«ΕΞΟΡΙΣΤΗ…» ένα μικρό απόσπασμα από ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

Μια εξόριστη είμαι σ’ αυτόν τον τόπο!
Εξόριστη και μόνη!…
Βασανισμένη απ’ την μοναξιά μου ...
Που πάντα οδηγεί τη σκέψη μου
Σε τόπους μακρινούς και άγνωρους 
Και γεμίζει τα όνειρά μου με εικόνες
Μιας πατρίδας μακρινής και λησμονημένης…

Εξόριστη από συγγενείς και φίλους!
Κι αν κάποιον απ’ αυτούς αντάμωνα,
Θα έλεγα στον εαυτό μου:
«Μα ποιος είναι αυτός; και που τον έχω γνωρίσει;
Ποιος δεσμός μ’ ενώνει μαζί του; και γιατί με τραβάει να καθίσω πλάι του;».

Εξόριστη είμαι κι από τον εαυτό μου!…
Κι αν ακούσω την ίδια μου τη γλώσσα να μιλεί,
Το αυτί μου βρίσκει τη φωνή μου παράξενη.

Μερικές φορές κοιτάζω μέσα μου και παρατηρώ το μυστικό εαυτό μου.
Έναν κρυφό εαυτό που γελάει και κλαίει,
Που τολμάει και φοβάται…
Τότε η ύπαρξή μου απορεί με την ύπαρξή μου
Και το πνεύμα μου εξετάζει το πνεύμα μου.
Ωστόσο μένω εξόριστη…
Άγνωστη…
Χαμένη στην ομίχλη,
Ντυμένη με την μοναξιά...

Εξόριστη σε μια πατρίδα μακρινή και λησμονημένη
Που κανείς δεν ξέρει τον τόπο που γεννήθηκα
Και κανείς δεν έχει ακούσει το όνομά μου.

Σκέψεις παράξενες με παγιδεύουν - χαρούμενες και φοβερές,
Πόθοι, χαρές και πόνοι…
Και σαν πέφτει η νύχτα,
Ίσκιοι περασμένων καιρών πέφτουν επάνω μου
Και ψυχές με πλησιάζουν και με θωρούν.
Τους θωρώ κι εγώ  και τους ρωτώ για πράγματα παλιά
Και μου απαντούν με καλοσύνη και χαμόγελα.

Μια εξόριστη είμαι
και κανείς δεν καταλαβαίνει την γλώσσα της ψυχής μου!

Είναι παράξενα τα οράματά μου,
Ανόμοια με τα οράματα κάθε άλλου ανθρώπου.
Γιατί βλέπω ψυχές να υψώνουν τα φτερά τους προς τον ουρανό,
Κι άλλες θρηνώντας να κατεβαίνουν στον Άδη.
Που με θωρούν με βλέμμα γεμάτο αγάπη!

Εξόριστη από τον τόπο μου,
Από μια πατρίδα λησμονημένη και πονεμένη…
Μαζεύω όσα η ζωή εσκόρπισε.

Μια εξόριστη είμαι κι εξόριστη θα μείνω-μακριά απ’ τον τόπο μου,
ώσπου ο θάνατος να με πάει εκεί που ανήκω.

 Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη