(Τους στίχους αυτούς τους αφιερώνω στη μνήμη του Μεγάλου Δάσκαλου, Ιστορικού και Λαογράφου Βασίλη Παύλου Παυλίδη. Είναι εμπνευσμένοι από το βιβλίο του: «Παροιμίαι και λαϊκά ρητά στην περιοχή της Παραμυθιάς» Έπαινος Ακαδημίας Αθηνών 42454/ 61).
Τα λούλουδα στον τόπο τους θεριεύουν και μυρίζουν∙
Χαραμοφάηδες έφαγαν το βιός και αλωνίζουν∙
Νηστεύει ο δούλος του Θεού, ψωμί να φάει, δεν έχει∙
Νήστις διαβαίνει το στρατί και κλέβει για να έχει.
Τσαγκάρηδες ξυπόλητοι και ράφτες γυμνωμένοι
Παίζουν κορόνα-γράμματα στους δρόμους ξαπλωμένοι∙
Με το κεφάλι στον τορβά, εγίνανε κουρμπάνι
Και τρώνε αγγουρόφλουδες σε ξερικό μποστάνι.
Αφήνει ο Γιάννος την κλεψιά και πιάνει το ζευγάρι∙
Με τον προφήτη κάθισε μαθήματα να πάρει∙
Μα του φτωχούλη το σκοινί, μονό, ποτέ δεν φτάνει
Και το χαζό πετούμενο από τα πόδια πιάνει.
Το χρήμα και τα κρίματα, ποτέ κρυφτό δεν παίζουν!
Πως δεν γεννούν δίχως φωλί οι κότες, όλοι το ξέρουν!
Το λέει ο Χόντζας στο αυτί κι ο Πάπας στο κεφάλι:
Εσούφρωσε ο
γάιδαρος του πέφτει το σαμάρι!!!
Ελλάς το μεγαλείο σου, ξεκούρδιστο ρολόι!...
Ξυπνάει ο Βλάχος το πρωί με ανθηρό το μπόι!
Τι έχουν τα έρμα
και ψοφούν; Γάλα γιατί δε δίνουν;
M’ ήλιο τα βγάζω για βοσκή! Με ήλιο
ξανασμίγουν!!!
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου