Εκεί που ήλιοι ανατέλλουν, εκεί ορθώνεται
το μπόι των ανθρώπων κι ευλογείται
μ' αγγελικά ζεστά
φιλιά μαζί ανδρώνεται
σε κόσμους όμορφους γλυκούς περιπλανείται.
Εκεί που άστρα λάμπουν, εκεί φωτίζονται
γαλάζια κι αργυρά τρεχάμενα ποτάμια
στήνουν χορό στο ξέφωτο και χαίρονται
θεοί και δαίμονες του Πλάστη την αλάνα.
Εκεί που μόνος προσευχόταν ο Χριστός
αγάπης σπόρος
κι ελπίδας ήταν δάκρυα
και κύλησε διαμάντι ο λυτρωμός
μες της ψυχής τ' ασίγαστα ποτάμια.
Εκεί που ήσουν ήμουνα κι εγώ
λευκό πουλί της θάλασσας αγέρι
γαλάζιο πέλαγος κι αλάργευε η Αργώ
καθώς αγκάλιαζε της θύμησης το ταίρι.
Εκεί που σβήνουν ήλιοι έσβησα κι εγώ
φεγγάρια τύλιξαν τα ξεραμένα φύλλα
χέρια σπαθιά πιαστήκαν σε χορό
κι αφήσανε στη γη ανατριχίλα...
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
Οι στίχοι γράφτηκαν 25 Ιουνίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου