Δυο αετοί στην ρεματιά τις λυγαριές κλαδεύουν
Τα νυχοδαχτυλάκια τους τα άνθη της χαϊδεύουν
Με τα μαβιά σταφύλια της πλέκουν χρυσά στεφάνια
Να γοητεύσουν ένα κορμί που έχει μάτια πλάνα.
- Κόρη μου τα ματάκια σου που όλο σπιθοβολούνε,
Σαν ρίχνουν σπίθα στην καρδιά, τα σπλάχνα αιμορραγούνε!
- Αητέ μου τα νυχάκια σου που όλο με χαϊδεύουν,
Σβήνουν την κάψα της καρδιάς κι όλο με ημερεύουν!
Οι δυο αετοί φτερούγησαν, στα ουράνια πετάνε∙
Με τις γοργοφτερούγες τους τα σύννεφα κρατάνε∙
Μην τύχει πέσουν κεραυνοί την λυγαριά και κάψουν
Κι απ' τα μαβιά σταφύλια της στεφάνια μη δεν φτιάξουν.
- Άπλωσε τις φτερούγες σου αητέ μου και σου τάζω,
Πως στην ψηλότερη κορφή του σύμπαντος θα φτάσω!
- Άπλωσε τις φτερούγες σου κόρη μου και σου λέγω,
Πως δυο φτερούγες, κι άλλες δυο, είναι αυτό που θέλω!
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου