ΕΤΣΙ κερδήθηκε το οκτάωρο…. Με αγώνα και αίμα!

Πρώτη του Μάη, μέρα Σάββατο, 1886. Μέρα απεργίας.

«…Ηταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος της λίμνης, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Όλα ήταν ήσυχα: Τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων…».

Στο Σικάγο έχει κηρυχτεί απεργία και έχει προγραμματιστεί να γίνει η συγκέντρωση για τη διεκδίκηση του 8ωρου.

«Ήταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Όμως, οι εργάτες, γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής. Μεγαλόσωμοι άντρες με κόκκινο σβέρκο, λίγο άβολα μέσα στα έτοιμα ρούχα τους, επαναλάμβαναν με ικανοποίηση: «Ολοι είναι εδώ, στο πλευρό μου, ακόμα και η γάτα». Όμως, στους πλαϊνούς δρόμους και τις γύρω στέγες η ατμόσφαιρα ήταν απειλητική...»

Η απεργία πετυχαίνει, ενώ ήδη τους δυο προηγούμενους μήνες σε ορισμένους χώρους η μείωση του χρόνου εργασίας είχε κατακτηθεί. Σε όλη τη χώρα διαδήλωναν 340 χιλιάδες εργάτες. Περίπου 190 χιλιάδες απεργούσαν. Στο Σικάγο απεργούσαν 80 χιλιάδες εργάτες και οι περισσότεροι πήγαν στη συγκέντρωση. Ενα το σύνθημα: Οχτώ ώρες δουλειάς, οχτώ ώρες ανάπαυση και μόρφωση, οχτώ ώρες ύπνο».

«Η διαδήλωση άρχιζε. Οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης. Τα παιδιά συχνά έφευγαν από τους γονείς και έτρεχαν μπροστά. Όλοι γελούσαν με μια αλλόκοτη αγαλλίαση. Συνέχεια κοιτούσαν πίσω το συμπαγή όγκο που βάδιζε και ήταν σαν να έβλεπαν το σύμβολο της δύναμης των ενωμένων εργατών…».

Η συγκέντρωση ήταν μεγάλη στην πλατεία Χεϊμάρκετ και ενώ ο Σπάις μιλούσε στο συγκεντρωμένο πλήθος, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση και ξαφνικά βόμβα σκάει μέσα στο πλήθος. Η Αστυνομία πυροβολούσε άγρια προς όλες τις κατευθύνσεις και το αίμα βάφει το πλακόστρωτο της πλατείας. Ακολουθεί μια κόλαση. Η προβοκάτσια ήταν καλά στημένη, «Αίμα τώρα!», ωρυόταν την επομένη μέρα ο Τύπος. «Κρεμάστε τους πρώτα και ύστερα δικάστε τους»! Οι Αλμπερτ Πάρσονς, Ογκαστ Σπάις, Σαμ Φίλντεν, Μάικλ Σβαμπ, Τζορτζ Ενγκελ, Αντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Οσκαρ Νιμπ έπρεπε να κρεμαστούν!

Η δίκη αρχίζει στις 21 Ιούνη 1886,με δικαστή τον Τζόζεφ Ε. Γκάρι.Στη διάρκεια της δίκης εκφράζεται η άποψη ότι ο άγνωστος βομβιστής εμπνεύστηκε την ιδέα να ρίξει τη βόμβα από τα λόγια και τις ιδέες των κατηγορούμενων!

Στις 9 Οκτώβρη βγήκε η καταδικαστική απόφαση: Θάνατος διά απαγχονισμού για όλους εκτός του Όσκαρ Νιμπ!

Μια μέρα πριν την εκτέλεση, στις 11 Νοέμβρη 1887,ο κυβερνήτης της Πολιτείας μετέτρεψε τις ποινές των Φίλντεν και Σβαμπ σε ισόβια κάθειρξη. Την ίδια μέρα, ο 22χρονος Λινγκ – Γερμανός μετανάστης που δε μιλούσε καν αγγλικά – αυτοκτονεί ή δολοφονείται στο κελί του.

Καθώς η θηλιά έσφιγγε στο λαιμό του ενός από τους τέσσερις εκτελεσθέντες, του Αλμπερτ Πάρσονς, αυτός φώναζε: «…Αφήστε ν’ ακουστεί η φωνή του λαού»!

 Σημείωση: Οι περιγραφές αναφέρονται στο βιβλίο «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ.

πηγή: vrysoulesgnosis.wordpress.com