«ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ  ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ»

της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να πω κάτι, άλλοι νωρίτερα με είχαν προλάβει… Έτσι, αντιλήφτηκα την αδυναμία μου να αποτυπώσω  κάτι διαχρονικό και διαφορετικό. Παρόλα ταύτα,  μου ‘ρχονται στο μυαλό εκείνα τα τραγούδια που σκάρωνε εν ριπή οφθαλμού η βάβω μου. Τραγούδια δικά της, σε γλώσσα απλή,  φορτωμένη με νοήματα ύψιστου  βαθμού, που καθώς τα επαναφέρω στη μνήμη μου, λέω: Ναι! Η γιαγιά ήταν ποιήτρια χωρίς να ξέρει ούτε την αλφαβήτα!  Τα λόγια της είχαν την αισθαντικότητα και τη μουσικότητα της ψυχής.  Και παραμένουν στην ψυχή μου άφθαρτα, επαληθεύοντας την προφητική τοποθέτηση του Πίνδαρου πως, τα λόγια ζουν περισσότερα χρόνια από τις πράξεις.

Η ποίηση είναι η πνοή και το λεπτότερο πνεύμα όλης της γνώσεως. Είναι η γεμάτη πάθος έκφραση, η γεμάτη πάθος δημιουργία που βρίσκεται στο πρόσωπο όλης της ανθρωπότητας. Ίσως, η ζωγραφική να θεωρείται ως  ποίηση που βλέπεται, αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται. Είναι η έκφραση εκείνη που ανοίγει το μυαλό και  δίνει χάρη στην ευστροφία. 

Κάθε μορφή δημιουργίας μπορεί να αποκαλεστεί ποίηση.  Ποιώ=Δημιουργώ! Γι αυτό κι ο δημιουργός ενός έργου αποκαλείται ποιητής.

Από μόνη της η λέξη «ΠΟΙΗΣΗ» μας κατατάσσει σε όντα  ταγμένα στην ποίηση - στην δημιουργία.  Η πράξη της ποίησης- δημιουργίας, οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκληρωτική αναδόμηση και ανοικοδόμηση της πνευματικότητάς του όταν οι συμπυκνωμένες έννοιες των στίχων είναι προϊόντα   στοχασμού, αναζήτησης και πνευματικής ανάτασης.

Η ποίηση, όπως και κάθε τέχνη, είναι κατά βάση υπόθεση υποκειμενική. Διακρίνεται από έναν διπλό υποκειμενισμό: του ποιητή και εκείνον του αναγνώστη.

Η ποίηση έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται από λέξεις που αποκαλύπτουν την αλήθεια των συναισθημάτων. Η γλώσσα που θα χρησιμοποιήσει ο ποιητής, την καθιστά προσιτή στο κοινό. Ωστόσο, θεωρήθηκε τέχνη των ολίγων, ως μία έκφραση βαθιών νοημάτων που για να την προσεγγίσει κάποιος έπρεπε να χρίζει ιδιαίτερης μόρφωσης ώστε να αναγνωριστούν τα «κρυφά μηνύματα» που απέκρυπτε. Βέβαια, σε εποχές με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η ποίηση θεωρήθηκε τέχνη των ελίτ!...

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ποιότητα στην Ποίηση θα την αναζητήσουμε στη διαχρονικότητα. Τούτη είναι το αλάνθαστο μέτρο για τη θέαση της αξίας μιας σύνθεσης ή ενός δημιουργού μέσα από τις διαστάσεις που παίρνει στο νου και την ψυχή των ανθρώπων. Όταν ένα έργο καταφέρει να «μιλήσει» σε ανθρώπους διαφορετικών κοινωνιών, μόνο τότε μπορούμε να μιλήσουμε για αντικειμενική αξία και ποιότητα.

Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμασταν  πως η ποίηση εξ ορισμού είναι αντιεμπορική. Δεν μπορεί να αντικειμενικοποιηθεί ούτε μέσα από φιλολογικές αναλύσεις ούτε μέσα από τους παρακμιακούς μηχανισμούς της καταναλωτικής τέχνης.  Η ποίησή είναι υπαρξιακή και στοχαστική. Ο στοχασμός ελλοχεύει σχεδόν σε κάθε στίχο. Ακόμα και πίσω από τις εικόνες μπορούμε να αντικρίσουμε τις βαθύτερες σκέψεις του δημιουργού. Στόχος του ποιητή είναι να εκφράσει τις αγωνίες του, τις ανησυχίες του για το παρελθόν, το μέλλον και ιδίως το παρόν. Η αλήθεια της τέχνης των συναισθημάτων που μεταφέρονται, λειτουργούν ως αγωγοί ενός μηνύματος. Και αυτή η αλήθεια είναι το μόνο αντικειμενικό στοιχείο στην ποίηση και στον ποιητή. Η γλώσσα για την ποίηση είναι ό,τι τα χρώματα για το ζωγράφο. Γι’ αυτό, άλλωστε, η ποίηση ήταν από η πρώτη τέχνη που απαγορεύονταν σε καιρούς αυταρχισμού, η πρώτη που λογοκρίνονταν.

Πολλοί θέλουν να ονομάζουν τους εαυτούς τους ποιητές, παίζοντας με τις λέξεις. Συμπληρώνοντας ένα πάζλ  λέξεων  αυτόματης γραφής προσπαθούν να εντυπωσιάσουν βαπτίζοντας «Ποίηση»  την  άναρχη σύνταξη  του λόγου αυτού.

Για μένα «Ποίηση» είναι ένα ταξίδι σε γαλαξίες άγνωστους. Η δυνατότητα του καθενός να αποτυπώσει την εικόνα της στιγμής μέσα στο κάδρο της αιωνιότητας. Η καθολική προσπάθεια για εξέλιξη κι ανάταση. Η αναγέννηση κι εγγραφή του άφθαρτου της ψυχής στις περγαμηνές  της ενθύμησης.

Κλείνοντας, ολοκληρώνω την σκέψη μου με μια αυθόρμητη  στιχουργική εξομολόγηση:

Εγώ δεν είμαι ποιητής... ήμουν στιχάκι

γραμμένο στην άκρη του γιαλού απ’ τ’ αεράκι.

Τα κύμα έφτασε γοργά να με τσακίσει

τις μουσικές του πόνου να  σκορπίσει…. 

Εγώ δεν είμαι  ποιητής… μα ούτε  στιχάκι….

4/5/2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη