Μια φλέβα αγάπης χίμηξε μες την
καρδιά μου μπήκε
κι όλος ο πόνος της ζωής, εγίνηκε
χαρά,
Δροσιά Μαγιού στο στήθος μου άφησε
η ανεμώνη
κρίνο λευκό στα χείλη μου, η Αγάπη
να μεθά.
Ξεθύμανε η θλίψη μου
στον ίσκιο του κορμιού της
κι όσες νυχτιές αλήτευα στης σήψης
τα σκαλιά,
Άτι γοργό ο λογισμός με πήγαινε
κοντά της,
εκεί που πρωτοαντάμωσαν της
νιότης τα κορμιά.
Αγρίμι που ημέρωσε μες των ματιών
τη λάμψη,
με εγκράτεια ανείπωτη και μουσική
λαλιά
Χάδια ανθισμένα στο κορμί γείραν
στα δυο της χέρια,
σαν τη ψυχή πλησίασαν της απιστίας
θεριά.
Τραγούδια γίναν οι καημοί
και τα παλιά μας λάθη
ομπρέλα σε ανεμόβροχα που την ψυχή
φρουρούν
Εβρήκαμε τη γιατρειά μες της
μετάνοιας τον χάρτη,
με ένα επιμύθιο σύνθημα γι’ αυτούς
που αιμορραγούν.
Αχ, να ’χε σύνεργα η καρδιά
τις πίκρες να γλυκαίνει
και να φλοισβίζει η ψυχή μετά την
ταραχή!..
Απάγκιο να βρει ο λογισμός στης
λογικής τα δίχτυα,
μες των αγγέλων τα φτερά, να
γιάνει η πληγή!...
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
Οι στίχοι γράφτηκαν 24
Απριλίου 2012 κι ανήκουν στην Ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή:«H ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου