«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΡΑΔΙΟΚΥΜΑΤΑ ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΟΣ» του Κίμωνα Αποστολόπουλου

  

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΡΑΔΙΟΚΥΜΑΤΑ ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΟΣ

(Με διδάξατε τα πάντα εκτός από το κολύμπι) Πρίγκιπας ντε Λιν, 1759.

Την Δευτέρα στις 22/5/2017 υπό την αιγίδα της Λέσχης Φαέθων σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο «Δόντι» παρουσιάστηκε στη Στοά ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ το βιβλίο του Άρη Μαλανδράκη «Ταξιδεύοντας στα ραδιοκύματα». Για το βιβλίο εκτός από τον συγγραφέα, μίλησε και ο βετεράνος Μαραθωνοδρόμος της Λέσχης μας, Παναγιώτης Μεντζελόπουλος, ο γνωστός σε όλους μας, καπετάνιος. Η εκδήλωση αυτή ήταν στα πλαίσια των δράσεων της Λέσχης Φαέθων «Αθλητισμός και Πολιτισμός» και είναι συνέχεια της συνεργασίας με το βιβλιοπωλείο «Δόντι» το οποίο πρόσφατα επιμελήθηκε και παρουσίασε το βιβλίο «Άλφες» του μέλους μας, μαραθωνοδρόμου, Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

Το βιβλίο «Ταξιδεύοντας στα ραδιοκύματα» αφορά τις αναμνήσεις ενός μαρκόνη, πατέρα του συγγραφέα, του Χρήστου Μαλανδράκη,  ο οποίος άκουγε ακατάπαυστα, όλο το 24ωρο στο πλοίο, διαφορά μηνύματα και μεταξύ αυτών και πολλά μηνύματα για ναυάγια τα οποία δεν του ήταν καθόλου ευχάριστα.

Με το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου, μου δόθηκε το ερέθισμα από τον Ανδρέα Τσιλήρα, οικοδεσπότη, να πω τις σκέψεις μου για το βιβλίο σαν ναυαγός που ζει ένα άλλο ναυάγιο, όχι στην θάλασσα αυτή την φορά, αλλά στη γη και είναι το οικονομικό ναυάγιο της χώρας μας. Προσεγγίζοντας έτσι το βιβλίο «Ταξίδι στα ραδιοκύματα» από μία άλλη οπτική γωνία.

Ο άνθρωπος ζει και οργανώνει την ζωή του στην στεριά, προτιμά όμως να σκέφτεται την συνολική του πορεία πάνω σε αυτή, χρησιμοποιώντας μεταφορές που συνδέονται με το ριψοκίνδυνο θαλασσινό ταξίδι. (Λέξεις κλειδιά: Ακτές, νησιά, ασφαλή λιμάνια, καταιγίδες, πυξίδες, άστρα ,φάροι και καπετάνιοι που μας οδηγούν).

Στην αρχαιότητα ο ωκεανός γεννούσε μυθικά τέρατα που δεν είχαν καμία σχέση με την κοσμική τάξη. Ο Ησίοδος «Στα έργα και ημέρες»' δεν εμπιστευόταν την ανοικτή Θάλασσα γιατί αυτή δε υπακούει πλήρως στην εξουσία του Δία αλλά κυβερνιέται από τον ενοσιχθων Ποσειδώνα καταπώς αυτός το επιθυμεί. Γι αυτό συμβουλεύει τον αδελφό του, να γυρίσει σπίτι χωρίς να υπερβεί τα καθορισμένα όρια της ευνοϊκής για την εποχή εκείνη ναυσιπλοΐας. Επικρίνει έντονα όσους επιχειρούν θαλασσινά ταξίδια εν μέσω αβέβαιων συνθηκών, ο πλους τότε γίνεται επικίνδυνος και δύσκολα θα αποφύγει την καταστροφή. Ωστόσο οι άνθρωποι και ολόκληρες κοινωνίες σήμερα μέσω άγνοιας του κινδύνου επιχειρούν τέτοια οικονομικά ταξίδια στις θάλασσες των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Ο Οράτιος, επίσης χαρακτηρίζει τα πλοία ασεβή, αυτά συνδέουν μεταξύ τους ότι η θεότητα έχει χωρίσει, γι’ αυτό και η θάλασσα ρίχνεται ενάντια στο ευάλωτο σκάφος, προστατεύοντας τον πρωταρχικό χωρισμό που θέσπισε η σοφία των θεών και τον οποίο θέλησε να υπερπηδήσει η ανθρώπινη τόλμη. Το αμάρτημα αυτό συγκρίνεται με αυτό του Προμηθέα που έδωσε ένα αλλότριο στοιχείο (την φωτιά) στους ανθρώπους και σήμερα υπάρχει ένα σύγχρονο αλλότριο στοιχείο που δόθηκε από τους θεούς των αγορών αυτή την φορά , αυτό της πίστωσης.

Εκτός από την ανάγκη που παρακινεί κάποιον να εγκαταλείψει την στεριά, την μονοτονία της αγροτικής εργασίας με τους περιορισμένους πόρους για μία καλύτερη ζωή υπάρχει και η τυχοδιωκτική επιδίωξη κάποιου για την επίτευξη ενός κέρδους μεγαλύτερου από το εύλογο, ικανοποιώντας έτσι την ακόρεστη επιθυμία του για χλιδή και πολυτέλεια. Αναμφίβολα η σημερινή οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας, έχει τέτοιες αναλογίες, αφού ουσιαστικά αυτή είναι η προβολή μιας πολιτιστικής κρίσης, ενός καταναλωτικού προτύπου που συντηρείται με δανεικά. Το να καταναλώνεις με δανεικά μοιάζει με το είδος του θαλασσινού ταξιδιού στο οποίο ενυπάρχει η απόπειρα υπέρβασης του περιορισμένου και κλειστού οικονομικού βίου του ανθρώπου για να χαρτογραφήσει νέα άγνωστα και επικίνδυνα μέρη, τους φορολογικούς παράδεισους. Όπως όμως την θάλασσα την κυβερνούν οι απρόβλεπτες δυνάμεις του Ποσειδώνα και το ναυάγιο είναι ένα εν δυνάμει ενδεχόμενο που αντιμετωπίζει ο κάθε ταξιδιώτης, ίδιο εν δυνάμει ναυάγιο αντιμετωπίζει ο οφειλέτης στο σημερινό πέλαγος του χρέους σύμφωνα με την βούληση ενός άλλου θεού αυτού των απρόσωπων αγορών. Η επιβίβαση στο πλοίο με δανεικά σημαίνει ότι βρισκόμαστε ήδη στην ανοιχτή θάλασσα του χρέους που εκτός από την σωτηρία η τον πνιγμό δεν υπάρχει άλλη έκβαση. Ο σημερινός Έλληνας περισσότερο από κάθε άλλη φορά βρίσκεται στην θέση του Ζαρατούστρα που ύστερα από ένα ναυάγιο, η θάλασσα τον ξέβρασε στην στεριά μίας αποικίας χρέους και αυτός σήμερα όπως ο Ζαρατούστρα αναρωτιέται: «Ποια είναι η μοίρα μου τώρα, δεν ξέρω που να πάω. Χάνομαι». Έτσι απηυδισμένος όπως θα είναι πρέπει να αναζητήσει παρηγοριά μόνο στον εαυτό του. Η σωτηρία περνάει μέσα από ένα νέο οικονομικό παράδειγμα - ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα δημιουργήσει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Διαφορετικά θα ζήσει με την ψευδαίσθηση ότι κάποιος τρίτος θα του λύσει τα προβλήματα.

Γι’ αυτό η Ελληνική κοινωνία μετά το οικονομικό ναυάγιο της πρέπει να κατορθώσει να φθάσει κολυμπώντας στην ακτή. Σαν ναυαγισμένοι πρέπει να κρατηθούμε από την σανίδα που θα μας σώσει και αν χρειαστεί να βουτήξουμε στην θάλασσα για να βρούμε τα συντρίμμια των προηγούμενων προσπαθειών των προγόνων μας για να έχουμε σαν λαός ιστορική συνέχεια. Δεν υπάρχει η δυνατότητα της αποχής από αυτή την προσπάθεια. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να ξεχάσουμε τα χαμένα μπαούλα και σεντούκια με τα χρυσαφικά που βυθίστηκαν στην Θάλασσα την στιγμή του ναυαγίου και να περισώσουμε μόνο ότι πολυτιμότερο έχουμε και μεταξύ αυτών είναι και το σώμα μας, το οποίο έχουμε από την στιγμή που γεννηθήκαμε και θα το έχουμε όλοι μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Αλλά για να το έχουμε πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε και για αυτή την αγάπη πασχίζει η Λέσχη μας με την δράση της: Αθλητισμός και Πολιτισμός.

Κίμωνας Αποστολόπουλος