Η ΩΡΑ ΤΩΝ
ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΩΝ
Πάει καιρός,
τώρα,
που θεριεύουν οι
σκιές
και
κονταροχτυπούν τα σπλάχνα.
Κυλάει το αίμα,
το στήθος
αιμορροεί ασυγκράτητο
τρέφοντας τις
πληγές του.
Τα χέρια δεμένα
πιστάγκωνα
αδυνατούν
την ψηλάφηση των
ουλών,
τις βαθιές
χαρακιές των διαδρομών
μες τα συρματοπλέγματα.
Το κορμί,
κόκκινο
σφυροκοπημένο τριαντάφυλλο
με ένα βόλι
καρφωμένο κατάκαρδα.
Άσχημο να οδεύεις
σε εχθρικό στρατόπεδο,
ψάχνοντας
το μυστικό της αιωνιότητας
πέρασμα
με φιμωμένη την επαναστατημένη φωνή
εντός να ξεχύνεται
πυρακτωμένος
ποταμός
και να σε κατακαίει
....
Φτάνει η ώρα των
Συμπληγάδων
που θα τσακίσει το πλεούμενο στα δύο
και θα σκορπίσει
στον αέρα τα κομμάτια του…
Σάββατο, 26
Οκτωβρίου 2019
Πάντα υπέροχη η δύναμη και η χάρη της ποίησής σου! Πάντα μα την αλήθεια. Και εδώ, ψηλαφείς, μια ακόμα φορά μεγάλες αλήθειες και βιώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαρία.
Δυνατή γραφή, αξιόλογο ιστολόγιο... ανασαίνει την ποίηση... χαίρομαι για το αντάμωμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για την επίσκεψή σας στις Άδυτες Διαδρομές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου υπέροχος στίχος που ξυπνά εικόνες, μνήμες, συναισθήματα και αποκτά τη σημασία της συνείδησης του πεπρωμένου που δεμένο πισθάγκωνα, γίνεται ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά!