«Ο Εφιάλτης μιας Ελληνίδας» της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

«ΕΦΙΑΛΤΗΣ»

 Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

Με μια πλοχεριά καρύδια στο χεράκι το δεξί

και δυο ροδαλή σταφύλια σε καλάθι από ψαθί,

έτρεχα σε ανηφόρα για να μη με πιάσει η μπόρα

που απ’ το γιόμα είχε αρχίσει σε ετοιμόρροπο γιαπί∙

Και με πρόλαβαν οι φίλοι και μου ‘κλεψαν  το σταφύλι

μες απ’ το καλάθι του Φουλή.

Κι είδα σε όραμα τον Βούδα, τον Ιησού και τον Ιούδα

κι έναν ήρωα αντάρτη σε φαρί,

Να φιλούν τον Αποστάτη και σε πληγωμένη πλάτη

να φορούν  μια ιστορία ιερή∙

Και αγνάντεψα δυο κόσμους και χιλιάδες άλλους δρόμους

μέσα απ’ της ψυχής  τη χαραγή.

Πήρα διάβασα Ελύτη, Παλαμά, Βαλαωρίτη

και του Ρίτσου τη «ΓΚΡΑΓΚΑΝΤΑ» ένα πρωί∙

Μου ‘ρθαν δάκρυα ποτάμια απ’ του Πλάτωνα τα χάδια

για μια «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» νέα και ηθική∙

Κι έγιναν οι φίλοι-φίδια... μα εγώ δάγκωσα  δυο μήλα

απ’ του παραδείσου το δεντρί!

Ήρθαν άγγελοι ουράνιοι, στο μυαλό μου πόθοι λάγνοι

μέσα απ’ της καρδιάς την εκκλησιά∙

Κι οι εχθροί μου ‘γιναν σκύλοι και τους μοίρασα σταφύλι

με τα δυο μου χέρια τα φτωχά∙

Μα τρεμόπαιζαν τα μάτια, κι είδα γκρεμισμένα κάστρα

και μια μάνα να βογκάει σε εικονίσματα ιερά.

Κι όσο έπιανε η μπόρα…είπα, πως: «θα σβήσω τώρα

μέσα στου μυαλού  τη  λασπουριά»

Κι άπλωσε η Ελλάδα ομπρέλα, μα με είχε πιάσει τρέλα

απ’ του Έλληνα  την τόση απονιά∙

Και με το δεξί μου χέρι, πέταξα άδειο το πανέρι

μες την κατηφόρα να βροντά.

« Άμα θες  ψυχή μου «Λύσου»  και μες το φιλί σου «Κρύψου»

τώρα που δυνάμωσε η βροχή...

Κι άμα θες ψυχή μου «Κλάψε», όμως στα Ιερά σου άσε

της χαμένης δόξας το κλειδί∙

 Κι άμα θες να  ξαναχτίσεις:  βρες του Πλάτωνα τις λύσεις

 κι ενός Δίκαιου Αριστείδη τη φωνή!!! ».

 Μαρία Κολοβού- Ρουμελιώτη

( Οι στίχοι έχουν βραβευτεί από τον Όμιλο UNESCO Κεφαλληνίας και Ιθάκης κι από τον Λογοτεχνικό Όμιλο «'Ξάστερον » κατά τον 12ο Ετήσιο Ποιητικό Διαγωνισμό του περιοδικού Λόγου και Τέχνης «ΚΕΛΑΙΝΩ». Ανήκουν  στην βραβευμένη  με Α΄ Βραβείο ποιητική συλλογή: «Ax Ελλάδα μου, νεράιδα πληγωμένη»).

Υμνητική μνεία για το ελληνικό έθνος από το βιβλίο “Η Γέννηση της Τραγωδίας” του Φρειδερίκου Νίτσε.

( Απόσπασμα)

  «Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
   Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
   Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
  Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».....

«H ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

(Στίχοι αφιερωμένοι στο σύζυγο μου και πατέρα των παιδιών μας)

Μια κόρη που την έλεγαν Μαρίτσα
στο παραθύρι αγνάντευε
φορώντας χρυσοκέντητα  στολίδια˙
το νιο επρόσμενε να έρθει να την πάρει,
σε μια ονειρεμένη πολιτεία να την πάει.
Στο παραθύρι στέκει κι αγναντεύει
και το μυαλό της βασανίζει κι όλο λέει:
«Άλλους τους σέρνει η στεριά...
κι άλλους  η θάλασσα...»

Μια κόρη που την έλεγαν Μαρίτσα
κι ένας νιος που τον φωνάζαν Γιάννη,
μαζί, χέρι με χέρι προχωράνε
για μια ονειρεμένη πολιτεία πάνε˙
και η θεά του Έρωτα με το σταμνί
γλυκό μεθυστικό κρασάκι τους κερνάει
και μεθυσμένους σε χρυσό κλουβί
τους δυο μαζί κρατάει.
Κι ο ένας λέει στον άλλον καθώς κοιτιούνται:
«Αλλού μας πάει η ζωή...
κι αλλού ο έρωτας!».

Μια μάνα που τη λεν Μαρίτσα,
στο μπαλκονάκι στέκει κι αγναντεύει
τον άντρα της που τον φωνάζουν Γιάννη
κι έχει βγει με τα παιδάκια τους σεργιάνι.
Στο μπαλκονάκι στέκει κι αγναντεύει
κι η χαρά τραγούδι λέει:

«Ένα! Δύο! Τρία!
Ρίξε μήλο! Πιάσε μήλο!!!
Τα παιδάκια μου βγήκαν σεργιάνι
μες την αγκαλιά του Αϊ- Γιάννη
κι η  καλή τους μανουλίτσα,
προσευχή στην Παναγίτσα».

Μια μάνα που τη λεν Μαρίτσα,
κι ένας πατέρας που τον φωνάζουν Γιάννη,
κάθονται στο ακρογιάλι˙
τη θάλασσα αγναντεύουν και τα κύματα,
το καράβι που αρμενίζει μεσοπέλαγα.
Προσευχή στην Παναγία
που τη λεν κι αυτή Μαρία
λένε οι δυο τους με αγωνία
βλέποντας την τρικυμία.

«Ένα... Δύο... Τρία…
Τρία παιδιά στην θάλασσα!
Θεέ μου, φύλαξέ τα!!!
Παιδάκια ροδομάγουλα, με γάλα αναθρεμμένα!
Δώσε Χριστέ  μου διαταγή
στης θάλασσας το κύμα
και στου ουρανού τα σύννεφα,
αλλού να ταξιδέψουν
να πάνε στ’ άγρια βουνά,
στα άγρια μονοπάτια,
εκεί, που μάνες δεν θωρούν
παιδιά δεν σεργιανούνε».

Ο Χριστός κι ο Αϊ Γιάννης
στα χέρια τους κρατούν το κύμα.
Η θάλασσα ημερεύει. Γίνεται λάδι!

Ένα! Δύο! Τρία!!!
Τρία παιδιά στης ακροθαλασσιάς την άμμο
πανέρια κρατούν στα χέρια τους
γεμάτα φύκια και ψάρια…
Δυο αγκαλίτσες με φιλιά
-ο Γιάννης κι η Μαρίτσα-
τα παίρνουν φεύγοντας μακριά
για άλλη παραλία!!!

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη 

Οι στίχοι ανήκουν στην ανέκδοτη ποιητική συλλογή:«H ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» 

''ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΟΛΩΝΕΣ'' του Διονύση Κουλεντιανού

Σε τρεις κολώνες στηρίζεται η κοινωνία:
Στο αίμα, στο σπέρμα και στο ψέμα!
Το αίμα καθορίζει τις σχέσεις των λαών
και ποτίζει τα πεδία των μαχών.
Το σπέρμα καθορίζει τις σχέσεις των ατόμων
και ποτίζει τα κρεβάτια τους.
Το ψέμα κυριαρχεί στους λαούς και
στα άτομα καθορίζοντας τη σημερινή ζεστή
πραγματικότητα και το μέλλον.
Κάπου εκεί τρυπώνει εκείνο που αφορά
το χρόνο και που οι φιλοσοφούντες
ονομάζουν....Ιστορία!

«ΔΑΚΡΥ» από τον Μιλτιάδη Ντόβα (Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ 4ου ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΚΥΠΡΙΩΝ 2013)

   

Ω  ξενιτιά  αθάνατη,  του  πόνου  θυγατέρα!

Χαμογελούν  οι  θάνατοι,  σε  σένα  νύχτα-μέρα!

Κόρη  που  κλαίει  και  γελά  ομπρός  στο  νιό  φεγγάρι!

Φωτιές,  θυμιές  από  ψηλά,  κι  ο  ήλιος  παλικάρι!

Ελλάδα,  Κύπρος  σου  μιλούν  με  θάρρος  ικεσίας!

Χαμόγελα  Οργής  σιωπούν,  μορφές  Αχερουσίας!

Αχερουσίας  με  κραυγές,  ειλώτων  δουλωμένης!

Σημαίνει  τ’  Άστρου  η  χαραυγή,  μορφή  θεάς  κρυμμένης!

Μοιάζει  ωσάν  την  Αθηνά,  ωσάν  την  Αφροδίτη!

Ελλάδα-Κύπρος  συνοδιά  με  φως  από  την  Οίτη!

Την  Οίτη  και  τον  Όλυμπο,  την  Πάφο  την  καημένη!

Αλήθεια  ορμή  τ’  Απόλυτου,  νεράιδα  θυμωμένη!

Νεράιδα,  πλάσμα  ξωτικό,  θεά  της  Ανταρσίας!

Και  ξάφνου  στήσανε  χορό,  θυμιές  της  Απουσίας!

Της  Απουσίας  απ’  τη  γη  κι  από  το  άγιο  χώμα!

Αντίλαλος,  τρανή  Οργή,  στης  λευτεριάς  το  δώμα!

Κόρη-Μητέρα  της  Οργής,  Ελλάδα  αντρειωμένη!

Λεβεντονιά  νιας  εποχής,  Κύπρος  η  ξακουσμένη!

Ψέλνει  τραγούδι  της  Οργής,  τραγούδι  της  Ανάγκης!

Ψιχάλες  Νιότης  συ  σκορπείς,  στης  ξενιτιάς  τις  ράγες! 

Τις  ράγες  που  σε  οδηγούν,  τρένο  της  Ιστορίας!

Ω  μαγεμένα  των  αετών,  φαντάσματα  θυσίας!

Ναός  της  ζήσης;  Θάλασσα,  με  τ’  Ουρανού  το  γαίμα!

Πανώρια  σαν  την  Άνασσα  την  Πόλη,  φως  και  ψέμα!

Το  φως  της,  μου  χαμογελά,  το  ψέμα  με  τρομάζει!

Το  ψέμα  είναι  η  αντηλιά,  που  τις  Οργές  «αρπάζει»!

«Αρπάζει»  όνειρου  μορφές,  σημάδι  άγιου  μύρου!

Από  της  Πόρνης  τις  κραυγές,  που  ψέλνουνε  με  ζήλο!

Που  ψέλνουνε,  για  το  Χριστό,  κλαίνε  για  τις  εικόνες!

Κομίζοντας  Οργής  αετό  και  τ’  άστρα  στους  αιώνες!

Ω  ξαστεριά  μου,  ξύπνησε,  με  όπλο  σου,  τη  Γνώση!

Κύπρος  κι  Ελλάδα  δάκρυσε,  ψυχή  που  θ’  ανταμώσει!

Ω!  Θ’  ανταμώσει  με  τιμές  και  λεβεντιάς  πορφύρες!

Φωτιές  Οργής  τρανές  πνοές  και  θυμωμένες  μοίρες!

Οι  μοίρες  της  Αποκοτιάς,  τ’  Αιώνα  κόρες  θείες!

Γέλιο  πομπής  πα’  στα  βουνά,  σε  Δήμου  εκκλησίες!

Ελλάδα  μου,  σε  προσκυνώ,  Κύπρος  μου,  σε  θαυμάζω!

Θα  πιω  του  Όλυμπου  πιοτό,  τ’  Όνειρο  σαν  δαμάζω!

Το  Όνειρο  τρανή  γιορτή,  μια  χώρα  δίχως  δάκρυ!

Χαμόγελου  οι  σταυραετοί  κι  η  ξενιτιά  στην  άκρη!

(Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ  4ου  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ  ΟΜΙΛΟΥ  ΚΥΠΡΙΩΝ  (ΕΠΟΚ)-ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ  -«ΤΟ  ΤΡΑΓΟΥΔΙ  ΤΗΣ  ΞΕΝΙΤΙΑΣ»!-  2013)