ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ
Αιώνες,
τώρα, την περιμένουμε να ‘ρθει. Πανώρια κόρη, να κουβαλά στα μαλλιά της τα χωρατά
των χελιδονιών, το γέννημα της ελπίδας και δυο μαγιάτικα στεφάνια φορεμένα με κόκκινες
παπαρούνες στο λαιμό∙ κι εμείς, διαρρήκτες του Ήλιου, να δράξουμε το πράσινο κλωνάρι απ’ το φουστάνι της∙ να
ξεχαστούμε λιγάκι κάτω απ’ τα μάτια του ξάστερου ουρανού της.
Αιώνες,
τώρα, περιμένουμε τις ομορφάδες της. Χαρούμενα πουλιά να πετούν πάνω απ’ τις
κληματόβεργες, να ζευγαρώνουν την αρμονία, τη δημιουργία και να κουβαλούν ειρήνης μηνύματα στην άκρια της
γης.
Φωτεινά
πρωινά και μεγάλα, περιμένουμε. Ροδαλά
σούρουπα, μ’ άστρα να τρέμουν σε μουσκεμένα απ’ τη αναμονή, βλέφαρα. Μια
άνοιξη όλο αγάπη κι ένα καινούργιο ξεκίνημα αγώνα, που απ’ τις πληγές της
σταύρωσης να επουλώνονται τα τραύματα. Να φουσκώσουν στα σπλάχνα μας οι κοιμισμένοι σπόροι κι απ’ την αδράνεια του χειμώνα να
ξεφεύγουμε….
Αισθήσεις βέβαιης ζωής
να μεταγγίζονται στο αίμα μας, περιμένουμε. Να ραγίζει η πέτρα κι επάνω της να φυτρώσει
το θυμάρι, η ρίγανη, το μελισσόχορτο, η άγρια μέντα, ο σπόρος του ψωμιού. Να
καρποφορήσουν τα άγονα βουνά, να βουίξει
μελίσσι η θέληση του κόσμου. Να
ξυπνήσει η ποίηση μέσα μας. Να
πλημμυρίσουν τις καρδιές μας οι γιορτινές μουσικές.
Τη
ζωή περιμένουμε να ανθίσει μαζί με τα
ζωηρά χρώματα των λουλουδιών. Να μεταλάβουμε τον αστείρευτο αγώνα. Να, έτσι όπως γκαστρώνεται η γης το χώμα και το νερό και με το χάδι του
ήλιου στέφεται όλους τους θησαυρούς, δίνοντας υποσχέσεις αιωνιότητας στο
πέρασμα των χρόνων.
Αιώνες,
τώρα, περιμένουμε την Άνοιξη να ‘ρθει.
Να βγούμε στη στράτα της, να πλέξουμε τραγούδια, να λιώσουν οι πάγοι, να
κελαρύσει δροσό νερό…
Πέμπτη, 30 Μαρτίου 2017
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου