«ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΒΟΗΘΗΤΑ» του Γεράσιμου Μ.Λυμπεράτου

Κάπου στην Καμπότζη και όχι μόνο…

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΒΟΗΘΗΤΑ

Μια φλόγα κεριού έβγαινε
απ’ τ’ασάλευτο προσωπάκι του.
Μια άσβηστη παράκληση
πριν το ψυχοράγισμά του.
Τώρα κλειστές για πάντα,
οι γρίλιες των ματιών του.
Μέσα κι έξω απ’ τα βλεφαρά του
πήχτρα το σκοτάδι.
Σκοτάδι θανάτου, νύχτας βάθαιμα
πως ταίριαξαν αυτά τα δυό
και δεν το καταλάβαμε!
Τούτο το απόβραδο
τ’ αστέρια έχασαν
το φεγγαρόχρωμο χνούδι τους,
κι ομίχλη έπεσε παντού
κρύβοντας την νεκρή αθωότητα.
Παιδί μου! Παιδί μου!
Ξεραμένη μάνα, χωρίς χυμούς.
Ξεραμένες
ανείρευτες υπάρξεις του κόσμου,
Ακριβό το γάλα…ακριβό το ρύζι…
Ω πως λύγμιζαν γύρω τους
τ’ ασπροπούλια κείνο το βράδυ.
Σαν άγγελοι κακοί, φτερούγιζαν,
κι έσκουζαν, δείχνοντας φθόνο
πάνω σε μια ζωή
που μίκραινε, μίκραινε, μίκραινε.
Κι η νύχτα
που γεννούσε τα γενναία όνειρα;
«Έσκαβε τον τάφο του παιδιού
για να μη το φαν τα όρνια».

Γεράσιμος Μ.Λυμπεράτος

Πηγή:vrysoulesgnosis.wordpress.com