Ένα άτιτλο ποίημα του Θεοφάνη Παυλίδη

 

 ΑΤΙΤΛΟ

Χορεύω στο ρυθμό των χρόνων 

που γράφθηκαν στης μνήμης τον δίσκο τον σκληρό

και κοιτώ την απέραντη θάλασσα,

που ποτέ δεν γερνά,

που ποτέ δεν ξεχνά.

Και ζητώ  μάντεμα ζωής

σε ασήμωμα γύφτισσας,

με τα σκούρα μάτια

να διαβάζουν της γραμμές της παλάμης μου.

Απρίλης μήνας κι η άνοιξη έφθακεν,

με το πράσινο της νιότης να τυλίγει

το σκελετωμένο, το χτυπημένο απ΄το ξεροβόρι, το χιονιά

χειμωνιάτικο σώμα σου γη.

και σε βλέπω άνοιξη

να απλώνεις μπροστά μου τις ομορφιές σου

και γω  μ΄ ανήμπορα χέρια

παλεύω να κόψω ανθό θυμαριού

από χώμα π΄ανθοβολά

Ένα σκαθάρι δίπλα στα πόδια μου,αψηφώντας με,

παλεύει σύγχρονος Σίσυφος

να ανεβάσει μπάλα κοπριάς,

μπάλας τροφής της ζωής του της φαμίλιας του,

και γω κοιτώ την κοπριά της ζωή μου,

που σε τίποτε δεν χρησίμευσε.

Και γω ο άνθρωπος του χθες, του σήμερα του αύριο

έκαμα την κοπριά μου προβειά,

την κουβαλώ στο θάνατό μου,

χωρίς να την παλέψω, χωρίς να την βγάλω,

χωρίς να θέλω να την νικήσω

και γενόμενος Σίσυφος

την ανεβοκατεβάζω στον αιώνα.

Θεοφάνης Παυλίδης