«ΜΑΧΙΜΟΣ ΝΟΥΣ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

ΜΑΧΙΜΟΣ ΝΟΥΣ

Σαν κλειώ τα μάτια για να δω ξανά τα περασμένα,

κρατεί ο νους βήμα αργό σε χώματα αγιασμένα∙

Παντιέρες ολοζώντανες ζώνουν τα βλέφαρά μου,

στα μάτια εκείνων που έβλεπαν μόνο τα βήματά μου.

Εκεί   που  πόλεμο έστηναν τα παιδικά καπρίτσια,

με ευσπλαχνία κρατιότανε του οσίου η άγια βίτσα∙

να φοβερίζει τα θεριά μακριά να κρατηθούνε

κι αλλόκοτες επιθυμιές με μιας να διαλυθούνε.

Άγριες   κραυγές, λαλιές, ψαλμοί, βλασφήμιες των ανδρείων,

θρήνοι γερόντων κι απαρχές, κρότοι εντίμων βίων,

πάλουν την πόρτα της καρδιάς μάχονται ν’ ακουστούνε

κι απ’ τις φωτιές της κόλασης που ζούσαν να σωθούνε!

Σπαθίζουν, κόφτουν τα σκοινιά, τροχίζουνε τη μνήμη

που ταλαντεύεται άσωτη στη πλώρη και στην πρύμνη∙

μια μπρός, μια πίσω τα κουπιά, φτερούγες που αλωνίζουν

κι όσα προσπέρασε ο νους πίσω ξανά γυρίζουν.

Φορτώματα αμαλγάματα και καραβιές κατράμι

άλλα θα παν χωματερή   κι άλλα θα μπουν στ’ αμπάρι∙

Ανάβω σπίρτο και μετρώ πόσο κρατεί η φλόγα

τόσο  κρατάει κι η ζωή… Η απανεμιά… Η μπόρα…

Ανοίγω στ’ αναλόγιο βαγγέλιο άγριας ζήσης,

 που είχε νόμους ειδικούς και κανονιές της πίστης

κι έβγαινε απ’ την κόλαση του παραδείσου η πόρτα

με κονταροχτυπήματα απ’ τα στερνά και πρώτα!

Τρίτη, 10 Φεβρουαρίου 2015

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη