο, γαλάζιο,  βυσσινί,

κοντά στα σκελετωμένα αυτοκίνητα

της νιότης και των ερώτων,

κοντά στα χιλιάδες σπίτια της χαράς,  που ξαφνικά στοίχειωσαν,

εδώ κοντά στα αποκαΐδια των «γενναίων δέντρων»  που άφησαν οι φλόγες,

σ΄αυτό το απροσδόκητο ρημαδιό, ξαναρωτάμε;

Ποιος φταίει για τις σβησμένες φωνές των παιδιών;

Απαντήστε.

Για το φως μόνο.

Για να μη χάσει εκείνη την τρυφερωτητά του!

Για το ακριβό οξυγόνο που χάσαμε!

Για την δικαιοσύνη του ήλιου τη νοητή και μόνο,

ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ.