ΝΕΜΕΣΙΣ
Η μελωδία του κελαηδισμού σταμάτησε
εμπρός του Ζευς τον κεραυνοβόλο θυμό
και μια πικροδάφνη θάλλει την χειμερία νάρκη της Πυθίας.
Το ανέσπερο Φως του Απόλλωνος ταξιδεύει
στο αιωνόβιο παρελθόν, στο εκκρεμές μέλλον,
αναμένοντας την έκσταση της Ιέρειας
που μες την πρώτη ανασαιμιά
θα σφραγίσει την ειμαρμένη του παρόντος.
Γονυπετείς στα απομεινάρια τα ιερά θρηνώ,
το κλέος της χαμένης περηφάνιας…
καθώς αφουγκράζομαι
τις χρηστές παραβολές του Γέρου του Μοριά,
τον υπερβάλλον ζήλο του συγκαιρινού τυχοδιώκτη
κι απονεκρώνονται τα πονήματα
εμπρός μου,
καθώς η Νέμεσις αργεί να φανεί.
Η Άτροπος κομματιάζει την Ιστορία σου,
ράβει το σάβανο σου…
Σε ενταφιάζει δίχως διθυράμβους και σημαιοστολισμούς!...
Καίγονται στην πυρά τα οράματα...
Τρίζουν τα κόκαλα των ηρώων…
Τραντάζονται τα μνήματα των φυλακισμένων ιδεών…
Μόνο όσοι ηθελημένα δόθηκαν ή δίνονται στον δοξασμένο θάνατο,
μπορούν να Σε αναστήσουν!
ΥΓ:Το ποίημα ανήκει στην βραβευμένη ποιητική συλλογή: Αχ Ελλάδα μου νεράιδα πληγωμένη!
Πολύ όμορφο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η θεματογραφία της συλλογής Μαρία.
ΑπάντησηΔιαγραφή