Μέρες έρχονται και φεύγουν
κι εγώ από την πολεμίστρα της ζωής
σημαδεύω με την σφεντόνα τους εφιάλτες μου.
Μη με πυροβολείτε καθώς
η ψυχή μου κοιτάζει τα είδωλα των ματιών σας.
Προσπαθώ να αντιστρέψω τη λανθασμένη σας εικόνα!
Μέχρι πότε θα τυραγνάτε μια σκέψη καθαρή;
Δεν καταλάβατε ακόμα
πως πηγάζω από κρυστάλλινα βουνά;
Λέτε πως έχετε ψυχή..
Μας πώς μπορείτε να βασανίζετε
την αύρα που σας χαϊδεύει;
Στο κρουσταλλένιο μου καθρεφτάκι
καθρεφτίζεται ο ήλιος
φέρνοντας την θέρμη του στη γη.
Λευκές μου αγάπες: φτερουγήστε!
Στους λευκούς λογισμούς
δεν υπάρχουν εμπόδια!
Φοβάμαι λευκό μου όνειρο!
Το τείχος της πολεμίστρας μυρίζει μπαρούτι.
Τα βόλια περιμένουν ανάφλεξη...
Μη με πυροβολείτε!
Τα χέρια μου είναι άοπλα.
Φυλούν μόνο ένα νεκρό, κατάλευκο περιστέρι!...
Ό,τι έλεγα «Χθες» λέω και «Σήμερα».
Ακόνισα τη λεπίδα της λογικής και δολοφόνησα τη ζωή μου!....
Μαρία Κολοβού -Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου