« ΙΕΡΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελώτη

                   

ΙΕΡΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ

Στέκομαι κι αγναντεύω την αρχαία σου φήμη στην πανάρχαια σιωπή των Φαιδριάδων  βράχων κι ακούω το αετίσιο  φτερούγισμα της ισορροπίας του κόσμου  στον ομφάλειο λώρο της γης. Την αέρινη ηχώ του ταχυδρόμου Ερμή στην παρυφή της υγρής  Κίρφης. Απόηχος αγγελικός το «Εσένα Θεέ του Φωτός και της λύρας, έδωσε ο πανδαμάτωρ Δίας, τη γνώση των χρησμών για όλα τα μελλούμενα…» Διακρίνω τη νύμφη  Τελφούσα να ανοίγει δρόμο στις πλαγιές του Παρνασσού: Εκεί που δεν περνούσαν πολέμου άρματα και δεν ελόχευαν άτια περαστικά, περίλαμπρο  ιερό του Φοίβου παλάτι ηθέλησε να στήσει. 
Η Φημονόη πλένεται στης Κασταλίας τα ιερά νερά. Επιθυμία ψυχής της Κασσοτίδας  η διαφάνεια. Δάφνης κλωνί κρατεί στα χέρια της και φύλλα μηρυκάζει. Για τ’ άδυτο προχωρά ντυμένη στα λευκά, στητή στον τρίποδα ανεβαίνει να δώσει το χρησμό της κι οι θεοπρόποι αγωνιούν στον τελευταίο χρησμό της Νικάνδρας «ΕΣΤ’ ΗΜΑΡ, ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΕΙ  ΕΣΕΤΑΙ!»

Με ιερό ρίγος αγγίζω τη γαλήνη των βράχων, τα σκόρπια μάρμαρα, τις σπασμένες κολώνες… Γονατίζω μπροστά στα ιερά σύμβολα και κλαίω για το χαμένο κλέος. Μυρίζω τ’ αγέρι από της πικροδάφνης το χορό… Ιερές μνήμες, προγονικές, τα θυμιάματα, τ’ αρώματα απ’ το κρασί που άναβε στο βωμό του Φοίβου Απόλλωνα. Και βλέπω, υπολείμματα οστών από το μεγαλύτερο σφαχτάρι, σημάδι όχι ευνοϊκό για τα μελλούμενα  των λαών κι της χώρας. Το χρησμογραφείο του ιερού σαβανωμένο με της παραίτησης το σάλι. Το  μουσηγέτη των θεών να παίζει λύρα λυπημένος στα απομεινάρια του  ιερού. Τo θρόνο του Πίνδαρου κατακρημνισμένο.Το θεοπρόπο να προσμένει  την πυθία να συνέλθει από την κρίση κι έναν γκιώνη να λαλεί   ύμνους και παιάνες στη νεκρή Πυθία…

1 Φλεβάρη  2019