Με το διήγημα «ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙΣ» σφραγίστηκε η πρώτη μου συμμετοχή στο 18ο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις".

«ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Τον τελευταίο καιρό δεν τον έπιανε ύπνος. Ποθούσε τη δραπέτευση…  Να ανακαλύψει μυστικά νικηφόρων μαχών. Να επαναστατήσει όπως δεν επαναστάτησε ποτέ του.

Ψηφίδες  ενός κατακερματισμένου κόσμου∙ σαρακοφαγωμένο   ξύλο που ψιθύριζε παλαιωμένες συνταγές σε κάθε δυνάμωμα καταιγίδας. Στις βραδινές οδομαχίες ήταν παρόν, προσπαθούσε ακατάπαυστα  να σπάσει τα οδοφράγματα, παρέμενε όμως   αγκιστρωμένος στο ίδιο ανυπέρβλητο σημείο. Είχε μέρες που τον  κυρίευε ο μέγας φόβος μη κι αποδημήσουν τα όνειρα και δεν  αλλάξει ρότα η ζωή.  Χρόνια παρέμενε τυλιγμένος στο σεντόνι της αδράνειας.  Βολόδερνε  με  ρητορείες μεγαλόστομες  που τον κρατούσαν  θαλερό, αναμένοντας να  ασπαστεί ανίδρωτος το ξανθό  φως της επομένης μέρας.

Ποτέ δεν κατάλαβε πως το πιο δύσκολο βιβλίο είναι ο άνθρωπος. Πως μέσα  στις σελίδες του φίλοι κι εχθροί  παραμένουν αδιάβαστα ιδεογράμματα. Αδιάβαστος χώθηκε στο στόμα του λύκου να διασώσει την ηρωίδα του παραμυθιού . Χόρεψε μαζί με θεούς και δαίμονες και λικνίστηκε ωσάν το στάχυ προτού τον ρίξει η μοίρα του στο μεγάλο αρύβαλλο να παλέψει με νέες όχεντρες. Μέσα στο νέο οχετό δεν του δινόταν   χώρος να ξεμυτίσει. Εξαρτημένος απ’  την  ανελέητη  ρουτίνα του,  στάθηκε  να  κάνει  επανειλημμένως  τις ίδιες σπασμωδικές κινήσεις.   Με υπερβολική ευήθεια  έκανε απαγορευτικές σκέψεις και σε  φλιτζάνια  καφέ συνέχισε  να ξορκίζει το έρεβος∙ να ανοίξουν, τάχα,  διάπλατα οι κόρες των ματιών και να ερμηνεύσει τα σύμβολα στο κατακάθι∙ ν’ αντιληφτεί με  ευδρομία  την αιτία των κακών που τον έδερναν.  Να  γεννηθεί η λευτεριά μέσα από εκείνη τη διαμάχη και να γίνει επιτέλους η δοκιμασία του  ανεξάντλητη πηγή που θα τον ωθούσε βήματα  μακριά απ’  το κακό που τον έδερνε και θα τον τοποθετούσε  κοντύτερα στην ουσία των πραγμάτων.

Με λάθος τακτική αποζητούσε τη  λύτρωση. Αν και τσουρουφλίστηκε στου κέρβερου τη φωτιά, πιάστηκε για μια ακόμη φορά από μια κλωστή ελπίδας. Σήκωνε ανάστημα για ν’ αποφύγει τον πνιγμό. Εξάλλου, την παραβολή του Ασώτου την είχε βιώσει εξ επαφής. Ο μόσχος ο σιτευτός είχε θυσιαστεί για λόγου του δεκάδες φορές.  Μετά από τόσες πτώσεις στα τάρταρα και τόσα αδέκαστα στραπάτσα, έβαζε στοίχημα πως ο δρόμος της δική του λευτεριάς δεν ήταν τούνελ που εύκολα θα χανόταν και θα περιπλανιόταν χωρίς πυξίδα στο αχανές κι έρημο ορυχείο της ψυχής του…

Κι ας ήτανε ανεμοδείκτης με κολοβή ουρά… κι ας  προσποιούταν  πως ρυθμιζόταν αλάθητα από τα ρεύματα των καιρών…  ένοιωθε να πλησιάζει η σωτηρία του απ’ τον  ηθελημένο πόλεμο που είχε ξεσπάσει μέσα του. Ανάγνωσε στην τελική πως το καθήκον είναι η ηχώ μιας μεγάλης κι ανυπότακτης ψυχής καθώς ταχυπορούσε  στα νερά του Αχέροντα να προλάβει  το ηλιοβασίλεμα στις  Ηράκλειες στήλες.

Με το διήγημα «ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙΣ» σφραγίστηκε η πρώτη μου συμμετοχή στο    18ο Παίζοντας με τις λέξεις, που με μεράκι είχε διοργανώσει η αξιοθαύμαστη Μαρία  Καρβούνη  στο My trips on blog.