Ω, άνθρωπε,
η ζωή
δε χαρίζεται με το τσουβάλι∙
μετρημένα
κουκιά οι χαρές
κι οι
πίκρες κοπάδια που βόσκουν
στη γαλαντόμο γης…
Χθες γεύτηκα
τη πιο τρανή μαγγανεία της!
Σήμερα
μου κάθισαν σαν πέτρα στην ψυχή
όλα εκείνα
που χθες με βουλιμία ρούφηξα.
Κράτα γερά! και χάρισε μερίδια
βαστώντας
τη μερίδα του λέοντος
για τη
στερνή σου ανάσα.
Ώ, άνθρωπε,
το αίμα
πάγωσε σαν σε αντίκρισα
με δάκρυα
κρυσταλλιασμένα
στα μάγουλά
σου...
Θεριό σ’
είπαν ανήμερο στη ζούγκλα της ζωής
μα εγώ
σε λέω σκουλήκι
που στο
κουκούλι σου σαλεύεις
μέχρι
να κάνεις φτερά
και
μετέωρος να πετάξεις... στραφταλίζοντας
τα
διαμαντάκια της ΑΓΩΝΙΑΣ σου!.....
19 Φεβρουαρίου 2015
Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου