Στα χρόνια της αθωότητας
Με ρώτησες για την αθωότητά μου, τα χρόνια που ήμουν παιδί, ένα μικρό κορίτσι. Τότε, δεν ήσουν γεννημένη… Δεν είχες ακόμη αντικρίσει τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα. Δεν ήσουν πουθενά και τίποτα… Ίσως, ήσουν ένα μικρός σπόρος λουλουδιού στα σπλάχνα της μάνας και του πατέρα. Εγώ ζούσα σε ένα όμορφο λιβάδι, μα εσύ κατοικούσες σ’ ένα σκοτεινό κήπο. Εγώ τσαλαβουτούσα στα καθαρά νερά της λίμνης κι εσύ έκλαιγες σιωπηλά σε άγνωρους ωκεανούς. Πιθυμούσες να βγεις απ’ την κρυψώνα σου. Να γνωρίσεις αυτούς που κυοφόρησαν τη ζωή σου.
Η πρώτη μου δασκάλα ήταν η μητέρα μου. Ήταν η γυναίκα εκείνη που με κανάκεψε και τραγούδησε για μένα∙ που χτένισε τις πλεξούδες μου κι έπλεξε άστρα στα μαλλιά μου∙ που έδωσε όλο το γάλα της και μ’ αποκάλυψε αιώνια μυστικά. Έπαιζα μαζί της κι εκείνη απολάμβανε τα φιλιά μου. Ήταν περήφανη για μένα μα περισσότερο περήφανος ήταν ο πατέρα. Εκείνος με δίδαξε να εξασκώ τις αισθήσεις μου. Να τολμώ το αδιανόητο. Να καβαλικεύω το άλογό του, το μαύρο και δυνατό. 'Ελεγε πως ήμουν το δεξιό του χέρι, η προέκταση της ουρά του, επειδή ονομαζόταν Κολοβός... μα η ουρά του αλόγου του, ήταν μακριά, σαν την προέκταση του χεριού του, και χτυπούσε δυνατά κι αγριεμένη τον αέρα. Τις Κυριακές με έπαιρνε μαζί του. Πηγαίναμε στην εκκλησιά. Ακούγαμε ψαλμωδίες κι έπειτα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής στο φιδωτό μονοπάτι.
Τα πρωινά έβγαινα στα σκαλιά φορώντας το κόκκινο φουστάνι μου. Πατούσα τα πόδια μου γερά στα σκαλοπάτια. Τάιζα ηλιόσπορους τα περιστέρια. Η φύση ζούσε μέσα μου. Μα- θήτευσα στο πλάι της. Προσπάθησα να μεταφράσω τη γλώσσα της. Να αφουγκραστώ τις κραυγές της. Μαζί να καταγράψουμε τα αγαπημένα μου παραμύθια.
Πάντα αγαπούσα τη φύση και η ζωή μου ήταν όμορφη και τότε και τώρα. Το παρελθόν μου ήταν καλό και το παρόν μου καλύτερο. Με ευχές αποχαιρέτησα την παιδικότητα μου γευόμενη τις χαρές της αθωότητας και το αντίδωρο μου επιμένω να το φυλώ σε παιδικά αλέκιαστα χέρια.
20 Μαρτίου 2016
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου