«ΛΟΓΟΣ» του Μιλτιάδη Ντόβα

Ελληνικό  καθάριο  φως,  φωτιά  της  Οικουμένης!

Αθάνατος  Ωκεανός,  Ελπίδας  αντρειωμένης!

Προβάλλει  η  ξαστεριά  της  Γης,  μ’  ουράνιες  εικόνες! 

Και  με  σημάδι  της  Οργής,  εαρινούς  χειμώνες!

Εαρινούς  κι  ασίγαστους,  με  ήλιο  θυμωμένο!

Σύμβολο  νέας  εποχής,  Λαό  τον  «πικραμένο»!

Κείνο  τον  γίγα,  τον  αετό,  αγέρωχο  της  Νιότης!

Ξεφτέρι  με  το  σταυραετό,  Οργής  ο  στρατιώτης!

Ο  μαχητής  θείας  Ψυχής,  δούλων  όπου  γελάνε!

Σημείο  Ύψιστης  Αρχής,  θεοί  να  τραγουδάνε!

Ναι!  Ψέλνουνε  τη  λευτεριά,  με  σφρίγος,  φως,  αγέρα!

Κι  υμνούνε  και  τη  λεβεντιά,  στα  άστρα  του  Πατέρα!

Στα  άστρα  της  Αποκοτιάς,  ελληνικά  αγγεία!

Μιας  οργισμένης  Ομορφιάς,  φωτιάς  από  την  Τροία!

Λόγος;  Της  ζήσης  «κουρνιαχτός»,  Ελληνικός  που  καίει!

Γίνεται  Δίας  και  Χριστός,  για  την  Αλήθεια  κλαίει!

Θρηνούν,  γελούν  εκστατικά!  Του  «έρωτα  οι  λειμώνες»!

Στα  «έπη  τα  ομηρικά»,  μύρα  απ’  τους  Αιώνες!

Τ’  αδέρφια  κι  οι  πιστοί  οι  γιοι,  οι  κόρες  της  Αβύσσου!

Του  Δία  οι  σταυραδερφοί,  μορφές  του  Παραδείσου!

Απόλλων!  Γελαστός  «θνητός»!  Θεός  «κλεμμένου»  θάμβους!

Κι  ο  Πύθωνας  ο  ξακουστός  που  γήτεψε  ιάμβους!

Δοξαστικούς  ήλιους,  ψυχές,  ευχές  και  ικεσίες!

Μύριες  του  Άστρου  ιαχές,  Δελφών  ιχνηλασίες!

Ιεροσυλίες  τραγικές,  στο  «δέρας»  τ’  αγιασμένο!

Δράκου  ματιές  ευγενικές,  με  κέρας  μαγεμένο!

Νεράιδας  φως,  το  θεϊκό,  Αμάλθειας  το  φεγγάρι!

Την  Ανθρωπότητα  θωρώ,  μ’  Ονειρικό  λυχνάρι!

Αθάνατο,  Μοναδικό,  γλυπτό  του  Παρθενώνα!

Ο  Λόγος  ο  Ελληνικός,  μύρο  Οργής  τ’  Αιώνα!

Μιλτιάδης  Ντόβας

(ΤΟ  ΠΑΡΟΝ  ΠΟΙΗΜΑ  ΕΛΑΒΕ  ΤΟ  ΒΡΑΒΕΙΟ  ΤΟΥ  «ΒΑΚΧΥΛΙΔΟΥ»  ΣΤΑ  ΠΛΑΙΣΙΑ  ΤΟΥ  Δ΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ  ΠΟΙΗΣΗΣ  ΠΟΥ   ΔΙΗΞΗΓΑΓΕ  Η  ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ  ΜΕ  ΘΕΜΑ  «Ο  ΛΟΓΟΣ  Ο  ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ»-«ΦΩΣ  ΤΗΣ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ»).

 

Βακχυλίδης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

Ο Βακχυλίδης (Ιουλίδα Κέας 518 π.Χ. - 452 π.Χ.) ήταν αρχαίος έλληνας συγγραφέας και λυρικός ποιητής.

Βιογραφία

Ήταν από την Κέα, ανιψιός του Σιμωνίδη και εκπρόσωπος της χορικής ποίησης. Έζησε το 518 π.Χ. - 452 π.Χ. Πολύ νέος πήγε στη Θεσσαλία και συνάντησε τον Πίνδαρο στην αυλή των Αλευαδών. Τότε άρχισε ένας συναγωνισμός μεταξύ τους, που κράτησε 30 ολόκληρα χρόνια. Με το θείο του, το Σιμωνίδη, έμεινε πολύ στην αυλή του Ιέρωνα στη Σικελία απ' όπου, άγνωστο γιατί, έφυγε για την Πελοπόννησο.

Έργο

Από τα έργα του Βακχυλίδη ελάχιστα σώθηκαν κι αν δε βρίσκονταν, προ εκατό περίπου ετών, μερικοί πάπυροι με ποιήματά του σε μούμιες της Αιγύπτου, δε θα ξέραμε πολλά πράγματα γι' αυτόν. Ο Βακχυλίδης είχε γράψει Επινίκια.

Ο Βακχυλίδης βάδισε στα ίχνη του μεγάλου θείου του Σιμωνίδη, αλλά δεν έφτασε ποτέ στο ύψος και τη δύναμη της έμπνευσης εκείνου.

Από τα σωζόμενα του φαίνεται πως με την ακρίβεια και την επιμέλεια του ύφους εξαγοράζει την έλλειψη ανώτερων ποιητικών προτερημάτων. Ωραιότατος είναι ο ύμνος του στην Ειρήνη, ίσως ένα από τα πιο δυνατά ποιήματα που έχουν γραφτεί κατά καιρούς γι' αυτήν.

Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται δύο επιγράμματά του (και ένα αμφισβητούμενο).