Φοβήθηκα το χάος...
Των εξαρτήσεων τη σκοτοδινιά
και γύρισα πίσω.
Στο κεφαλόσκαλο των οραματισμών
να αγναντέψω απ’ την αρχή
το λυκαυγές της ζωής
και το λυκόφως των ονείρων της.
Προσπέρασα τους σκοτεινούς λαβυρίνθους της νύχτας
καβάλα στο ουράνιο τόξο - το άτι της βροχής,
και προχώρησα
διώχνοντας τις καταιγίδες
αβέβαιου ορίζοντα.
Με δέσμες φωτός δολοφόνησα
το σαράκι που σπάραζε
κούφιο κουφάρι πλοίου
που με τραμπάλιζε χρόνια σε ωκεανούς
και με περνούσε ανάμεσα από Συμπληγάδες...
Κράτησα το περιστέρι απ’ τις φτερούγες
την ακριβές ώρα που χρονομετρούσε
διαδρομές επαναπατρισμού!
Της επιστροφής η διαδρομή,
μια διαδρομή που κράτησε χρόνια˙
για να γευτώ ακόμη ένα λεπτό καινούργιας ζωής,
πριν το τέλος της μέρας!...
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
(Οι στίχοι γράφτηκαν Δευτέρα, 10 Δεκεμβρίου 2012).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου