ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Λουλούδια μου ανοιξιάτικα, του κήπου μου
ευωδία:
Ποιος ήλιος έριξε το φως και ποια πηγή
νερό
θεριεύοντας τους κλώνοι σας, βγάζοντας
τέτοια άνθη
κι όποιος σας βλέπει λαχταρά ν’ αδράξει
τον καρπό;
Λουλούδια μου ανοιξιάτικα, της μοίρας
εσείς μύρο:
Το μύρο που σας φύλαγα και το
‘χα φυλαχτό
στη στέρνα του περιβολιού για σας το ‘χω σκορπίσει
το άρωμα εσείς να παίρνετε κι εγώ να
αποχωρώ.
Να σας θωρούν τα μάτια μου, να ευφραίνεται
η ψυχή μου!
Να σας αγγίζει η καρδιά και να λιποθυμώ!
Τον Ήλιο με το άρμα του, την Πούλια, το
Φεγγάρι,
κι εκείνον τον Αυγερινό, άυπνη καρτερώ!
Χρυσή δροσούλα τους φυλώ και άστρα σε μια
στάμνα,
να τους χαρίσω να έχουνε, να σας γεμίζουν
φως.
Σταγόνες διαμαντόβρεχτες να λούζουν το
κορμί σας
και μες τα άνθια της ζωής να στήνετε χορό!
Της Άνοιξης λουλούδια μου και
της ζωής μου ανάσα:
Του κόσμου ας γίνετε άρωμα και
της ψυχής μου φως
κι όπου κάστρο βρίσκεται, τείχος μαλαματένιο,
τα γιγαντόσωμα θεριά δετά, πάντα, κρατώ.
Σαν μια θεά θαλασσινή το κύμα ημερεύω
και τους ανέμους της ζωής θερμοπαρακαλώ
να μην τσακίσουν λούλουδο, να μην ραγίσουν
κλώνο
κι με κρασάκι ακριβό μερώνω τον καιρό!
Παρακαλώ, ‘σένα Θεέ και ‘σένα Παναγιά μου,
το Φεγγαράκι τ’ ουρανού μ’ όλα τα θεϊκά:
Ρίξτε δροσιά στα λούλουδα, της μάνας τα
στολίδια,
γιατί ένας κήπος αδειανός, φέρνει την
χειμωνιά!
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου