Ποίηση - Εκδόσεις Ωρίωνας
«Τα ρόδα του χρόνου» της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη
είναι από τα καλύτερα ποιητικά έργα που έχω διαβάσει. Μια εργασία πάνω
στην ίδια τη ζωή, δοσμένη με έναν πραγματικά υπέροχο τρόπο.
Πρόκειται
ουσιαστικά για μια άρτια ποιητική ενότητα, μέσα στην οποία
περιγράφονται τα συναισθήματα μιας γυναίκας στη δύση της ζωής της. Η
Περσεφόνη θυμάται, νοσταλγεί και κάνει τον απολογισμό της ζωής της. Της
χαμένης νιότης, των οικογενειακών στιγμών, των έντονων ερώτων. Ένα
ταξίδι αυτογνωσίας και προβληματισμού για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η Περσεφόνη ενσαρκώνει στον χαρακτήρα της όλα εκείνα τα στοιχεία που
συνθέτουν μια εύθραυστη προσωπικότητα. Γεμάτη ευαισθησίες, ονειροπόληση,
νεανική αφέλεια. Η ζωή όμως είναι πραγματική. Έχει σάρκα και οστά και
ξέρει να αποκαθηλώνει τα όνειρα, να φθείρει τους έρωτες, να ροκανίζει τα
θέλω μας… Η τυφλή αγάπη που γίνεται εγκλωβισμός και το πρόσωπο του
έρωτα, που το μεταλλάσσει η καθημερινότητα.
Με
διάφορα λεκτικά τρικ, η ποιήτρια αποδίδει με γλαφυρότητα τους
μονολόγους της ηρωίδας, πότε με αλλαγές προσώπου αφήγησης και πότε με
κάποιους αμυδρούς ιδιωματισμούς. Η Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη, ζώντας
στη Δυτική πλευρά της Ελλάδας, είναι εμφανώς επηρεασμένη από την
Επτανησιακή ποίηση. Χωρίς ιδιαίτερο κόπο αποδίδει με πιστότητα ολόκληρες
ποιητικές ενότητες, κάνοντας χρήση μέτρου και ομοιοκαταληξίας. Μα το
κάνει με έναν δικό της ξεχωριστό τρόπο, που ειλικρινά σε καθηλώνει.
Νοσταλγική, τρυφερή, μελωδική και αλληγορική, συνθέτει ένα ποιητικό έργο
ανεπανάληπτο. Δημιουργεί τέλεια πορτραίτα ανθρώπων και πλούσιες σκηνές,
που θαρρείς πως τις βλέπεις μπροστά σου. Ιδιαίτερα η περιγραφή της
νιότης γίνεται με εικόνες πολύχρωμες και έντονες, σχεδόν Διονυσιακές. Τέλος, θα μπορούσα άνετα να παραλληλίσω το έργο, σε οργάνωση, μορφή και ύφος, με το καταπληκτικό Days Of Future Passed των Moody Blues…
Δεν θα σας κουράσω άλλο. «Τα ρόδα του χρόνου»
είναι ένας γλυκός αποχαιρετισμός της νιότης, ένας ειλικρινής ανθρώπινος
απολογισμός για όσα επιτεύχθηκαν και όσα έμειναν ουτοπικά. Και τι
εκπληκτική εικόνα! Η ονειροπόλα ηλικιωμένη γυναίκα, κλείνει την
εξιστόρησή της κρατώντας την παιδική της κούκλα σφιχτά στα χέρια της.
Έτσι ακριβώς όπως ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στη ζωή.
Δεν
εντυπωσιάζομαι συχνά από μια ποιητική συλλογή, όμως η ανάγνωση αυτού
του βιβλίου ήταν μια έξοχη και αξέχαστη εμπειρία. Τα θερμά μου
συγχαρητήρια στην ποιήτρια.
Δείγμα γραφής:
ΑΣΥΛΗΤΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ
Γέμισες τη ζωή που σου χαρίστηκε
με ερμηνείες ανέγγιχτες και συντριμμένες ιδέες
που ποτέ, κανείς, δεν μπόρεσε να τις κατανοήσει.
Μετέφρασες το γέλιο και το δάκρυ
με πρωτότυπα σκηνικά,
αλλά,
οι ηθοποιοί σου έπαιξαν αδέξια τον ρόλο τους
με μεταμφιέσεις ετεροχρονισμένες.
Ζητούσαν σκηνικά φτηνά, μπογιατισμένα με υδρόχρωμα
πάνω σε χαρτί που λιώνει.
Η Ιαχή του φιλιού και του θρήνου σου
ακουγόταν μεταλλασσόμενη καθώς έπεφτε
σε τοίχους υπεροψίας.
Εσύ προσπάθησες κι έδωσες ό,τι κι αν είχες!
με ερμηνείες ανέγγιχτες και συντριμμένες ιδέες
που ποτέ, κανείς, δεν μπόρεσε να τις κατανοήσει.
Μετέφρασες το γέλιο και το δάκρυ
με πρωτότυπα σκηνικά,
αλλά,
οι ηθοποιοί σου έπαιξαν αδέξια τον ρόλο τους
με μεταμφιέσεις ετεροχρονισμένες.
Ζητούσαν σκηνικά φτηνά, μπογιατισμένα με υδρόχρωμα
πάνω σε χαρτί που λιώνει.
Η Ιαχή του φιλιού και του θρήνου σου
ακουγόταν μεταλλασσόμενη καθώς έπεφτε
σε τοίχους υπεροψίας.
Εσύ προσπάθησες κι έδωσες ό,τι κι αν είχες!
Το μυαλό σου τσάκιζες,
ν' ανακαλύψεις καλοτραγούδιστες λέξεις.
Γλυκιά συγγένεια προσπάθησες να κάνεις,
με το φως και τη σκιά.
Με το ραβδί της γνώσης σου χάραζες δρόμους
και με λευκό μαντήλι χαιρετούσες.
Αλλά,
οι δρόμοι σου γέμισαν υπνοβάτες,
που ποτέ δεν άνοιξαν τα μάτια να σε αντικρύσουν.
Μόνο σαν έφτασες στο τέρμα,
η ανατολή τους χτύπησε τα μάτια
και ξύπνησαν τρομαγμένοι.
Τότε,
κατάλαβαν την αξία σου κι όλα όσα έχασαν μαζί σου.
Έπειτα, ήσυχα ταξίδεψες...
Ανακουφισμένος,
πως είχες κάνει αυτό που η συνείδηση σε πρόσταζε.
Ήσυχος, με μια απέραντη σιωπή, κουραστική.
ν' ανακαλύψεις καλοτραγούδιστες λέξεις.
Γλυκιά συγγένεια προσπάθησες να κάνεις,
με το φως και τη σκιά.
Με το ραβδί της γνώσης σου χάραζες δρόμους
και με λευκό μαντήλι χαιρετούσες.
Αλλά,
οι δρόμοι σου γέμισαν υπνοβάτες,
που ποτέ δεν άνοιξαν τα μάτια να σε αντικρύσουν.
Μόνο σαν έφτασες στο τέρμα,
η ανατολή τους χτύπησε τα μάτια
και ξύπνησαν τρομαγμένοι.
Τότε,
κατάλαβαν την αξία σου κι όλα όσα έχασαν μαζί σου.
Έπειτα, ήσυχα ταξίδεψες...
Ανακουφισμένος,
πως είχες κάνει αυτό που η συνείδηση σε πρόσταζε.
Ήσυχος, με μια απέραντη σιωπή, κουραστική.
Δεν ζήτησες ποτέ σου προβολείς και φώτα.
Το τραγούδι σου ακουγόταν μοναχικό στο σκοτάδι
σε έρημη πολιτεία.
Υποκλίθηκες στους Θεούς
και σου αποκάλυψαν την θεότητά τους.
Έπειτα,
ανακάλυψες την μικρότητά σου
και την θνητή σου εικόνα.
Το τραγούδι σου ακουγόταν μοναχικό στο σκοτάδι
σε έρημη πολιτεία.
Υποκλίθηκες στους Θεούς
και σου αποκάλυψαν την θεότητά τους.
Έπειτα,
ανακάλυψες την μικρότητά σου
και την θνητή σου εικόνα.
Σαν αηδονάκι τραγουδούσες τους θρήνους σου
με τέχνη περιζήτητη και υπερφυσική
ταπείνωση.
Γυμνός δεχόσουν τις πισώπλατες μαχαιριές
κι έσφιγγες τα δόντια ν' αντέξεις.
Στήριγμα είχες τους Θεούς, τις πλάτες σου
και τα όνειρά σου.
Δεν μπόρεσε ποτέ,
κανείς,
να συντρίψει την αθωότητά σου!
με τέχνη περιζήτητη και υπερφυσική
ταπείνωση.
Γυμνός δεχόσουν τις πισώπλατες μαχαιριές
κι έσφιγγες τα δόντια ν' αντέξεις.
Στήριγμα είχες τους Θεούς, τις πλάτες σου
και τα όνειρά σου.
Δεν μπόρεσε ποτέ,
κανείς,
να συντρίψει την αθωότητά σου!
Πλάστηκες απ' τους Θεούς για το Θεό και τους ανθρώπους
κι αυτό το γνώριζες από αρχής,
στρώνοντας στο διάβα σου με ροδοπέταλα τους δρόμους
μέχρι να φτάσεις εκεί που ξεκίνησες.
Ήσυχος.
Με μια απέραντη, ακούραστη σιωπή!
κι αυτό το γνώριζες από αρχής,
στρώνοντας στο διάβα σου με ροδοπέταλα τους δρόμους
μέχρι να φτάσεις εκεί που ξεκίνησες.
Ήσυχος.
Με μια απέραντη, ακούραστη σιωπή!
Αλέξανδρος Ακριτίδης
Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών
http://apostaktirio.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου