ΔΡΑΠΕΤΙΣΣΑ .... της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
Η πρώτη νύχτα προς το φως, οδυνηρή!....
Τυφλή προχώραγα φορώντας ωτοασπίδα‧
ο φόβος, απροστάτευτο παιδί,
εκτεθειμένο και γυμνό, χωρίς ασπίδα!...
Της νύχτας οι επιδρομείς ξεσηκωθήκανε‧
τους εφιάλτες όλους ‘βαλαν στο κατόπι‧
με αστρικά βεγγαλικά συνωμοτήσανε
και με παρέδωσαν στης μοίρας το κατώφλι.
Ένας τυφώνας μεσοπέλαγα με έσπρωξε
σ’ ένα σκαρί,να βολοδέρνει πάνω κάτω‧
το κύμα, καρυδότσουφλο με ξέρασε‧
πουλάρι αδάμαστο, το φόβο να δαμάσω!....
Κι άνοιξα τα μάτια μονομιάς
Και είπα: «Ξύπνα ή αλλιώς θα αποθάνεις!....
Το μερτικό που στη ζωή θα αποκτάς:
Θα ‘ναι το δάνειο που παίρνεις, να ανασάνεις!...»
Κι έτσι, δραπέτευσα μια νύχτα… δίχως φως‧
δίχως φανάρια, καντηλέρια ή φεγγάρια.
Η θέλησή μου έγινε ο δαυλός
για μιας αχάραγης ζωής τα μονοπάτια!
Δευτέρα, 21 Ιουλίου 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου